بریده‌هایی از کتاب بادبادک باز

«روزگار تنها درصورتی بهت اجازه می‌ده این‌قدر خوشبخت باشی که... قرار باشه یه‌چیزی رو ازت بگیره.»

اما دزدی گناهی بود نابخشودنی، مخرج مشترک تمامی گناهان. وقتی کسی را می‌کشی، یک زندگی را می‌دزدی. حق داشتن شوهر را از همسرش می‌دزدی و حق داشتن پدر را از فرزندانش. وقتی دروغ می‌گویی، حق دانستن حقیقت را از کسی می‌دزدی. وقتی کلک سوار می‌کنی، حق برخورداری از انصاف را از کسی می‌دزدی. هیچ گناهی شنیع‌تر از دزدی نیست.

«در افغانستان کودک فراوان است؛ اما کودکی اندک.»

«روزگار تنها درصورتی بهت اجازه می‌ده این‌قدر خوشبخت باشی که... قرار باشه یه‌چیزی رو ازت بگیره.

«و گاهی‌وقت‌ها اونایی که می‌میرن، خوش‌شانس‌ترن.»

ناگزیر سر حرف ما به طالبان رسید. گفتم: «اونا به همون بدی‌ان که شنیدم؟» ــ نه، بدتر، خیلی بدتر. اونا اصلاً نمی‌ذارن آدم باشی.

ممکنه از نظر آدم منصفانه نباشه؛ ولی چیزی که ظرف مدت چند روز یا گاهی حتا یه‌روز اتفاق می‌افته، می‌تونه مسیر زندگی آدمو به‌کلی عوض کنه امیر.»

زندگی به من آموخت که آن‌چه دربارهٔ گذشته و این‌که چه‌طور می‌توانی دفنش کنی می‌گویند، دروغی بیش نیست. از این‌رو این را می‌گویم که گذشته به هر قیمت، پنجه‌کشان راهش را به‌سویت باز می‌کند.

روزگار تنها درصورتی بهت اجازه می‌ده این‌قدر خوشبخت باشی که... قرار باشه یه‌چیزی رو ازت بگیره.

آیا اصلاً کسی هست که داستان زندگی‌اش به‌خوبی و خوشی به‌پایان برسد؟ هرچه باشد، زندگی فیلم هندی نیست. به‌قول افغان‌ها: زندگی می‌گذرد، بی‌اعتنا به آغاز، پایان، کامیاب، ناکام، بحران‌ها، تزکیهٔ نفس... زندگی همچون کاروانی غبارآلود از پوچی‌ها به‌پیش می‌رود.