بریده‌هایی از کتاب تندتر از عقربه ها حرکت کن

بعدها دیدم همین اتفاق هم کار خدا بوده. گاهی جلونرفتن یک کار، مدد خدایی است برای اینکه بروی و به مسیر خودت فکر کنی.

دیگر همه‌مان به این باور رسیده بودیم وقتی چیزی روزی‌مان باشد، کافی است ما وظیفه‌مان را انجام بدهیم. خودش جلو می‌رود و جور می‌شود. چیزی هم که روزی‌مان نباشد، خودمان را به آب و آتش هم می‌زدیم، جور نمی‌شد.

امیرمان روایتی می‌خواند از پیامبر. رفته بوده‌اند برای خاکسپاری یکی از صحابه‌شان. بعد از دفن‌کردن جنازه، پیامبر خودشان با دست خاک‌های کنارهٔ قبر را مرتب کرده بودند. فرموده بودند هر کاری می‌کنید، آن را به بهترین شکل انجام بدهید.

حالا می‌فهمم که آن روز، با همهٔ بچگی‌ام خوشم نیامده بوده ضعف مدیریتشان را با مایه‌گذاشتن از شهدا بپوشانند.

حالا می‌فهمم که آن روز، با همهٔ بچگی‌ام خوشم نیامده بوده ضعف مدیریتشان را با مایه‌گذاشتن از شهدا بپوشانند.

شاید چون در یک سری از کارها نوعی استعمار باعث می‌شود آن شرکت‌های بزرگ، شرکت‌های کوچک را نابود کنند. یا آن‌ها را می‌خرند و هضم می‌کنند، یا کلاً در عرصهٔ رقابت نابودشان می‌کنند. این هم یکی از مزیت‌های کشور ماست که می‌توانیم در این کشور تنفس کنیم و کار انجام دهیم و جلو برویم و در این حوزه‌ها حرفی برای گفتن داشته باشیم. چرا؟ می‌گویم.

گفتم نه، ما به وظیفه‌مان عمل می‌کنیم؛ اما چشممان به تقدیرات الهی است. وقتی تغییری در مسیرمان پیش می‌آید، نمی‌ترسیم. هول نمی‌کنیم. توکل می‌کنیم به خواست خدا و در آن جلو می‌رویم تا ببینیم خواست خدا چیست. ما آن زمین را خریدیم که بسازیم؛ اما یک دفعه مسیرمان رفت سمت شهرک علمی‌تحقیقاتی

من از خدا خواسته‌ام برسان تا برسانم و این اتفاق افتاده است.

خیلی از جاهای کارها دست ما نیست. همان قدم اول و عزم اول از ماست.

هرچقدر اندازهٔ سرمایه‌گذاری بزرگ‌تر باشد، ریسکش بیشتر است.