بریده‌هایی از کتاب ویکتور هوگو، زندگی و آثارش

پل موریس به ویکتور هوگو، ۶ ژوئیه: ۱۸۶۲ «پاریس از شش روز پیش درحال خواندن یا بهتر بگویم بلعیدن «بینوایان» است. آن چه از هم‌اکنون در پاره‌ای گفت و شنودهای مردم و نوشته‌های روزنامه‌ها به‌چشم می‌خورد، بازگو کنندهٔ تأثیر عظیمی است که جلوتر می‌شد پیش‌بینی کرد. خواننده‌ها به‌وجد آمده‌اند، منقلب شده‌اند! نه کوچک‌ترین مخالفتی وجود دارد و نه کم‌ترین نظر نامساعدی. این مجموعهٔ خرد کنندهٔ علو روح، عدالت و ترحم بشری همه‌چیز را تحت‌الشعاع قرار داده و به نحو مقاومت‌ناپذیری خود را به همه کس و همه‌چیز تحمیل کرده است...»

گفت و شنودهایی کاملا زن‌پسندانه باهم داشتند. در پی گفت و شنودهای مردانه و سلطه‌جویانه در گره‌نزه، این خود استراحتی بزرگ به‌شمار می‌رفت.

قدرت و ثروت‌تان بیش‌تر وقت‌ها سر راه‌تان است... با گرفتن همهٔ این‌ها از شما، به راستی همه‌چیز را به شما بخشیده‌اند.

دلم می‌خواهد این سه هزار بیت شعری را که با تمام وجودم جذب کرده‌ام سر کسی فریاد بزنم.

دوست داشته باش و ایمان بیاور

«هرچه در وجود او از حد اعتدال بگذرد، خود را با فعالیت قدرتمندانهٔ فکری نشان می‌دهد و نه با عدم توازن...»

هنگامی که پیروز شویم آدم‌های میانه رو و معتدلی خواهیم بود..

وقتی آدم‌ها می‌ترسند دست به‌عمل بزنند، در عوض کسانی که دست‌کم جرأت آن را دارند خشم‌شان را ابراز کنند، آن‌ها را تسکین می‌دهند.

او یک‌بار دیگر می‌خواست با دستگاه سازش کند. سازش کردن، مثل تبعید شدن گونه‌ای قریحه و استعداد است.

آن‌چه دشوار است، دست‌یافتن به زن‌های جوان و زیبا نیست، بلکه متقاعد کردن آن‌ها به این حقیقت است که آدم بدون آن‌ها هم می‌تواند به زندگی ادامه دهد.

«تفنن خیره‌کنندهٔ شاعری که از مغز یک معمار سر در آورده بود...»

دنیای پرزرق و برق اشراف که برحسب سنتش، خود را به قدرت حاکم پیوند می‌داد و مخالفان دستگاه را از خود می‌راند

دنیای پرزرق و برق اشراف که برحسب سنتش، خود را به قدرت حاکم پیوند می‌داد

اگر زندگی خصوصی‌اش کم‌تر قابل ملامت و کم‌تر دستخوش هرج و مرج می‌بود، در زندگی اجتماعی‌اش می‌توانست قوی‌تر باشد.

هوگو از آن مردان نادری است که همواره به‌سوی سرچشمهٔ آزادی، و نیز سرچشمهٔ همهٔ نیکی‌ها گام برمی‌دارد.

خونِ سربازان افتخارآفرینش را به زمین ریخته؛ بی‌آن‌که هدفی شرافتمندانه در میان باشد.

«در فرانسه آدم به هر دلیل که زمین خورده باشد از جا بلند می‌شود.»

کسی که عاشق شده باشد این را می‌داند. کسی که هیچ کس را دوست نداشته، نمی‌داند، دلم به حالش می‌سوزد و جوابش را نمی‌دهم.

کسی که عاشق شده باشد این را می‌داند. کسی که هیچ کس را دوست نداشته، نمی‌داند، دلم به حالش می‌سوزد و جوابش را نمی‌دهم.

سلیقه و قوهٔ تمیز او قاطع‌تر بود؛ اما به این خاطر که همه‌چیز را می‌فهمید، دربارهٔ همه‌چیز قضاوت می‌کرد و به هیچ چیز اعتقاد نداشت، غمگین بود