بریده‌هایی از کتاب محاکمه خوک

نمی‌تواند نوشته‌های روی دیوارها را بخواند، این دیوارنوشته‌های رکیک، کلمات امیدانگیز، تاریخ‌ها و همهٔ روزهای شماره شده. شاید این‌طور بهتر است. آثاری که بعد از مرگ نویسنده‌شان باقی می‌مانند قربانگاه خاصی برپا می‌کنند. سخت بیمارگونه است خواندن امیدهای مدفون یک محکوم.

زندگی ما محکوم است به نیستی. افسوس، غم‌انگیز است. دست‌کم ما آن را همچون واقعه‌ای ناگوار درک می‌کنیم. امّا یک زندگیِ ازدست‌رفته به‌معنای پیروزی شر نیست. دنیای ما، همهٔ اطرافمان، حرکتش را ادامه خواهد داد

جان‌های رام و خاموش اغلب حوصلهٔ وحشی‌ها را سر می‌برند.

مردانی که خود را در رسالتی بی‌پایان می‌اندازند اغلب حرکاتشان را تکرار می‌کنند بدون اینکه به آنها فکر کنند.

هر کس بچّه دارد بدون شک می‌داند که یک نوزاد فقط جسمی نیست که غذا می‌خورد و اشک می‌ریزد. ژرژ خنده، نگاه، دهان، بینی، ران‌ها، عطر و روح کامل خودش را داشت و از من گرفتندش.

همین که از بچّه‌ها بخواهی نترسند، سازوکار وحشت شروع به کار می‌کند.

وقتی هیچ‌چیز تاریک نیست، نور انداختن سودی ندارد.

چهره‌های غم‌زده احترام برمی‌انگیزند.

همیشه شکستن چیزهای ظریف و کوچک هولناک‌تر است از شکستن اشیایی با ابعاد معمولی.

گاهی کافی است چیزی را با صدای بسیار بلند بگوییم تا مخاطب آن را بپذیرد. برعکس، اقرار به تردیدها، آن هم وقتی آدم دست به آفرینش می‌زند هرگز برای اوضاع خوب نیست؛ شکافی باز می‌شود و دیگران درباره‌اش قضاوت می‌کنند.