بریده‌هایی از کتاب دعا و اسرار اجابت

یک علامت مؤمن این است که به خدا خوش‌بین باشد.

امواج بلا با دعا برداشته می‌شود

قطعاً بدانید اگر در دنیا جایی برای ما کم گذاشته شد، در آنجا حتماً خدا چندین برابر جبران می‌‌کند.

روز قیامت خدای بزرگ، خدای غنی مطلق، خدایی که همۀ کارهای او عین حق و صلاح و ستایش‌شده است، از عدّه‌ای عذرخواهی می‌کند. نه از انبیا عذرخواهی کند، نه از شهدا که جان خود را داده‌اند، نه از علما که زحمت کشیده‌اند، نه از حکّام عادل که وقت خود را برای حفظ مملکت و مردم و رعیّت گذاشته‌اند، از هیچ‌کدام عذرخواهی نمی‌کند. فقط از فقرایی که قانع و راضی هستند و با فقر صبر می‌کنند و گلایه و شکایت نمی‌کنند عذرخواهی می‌کند.

باید به خدا خوشبین بود. بدانیم که ما را رها نمی‌کند، دعاهای ما را بی‌ پاسخ نمی‌گذارد.

خدا خیلی بالا پایین می‌کند، امتحان‌های عجیب برای همه دارد

امام باقر علیه السلام فرمودند: یَجِبُ لِلْمُؤْمِنِ عَلَی المُؤمِن أَن یَستُرَ عَلَیهِ أَخیه سَبعِینَ کَبیرَة؛ بر مؤمن واجب است که هفتاد گناه کبیره را بر مؤمن بپوشاند. این هفتاد مورد هم از باب نمونه و مثال است. یعنی هر چقدر بدی از برادر خود دیدی بپوشان. این پوشاندن‌ها انسان را به خیلی جاها می‌رساند.

امام حسین علیه السلام چقدر خلق را دوست داشت؟ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَةِ وَ حَیْرَةِ الضَّلالَةِ؛ خون پاکش را در راه تو بذل کرد تا بندگانت را از گمراهی، بیراهه و ضلالت و تحیّر نجات دهد! قطعاً خدای امام حسین از خود امام حسین مهربان‌تر است.

خدای متعال در قرآن فرموده است: که سائلی را بی‌جواب نگذاریم و دست خالی برنگردانیم.

روایت شده است: مَا مِنْ شَیْءٍ یَتَقَرَّبُ بِهِ اِلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ إِطْعَامِ الطَّعَامِ وَ إِرَاقَةِ الدِّمَاء؛ چیزی که بتوان با آن به خدای عزوجل تقرب جست، در نزد خدا محبوب‌تر از غذا دادن و ریختن خون قربانی بر زمین نیست.

بهترین نوع صدقه ذبح یک گوسفند است؛ برای عقیقه سفارش ویژه شده است، برای ساختن خانه، خرید خانه، خرید ماشین، ازدواج، و هر کار خیری؛ مخصوصاً چیزهایی که در چشم مردم است.

ممکن است کسی حدیث کساء هم بخواند، ولی خواستۀ او به صلاح او نباشد، یا خدا تبدیل کند و بهتر از آن را بدهد.

چیزهایی که در برآوردن حاجات بسیار مؤثر است و بزرگانی همچون مرحوم آیت الله بهاءالدّینی و مرحوم آیت الله بهجت بر آن اهتمام داشتند، تلاوت حدیث کساء است.

در روایات آمده است که پیغمبر خدا در مورد افرادی که از آن‌ها ناراضی بودند می‌فرمودند: خدایا، مال و اولاد او را زیاد کند. و در مورد افرادی که آن‌ها را دوست داشتند می‌فرمودند: اللَّهُمَّ ارزُقْهُ الکِفافَ؛ خدایا، او را به کفایت روزی ده!

پروردگار شما باحیاست و‌ با کرامت است. حیا می‌کند بنده‌ای دست خود را به طرف او دراز کند و او را ناامید برگرداند. هیچ‌کس را دست خالی برنمی‌گرداند. هیچ «یا رب» و «یا الله» بی لبّیک نیست.

روایت تکان‌دهنده‌ای دیدم که خدای متعال فرمود: بنده‌ای که به خاطر دنیا درِ خانۀ من را زیاد می‌زند، از این بترسد که ممکن است درِ دنیا را به روی او باز کنم و برود که دیگر برنگردد. یعنی یک ضرب به طرف آتش برود. باید بگوید: خدایا، رضای تو، مصلحت تو، حکمت تو هر چه هست، همان را می‌خواهم.

إِنَّ اللهَ یُحِبُّ السَّائِلَ اللَّحُوحَ؛ خدای متعال درخواست‌کننده‌ای را که مصر است دوست دارد. خداوند گدای سمج را دوست دارد

همۀ انسان‌ها حالت نیازمندی دارند. منتها اگر این نیازمندی را درِ خانۀ خدا برطرف کردیم، عزیز و آقا هستیم. ولی اگر آنجا حل نکردیم، باید درِ خانۀ خلق برویم و دست گدایی دراز کنیم که این یک ذلت است. اگر ندهند، فقط ذلت نصیب ما شده است. اگر بدهند، منّت می‌گذارند.

در آخرین آیۀ سورۀ مبارکۀ فرقان می‌خوانیم: ما یَعْبَؤُا بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ؛ اگر دعای شما نباشد، خدا به شما اعتنا نمی‌کند.

یکی از راه‌های اجابت این است که تسلیم شویم. یعنی واقعاً از ته دل بگوییم: خدایا، من راضی به رضای تو هستم.