بریده‌هایی از کتاب تشکیلات بهشتی

در روایات متعدد، فریضه و وظیفهٔ امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر، بزرگ‌ترین و بالاترین وظیفه شناخته شده؛ مهم‌ترین واجب و فریضه شناخته شده که همهٔ واجبات و فرایض دیگر در پرتو آن گزارده می‌شوند. ما همه به این معتقد بودیم و مشتاق بودیم که برای ایجاد یک محیط پاک و اسلامی تلاش کنیم؛ به برکت اعتقاد به اسلام و به برکت این تعلیم بزرگ اسلام که ای انسان تو نه‌تنها مسئول خویشتنی که مسئول دیگران نیز هستی!

رهبران کارهای بزرگ را انجام دهند و جزئیات را به همکاران محوّل کنند البته من ناگفته نمی‌گذارم که به سیستم مدیریت آقای قدوسی انتقاد دارم و به ایشان هم انتقادم را گفته‌ام. ایشان سیستم مدیریتشان طوری است که به علت دقت نظری که دارند، می‌خواهند به بسیاری از جزئیات، خودشان برسند و من به ایشان گفته‌ام که این برای مدیریت‌های کوچک و محدود خوب است؛ اما برای مدیریت‌های بزرگ مضر است. در مدیریت‌های بزرگ اگر مدیریت بخواهد وقت خود را صرف کارهای کوچک بکند، از کلیات باز می‌ماند؛ بنابراین صحیح‌تر این است که ایشان نیروی خودشان را صرف کارهای بزرگ کنند و رسیدگی به جزئیات را به دیگر همکاران محول کنند

بر اساس این اصل برجسته، که با این صراحت در این روایت اسلامی آمده، کسانی که خواهان خدمت در سمت زمامداری امتند باید نخست وضع خود و خانوادهٔ خود را ازنظر سطح زندگی، روشن کنند. اگر آمادهٔ آن هستند که در سطح کم‌درآمدترین مردمی که در قلمرو زمامداری آن‌ها قرار دارند، زندگی کنند، در این راه گام بردارند، وگرنه به کار خود پردازند.

هیچ عاملی را ازنظر قدرت و وسعت میدان اثر به‌اندازهٔ ایمان رهبر و بعد هم کادرهای متصل به او نشناخته‌ام. استدلال قوی و مطالب متقن البته ایمان‌آور است؛ اما بُعد و برد اثرش به‌اندازهٔ آن ایمان راستین تابنده و فروغ‌داری که از قلب کانون و کانون قلب رهبر فرا می‌تابد نیست.

هیچ عاملی را ازنظر قدرت و وسعت میدان اثر به‌اندازهٔ ایمان رهبر و بعد هم کادرهای متصل به او نشناخته‌ام. استدلال قوی و مطالب متقن البته ایمان‌آور است؛ اما بُعد و برد اثرش به‌اندازهٔ آن ایمان راستین تابنده و فروغ‌داری که از قلب کانون و کانون قلب رهبر فرا می‌تابد نیست.

رهبر و مدیر در جامعهٔ پیشرفته عبارت است از کسی که قبل از آن فردی که می‌خواهد او را رهبری کند، آن راه را خودش طی کرده؛ از نشیب و فراز آن راه آگاه باشد. رهبری که راهنورد نباشد و راه را نپیموده باشد، رهبر نیست. رهبر باید نشیب و فرازها را طی کرده باشد. آگاهی‌هایش از اسرار کار، آگاهی‌های کتابی، روزنامه‌ای، شنیدنی و مسموعی و کلاسی نباشد. آگاهی‌هایش باید عینی باشد. فن مدیریت را در دانشگاه نخوانده باشد. کتاب‌های مدیریت را (در) دانشگاه نخوانده باشد و نمونه‌های آنچه را خوانده در زندگی اجتماعی دیده باشد.

ما در تشکیلات جمهوری اسلامی هرجا دروغ و خلافی ببینم، محکم جلوی آن می‌ایستیم؛ ولو آن دروغ ازنظر سیاست به سود کارها تلقی شود.

استفاده از نیروهای دارای تخصص و مهارت، اما به‌کلی بی‌ایمان و بی‌تقوا فقط در حد اضطرار جایز است؛ مثل اکل میته! باید رعایت شود در همان حد ضرورت اکتفا بشود و باید رعایت بشود (و) مراقبت بشود که این بی‌دینی و بی‌تقوایی آن‌ها همچون میکروب فساد، محیطشان را آلوده نکند. یک مقدار باید محیط را آماده کرد و مصونیت به او داد. واکسیناسیون کرد.

اصل سوم اینکه وقتی ما افراد متخصص و ماهر که دارای صلاحیت اسلامی و دینی و تقوایی در حدّنصاب باشند به‌اندازهٔ کافی نداشته باشیم که الان هم نداریم، از نیروهای متخصص کاردان دیگر استفاده می‌کنیم؛ اما نه‌اینکه در ا باز کنیم و بگوییم حالا همه بیایید تو! هرکس تخصصش بیشتر او بهتر! باز هم به کسانی که یک مقدار دینداری و مسلمانی و قوایشان بیشتر باشد به آن‌ها بیشتر بها می‌دهیم. در همان جا هم درجه‌بندی می‌کنیم. هرکس یک‌ذره هم تقوایش بیشتر باشد به او اولویت می‌دهیم.

