بریده‌هایی از کتاب تندتر از عقربه ها حرکت کن

حسی شیرین دلم را لرزاند.

خدا می‌گوید رزق‌وروزی شما دست من است.

جهاد که فقط تیر و تفنگ نیست. هرجا پا بگذاری روی نفست، پا بگذاری روی راحتی‌هایت و برای یک مسئلهٔ مقدس بزنی به دل خطر، آنجا می‌شود جهادت.

الان طوری شده که دنیای غرب می‌آید با انبوهی از اطلاعات، شما را بمباران می‌کند؛ طوری که شما به همین راحتی نمی‌توانید اطلاعات درست را دربیاورید. اگر شما در گوگل یک مطلب را جست‌وجو کنید، میلیون‌ها مطلب می‌آید؛ اما کدامشان درست است و کدامش نادرست؟! اصلاً من چقدر باید روی این وقت بگذارم؟ اینکه کشور ما این‌قدر رفت دنبال مقاله، یعنی اینکه وقت ما دارد تلف می‌شود. آن‌ها هم به ما می‌گویند آفرین.

اینجا یکی از جاهایی بود که تعریف موفقیت برایم فرق کرد؛ چون آن آدم سعی داشت من را بپیچاند. حالا با هر ترفندی شده. اگر می‌توانست من را از میدان به در کند، او یک فرد موفق محسوب می‌شد. ظاهرش قشنگ است که رقابت است؛ اما رقابتی است که هرکس فقط به شرایط خودش نگاه می‌کند و کاری ندارد رقیبش چه شرایطی دارد؛

گاهی جلونرفتن یک کار، مدد خدایی است برای اینکه بروی و به مسیر خودت فکر کنی.

ما هرجا دنبال نشان‌دادن خودمان باشیم، مسیر را اشتباه می‌رویم. هرجا نقش خدا را کم‌رنگ کنیم، قدم را اشتباه برمی‌داریم.

. برای آن‌ها جالب بود که در ایران با این‌همه فضای اقتصادی معیوب، این‌همه فعالیت در حال انجام است.

من اما از همان موقع هم می‌فهمیدم یک چیزی اشتباه است. یک چیزی سرجای خودش نیست. موفقیتی که من را از اطرافیانم جدا کند یا از مردمم، موفقیت نیست. موفقیتی که من در آن تنها باشم و یکه، بیشتر خودخواهی است تا موفقیت. این چه موفقیتی می‌تواند باشد که به قیمت گذشتن از دیگران به دست بیاید؛ حتی اگر این گذشتن، به‌معنای له‌کردن و نابودکردن این دیگران باشد. من چنین موفقیتی را نمی‌خواستم. من

شیرموز و کت‌شلوار و کار جهادی با یکدیگر جور درنمی‌آیند. باید از یک جایی بزنید تا به یک خواستهٔ مهم دیگر برسید.