بریده‌هایی از کتاب باشگاه پنج صبحی ها

وقتی ما از حس کردن احساساتمون پرهیز می‌کنیم، راه دسترسی رو به نسخهٔ قوی خودمون مسدود می‌کنیم و حقایق زندگی رو فراموش می‌کنیم: این حقیقت رو که هر کدوم از ما قادر به انجام کارهای حیرت‌انگیز، خلق آثار محیرالعقول، ایجاد سلامتی درخشان، شناخت عشق حقیقی، داشتن یک زندگی جادویی و مفید بودن برای بسیاری از ابنای بشریم. این عین واقعیته. اما اغلب، ما اون‌قدر ترس، درد، خشم و اندوه روی خودِ واقعی‌مون انباشته شده که حتی قادر به دیدن فرصت‌هایی نیستیم که مقابل چشممون نشسته‌ان. تمام اون انرژی تاریک چشم‌های ما رو برای دیدن اون‌ها کور کرده. و دسترسی‌مون رو به نبوغ ذاتی‌مون مسدود کرده. افراد بزرگ تاریخ به اون بخش دسترسی داشتن. امروزه، تودهٔ مردم این دسترسی رو از دست دادن.»

چیزی که سعی دارم براتون توضیح بدم اینه: احساسات دشواری که راه سالمی برای پاک کردنشون پیدا نمی‌کنیم، سرکوب می‌شن؛ و این موضوع باعث بروز استرس، عملکرد ضعیف و حتی بیماری می‌شه.» هنرمند تصدیق کرد: «چه نمودار جالبی. دارید می‌گید اگر من احساسات ناراحت‌کننده رو حس نکنم، روی هم جمع می‌شن و جوری داخل وجودم گیر می‌کنن که مریض می‌شم؟» آقای رایلی تأیید کرد: «بله، چیزی که گفتی تقریباً همون چیزیه که من دارم می‌گم. اون احساسات گیرکردهٔ مسمومْ روی موهبت‌ها، استعدادها و خرد والای شما رو می‌پوشونن. این یکی از دلایل اصلیه که اغلب مردم فراموش کردن چه قهرمان‌هایی‌ان.

آن‌هایی که به دیگران آسیب می‌زنند، از درون از خودشان متنفرند.

به این ترتیب، در رقابت، نابود و از اهدافتون دور می‌شید. از طرف دیگه، وقتی مرزهای محدودیت مغز رو گسترش می‌دید و مثل یک خدا از اون کار می‌کشید و هوشمندانه از اون استفاده می‌کنید، مغزتون گسترش پیدا می‌کنه، از لحاظ عصبی در حالت متصل‌تر قرار می‌گیره و باعث بهبود بهره‌وری، عملکرد و اثرگذاری می‌شه. در تحقیقی در لندن، مغز گروهی از راننده‌های تاکسی مورد مطالعه قرار گرفت و کاشف به عمل اومد که ناحیهٔ هیپوکامپوس مغز این افراد، که کارش تحلیل فضایی و ابعادیه، در مقایسه با مغز افراد عادی، بزرگ‌تره. دلیلش رو حدس می‌زنید؟» هنرمند با اعتمادبه‌نفس جواب داد: «به‌خاطر پیچیدگی سیستم خیابان‌بندی شهر لندن.»

«شما مغزی رو که دلتون می‌خواهد نخواهید داشت، بلکه مغزی رو خواهید داشت که با تلاش خودتون ساختید. یا به‌عبارت دیگه، شما مغزی رو که می‌خواهید به دست نمی‌آرید، مغزی رو به دست می‌آرید که لیاقتش رو دارید ـ که این هم بر اساس شکل کار کشیدن از اون حاصل می‌شه. اگر روزهاتون رو با حواس‌پرتی ناشی از موبایل و ابزار فناوری، به‌حالت زنجیرشده به تلویزیون، و کسب مهارت در فعالیت‌های احمقانه سپری کنید، مغزتون به‌واسطهٔ کار کشیدن غلط، ضعیف و شل و ول می‌شه. درست مثل باقی عضلاتتون، تحلیل می‌ره. و این موضوع منجر به بروز ادارک ضعیف‌تر، یادگیری کندتر و قدرت پردازش پایین‌تر مغز می‌شه.

جمله‌ای بود از دیل کارنگی، نویسندهٔ زمینهٔ خودسازی، که می‌گفت: «یکی از غم‌انگیزترین چیزهایی که دربارهٔ ذات بشر می‌دانم این است که همهٔ ما زندگی کردن را به تعویق می‌اندازیم. همهٔ ما رؤیای باغ رُزی را در افق داریم، به‌جای آنکه از تماشای رُزهایی لذت ببریم که همین امروز بیرون پنجرهٔ خانه‌مان باز شده‌اند.»

روش قبلی زندگی‌اش دیگر کمکی به او نمی‌کرد. زمان آن رسیده بود که تغییر کند.

درجهٔ کاری که شما به دنیا ارائه می‌دید، معرف میزان احترامیه که برای خودتون قائلید

«جوری زندگی نکنید که انگار ده هزار سال از عمرتان باقی مانده. سرنوشت شما بر فراز سرتان معلق است. تا وقتی هنوز زنده‌اید، تا وقتی هنوز روی زمین وجود دارید، تمام تلاشتان را بکنید تا به انسانی بزرگ تبدیل شوید.»

جایی که قلمروی راحتی شما به پایان می‌رسه، دقیقاً همون نقطه‌ایه که بزرگ‌ترین فرصت‌های زندگی‌تون قرار دارن. باورهایی که اسباب آشفتگی شما هستن، حس‌هایی که شما رو می‌ترسونن، پروژه‌هایی که مرعوبتون می‌کنن و آشکار شدن استعدادهایی که بخش ضعیف وجودتون در برابرشون مقاومت نشون می‌دن، دقیقاً، همون جاهایی هستن که شما باید بهشون وارد بشید. به‌عنوان یک تهیه‌کنندهٔ خلاق و جست‌وجوگر آزادی فردی و فرصت‌های عالی، باید به‌طرف این درها برید، چون به عظمت شما باز می‌شن. و بعد، به‌جای اینکه ساختار زندگی‌تون رو جوری شکل بدید که این باورها، حس‌ها و پروژه‌ها رو نادیده بگیرید، اون‌ها رو خیلی سریع، با آغوش باز پذیرا باشید. با قدم گذاشتن درون دایرهٔ ترستون، می‌تونید قدرت فراموش‌شده‌تون رو از نو احیا، و معصومیت و هیبتی رو که بعد از دورهٔ کودکی گم کردید پیدا کنید.»