بریده‌هایی از کتاب بالزاک، زندگی و آثارش

از زمانی که نفس‌کشیدن را آغاز کرده بود، در آرزوی عشق زنی جوان و زیبا بود. به عشق دست یافته بود، اما افسوس که زن مورد علاقه‌اش جوان نبود.

اما برای ازدواج‌کردن با زنی، از او هم ثروت می‌خواست، هم زیبایی، هم جوانی و هم مقام اجتماعی، و خود به‌عنوان سرمایه، به‌جز نبوغش، که برای دفتردارها بی‌ارزش است، چیز دیگری نداشت، البته به‌علاوهٔ صدهزار فرانک بدهی.

بالزاک جلو بخاری دیواری ایستاده بود... تنومندی میرابو را داشت، بی‌آن‌که از سنگینی حرکت‌ها اثری در او دیده شود. در جسمش، روح دارای بعدهای چنان وسیعی بود که بدنش را به سبکی و شادمانه، همچون پوششی نرم و نه مثل باری سنگین، با خود حمل می‌کرد

ازدواج برایم آسایش خواهد بود... اما کجا باید یک همسر پیدا کنم؟...» مانع بزرگ تهیدستی‌اش بود. شهرت و افتخار کم نداشت. هیکلش هم که بی‌شک اصلاح نمی‌شد. چاق شده بود و از نیمرخ شکم برآمده‌اش روی پاهای کوتاهش، حالت آس پیک را به او می‌داد. با این همه، لامارتین که او را در خانهٔ ژیراردن دیده بود، دربارهٔ او نوشت: «پرواز شادمانهٔ اندیشه‌اش چنان است که آدم بی‌درنگ فراموش می‌کند هیکلش تنومند و کوتاه است. «

فونتونل به پیرها توصیه می‌کند تا می‌توانند در حرکت‌ها و تأثرهاشان صرفه‌جویی کنند. خسّت، درایت‌شان است، چون درایت دیگری ندارند. اما جوانی فقط در پی «خرج‌های دیوانه‌وار، بی‌احتیاطی، عشق و شور و شهوت‌های تند و جست‌وجوهای نگران‌کننده» است.

فقط جان‌های ناشناخته و زن‌ها هستند که بلدند ظریف‌کاری‌ها را ببینند، زیرا همه‌چیز آن‌ها را می‌رنجاند و نظاره‌گری نیز از درد و رنج ناشی می‌شود.

اندوه شکل فعالی از عشوه‌گری است

به‌علت مراقبت‌های ویژه‌ای که از خود به‌عمل می‌آورد و داروهایی که خودسرانه می‌خورد، سخت خود را مریض کرده بود.

شعله‌های عشق، به‌اندازهٔ نخستین رویارویی با موفقیت شیرین و دلچسب نیستند.

انقیاد برایم تحمل‌ناپذیر است. هر کاری را که قرار بوده به من ارجاع شود، اما مستلزم فرمانبرداری بوده، رد کرده‌ام، در این زمینه، من یک وحشی واقعی‌ام.»