بریده‌هایی از کتاب محاکمه خوک

دود دوزخ علیه بخار بهشت. وقتی به هم می‌رسند همه‌چیز درهم می‌سوزد.

برای حظ کردن از حرکتی بزرگ اغلب باید دست‌ها را کثیف کرد.

گاهی کافی است چیزی را با صدای بسیار بلند بگوییم تا مخاطب آن را بپذیرد. برعکس، اقرار به تردیدها، آن هم وقتی آدم دست به آفرینش می‌زند هرگز برای اوضاع خوب نیست؛ شکافی باز می‌شود و دیگران درباره‌اش قضاوت می‌کنند.

محاکمهٔ حیوانات دقیقاً شبیه همان‌چیزی بوده که در دادگاه انسان‌ها نیز می‌گذشته و حیوانِ متهم با وکیل مدافعش در برابر قاضی، دادستان، اعضای هیئت‌منصفه و حضار حاضر می‌شده است

اگر انسان‌ها نمی‌توانند در پیاده‌رو یکسانی بدون تنه‌زدن به‌هم قدم بزنند، چطور خواهند توانست بی اینکه با هم بجنگند کنار هم زندگی کنند؟

برای اینکه جنایتی در کار باشد باید انگیزه‌ای داشت. کسی به‌خاطر هیچ‌وپوچ بدی نمی‌کند. حسادت، رشک، نفرت، منفعت، حفاظت از خود یا دیگری، همچنین فکر و خیال‌ها -چرا که نه- به یک‌اندازه انگیزه‌هایی برای ابراز خشونت و جنایت هستند.

زندگی ما محکوم است به نیستی. افسوس، غم‌انگیز است. دست‌کم ما آن را همچون واقعه‌ای ناگوار درک می‌کنیم. امّا یک زندگیِ ازدست‌رفته به‌معنای پیروزی شر نیست. دنیای ما، همهٔ اطرافمان، حرکتش را ادامه خواهد داد.

برای اینکه بهتر از فاجعه بترسیم باید به آنها احترام بگذاریم.

جسم‌ها باید بهداشت را رعایت کنند. اینکه شما ترجیح می‌دهید چنین کاری نکنید اصلاً اهمیت ندارد. وقتی سلولی بیش از حد معمول بوی گند می‌داد، آن را با تبهکار درونش خیس می‌کردند. آنها همه مثل حیوان کز می‌کردند و کنار دیوار چمباتمه می‌زدند. سرنگهبان این لحظه‌ها را نگه می‌داشت برای خودش. با وجود اینکه احتمال داشت کثافتی که پشنگه می‌زد به او بخورد امّا عاشق این بود که آب سرد را روی بدن‌های ازپاافتاده بپاشد. برای حظ کردن از حرکتی بزرگ اغلب باید دست‌ها را کثیف کرد.