بریده‌هایی از کتاب بالزاک، زندگی و آثارش

آدم از این که این سه مرد بزرگ، که آن همه با یکدیگر متفاوت بودند، به رغم کوته‌نظری‌های دیگران به ارزش هم پی برده بودند، احساس شادمانی ژرفی می‌کند.

آن‌که در آتش هوس می‌سوزد اما به آن دست نمی‌یابد، زهری درونی را در بدنش انباشته می‌کند

«خندیدن در فرانسه نیازی طبیعی است، و عموم مردم می‌خواهند از این گور دسته‌جمعی که نقاش‌ها، شاعرها و نویسندگان آن‌ها را به آن‌جا کشانده‌اند خارج شوند... مخالفت کردن با این اقدام مزورانهٔ آن‌ها وظیفهٔ هر شهروندی است»

مردان بزرگ خود پایهٔ مجسمه‌شان را بنا می‌کنند و آینده ریختن مجسمه را روی آن به‌عهده می‌گیرد

صف مشایعت‌کنندگان در طول بولوارها پایان‌ناپذیر می‌نمود. دوما و هوگو همهٔ این راه را پیاده پیمودند.

وزیر که در برابر پله‌هایی که برای گذاشتن جنازه برافراشته بودند، کنار هوگو نشسته بود به او گفت: «او مرد متشخصی بود» و هوگو پاسخ داد: «او مرد نابغه‌ای بود.»

به چنگ آوردن کسی که آدم دوستش دارد در لحظه‌ای که دیگر عشق نابود شده است

«میان چنین به‌هم‌ریختگی جسمانی، آقای دو بالزاک، که در همهٔ دوران عمرش سرنوشت انسان را عمیقآ درک کرده بود، تقاضا کرد مردی روحانی، که مذهب در اندیشه‌ها و گفتار او بالاترین وجه توصیف هوشمندی جهانِ هستی باشد به بالینش حاضر شود و با او به گفت‌وگو بنشیند.»

آیا آدم می‌تواند هنگامی که هر شب قسمتی از زندگی‌اش را می‌بلعد به سن پیری برسد؟

من جزو آن گروهِ مخالفی هستم که زندگی نام دارد. بالزاک