بریده‌هایی از کتاب محاکمه خوک

زندگی‌اش را تصوّر کنید. برهنه در جاده‌ها پرسه می‌زند. کتکش زدند و طردش کردند. همهٔ زندگی‌اش تحقیرش کردند. هرگز به‌شکلی شایسته با او برخورد نشد -و حالا عقیده داریم که مستحق این است که قضاوت شود! نه، این‌طور نمی‌شود. هرگز به او احترام گذاشته نشد. سعی کرد کج‌دار و مریز با همهٔ حماقت و همهٔ ضربه‌هایی زنده بماند که انسان‌ها حواله‌اش کردند. پس اگر شایستهٔ زیستن زندگی‌ای آسوده نبوده، مستحق تجربهٔ زندگی جنایتکارانه هم نیست.

جان‌های رام و خاموش اغلب حوصلهٔ وحشی‌ها را سر می‌برند.

چهره‌های غم‌زده احترام برمی‌انگیزند.

آیا نعره‌هایی که چون دهان‌دره‌ای در سالن سخنرانی منتشر می‌شد، شیوه‌ای بود برای اینکه وادار به سکوت شود یا واکنشی غریزی؟

درد شاید زیادی شدید است. بعضی دردها اشک را می‌خشکاند.

ژان قبل از اینکه انسان باشد، مأمور اعدام است. پس این مسئله‌ای نیست که بدون باقی‌گذاشتن هیچ ردّی محو شود. مشاغلی مثل این آثاری به‌جا می‌گذارند. آدم آلوده می‌شود. با خودش بذرهای مرگ را می‌بَرَد و می‌آورد.

زندگی ما محکوم است به نیستی. افسوس، غم‌انگیز است. دست‌کم ما آن را همچون واقعه‌ای ناگوار درک می‌کنیم. امّا یک زندگیِ ازدست‌رفته به‌معنای پیروزی شر نیست. دنیای ما، همهٔ اطرافمان، حرکتش را ادامه خواهد داد.

اینکه مادر و پدر رنج می‌کشند مسلّم است. زندگی ما محکوم است به نیستی. افسوس، غم‌انگیز است. دست‌کم ما آن را همچون واقعه‌ای ناگوار درک می‌کنیم. امّا یک زندگیِ ازدست‌رفته به‌معنای پیروزی شر نیست. دنیای ما، همهٔ اطرافمان، حرکتش را ادامه خواهد داد.

گاهی کافی است چیزی را با صدای بسیار بلند بگوییم تا مخاطب آن را بپذیرد. برعکس، اقرار به تردیدها، آن هم وقتی آدم دست به آفرینش می‌زند هرگز برای اوضاع خوب نیست؛ شکافی باز می‌شود و دیگران درباره‌اش قضاوت می‌کنند. او ادعا می‌کرد که در برابر مسائل زندگی ناتوان است؛ آدم نمی‌تواند هم به هنرش برسد هم بقیهٔ کارها را انجام دهد.

برخی فریادها کار دنیا را یکسره می‌کنند.