وقتی انقلاب پیروز می‌شود، نوبت به تداوم انقلاب و مدیریت و برنامه‌ریزی در زمینۀ‌های مختلف روحی، معنوی، فرهنگی، آموزشی، اقتصادی، اجتماعی، خانوادگی، بهداشتی و امثال آن‌ها می‌رسد. در بخش اقتصاد، نیاز به برنامه‌ریزی کشاورزی، صنعتی، و بازرگانی داخلی و خارجی هست و همهٔ این‌ها احتیاج دارد به نیروهای ساخته‌شده و کارآمد؛ نیروهایی که باهم همفکر باشند. اگر نیروها با هم همفکر نباشند، برنامه‌ریزی‌هایشان ناهماهنگ می‌شود. اگر همهٔ نیروها بر مبنای ایدئولوژی اسلامی -اسلام اصیل و زنده- نباشند، هر برنامه‌ای برای خود یک آهنگ پیدا می‌کند و نمی‌شود از مجموعهٔ این برنامه‌ها حرکت و تلاشی هماهنگ درجهت تداوم انقلاب به‌وجود آورد. مسئله این اس

یکی از شروع‌های ارزندهٔ جالب، تشکیلات «هیئت مؤتلفه» بود

داشتن تشکیلات سیاسی-اجتماعی دارای فرهنگ اصیل انقلاب و مورد اعتماد مردم و برخوردار از پایگاه توده‌ای و مردمی، شرط موفقیت در تداوم یک مبارزه و انقلاب است.

تشکیلات، بهترین روش مبارزه با گروه‌های شرقی و غربی بهترین مبارزه با گروه‌های شرقی و غربی این است که ما خودمان تشکل بشویم. آن‌ها از خلأ استفاده می‌کنند. میدان را با عمل صالح و متشکل، از دست آن‌ها بگیرید. ببینید آقا! الان آن‌ها بدون استفاده از از رادیو و تلویزیون، شایعاتشان را، دروغ‌هایشان را، خلاف‌هایشان را، حرف‌هایشان را می‌آیند در سطح جامعه پخش می‌کنند. با کمک چی؟! تشکل. ستاد مرکزی دروغ‌بافی تصمیم می‌گیرد که یک دروغ در ایران منتشر بشود. فردا عصر، این دروغ به روستاهای دورافتاده رسیده. این تشکل است دیگر! ولی شما هفت نفر تنها می‌آیید، می‌گویید آقا چه کار کنیم؟! برادرها، خواهرها، راه روشن است. متشکل باشید تا بتوانید نقشه‌های دشمن را نقش بر آب کنید!

وعدهٔ خدا این است: پیروزی از آن کسانی است که به‌صورت دسته‌جمعی کار کنند

(اِنَّ الله یُحِبُ الذّینَ یُقاتِلونَ فی سَبیلِهِ صَفّاً کَانَّهُم بُنیانٌ مَرصُوص)، بلکه خداوند مردمی را که به جماعت نماز می‌گزارند، با جماعت حج می‌گزارند، با جماعت سفر می‌کنند و با جماعت زندگی می‌کنند، ضیافت و مهمانی می‌کنند و با جماعت می‌کوشند، را دوست دارد. کوششی از هر قبیل!

«یدالله مَعَ الجَماعَه» یعنی کار دسته‌جمعی و تشکیلاتی

تشکل و تشکیلات چیست؟ تشکل یعنی مجموعه‌ای از افراد که براساس آرمان مشترک و ایمان مشترک و باور مشترک و نقطه‌نظرهای مشترک گرد هم می‌آیند تا جماعت بشنوند که «یدالله مَعَ الجَماعَه». به‌خصوص تا بتوانند زمینه را برای رشد اخلاق، کار دسته‌جمعی، و برای رشد استعدادها، و شناخت و تربیت کادرها، و تهیهٔ برنامه‌ها، و قبول مسئولیت اجرای برنامه‌ها، هموارتر کنند. تشکیلات وسیله‌ای است برای بهتر انجام‌دادن مسئولیت‌ها و خودسازی و رشد اخلاق دسته‌جمعی. عوامل لازم در ایجاد تشکیلات ازنظر معنوی ایمان و باور مشترک است و ازنظر مادی، انسان‌ها هستند. در تشکل باید میدان آزاد برای رشد اندیشه‌ها و خلاقیت ذهن‌ها باز بماند و هیچ وقت، انسان‌ها به‌صورت ابزار درنیایند.

جامعهٔ اسلامی امت واحده است، ولی جامعهٔ تک حزبی نیست زیرا احزاب و سازمان‌ها و گروه‌هایی که به‌راستی مسلمانند؛ با هم رابطهٔ برادرانه و مثبت و سازنده دارند؛ نه رقابت‌های خصمانه که برادری و وحدت امت را برهم می‌زند و رشک و کینه‌توزی و تفرقه را به‌جای آن می‌نشاند.

یک اصل اخلاقی همیشگی هم که در کار سیاست داخلی حزب بر آن تأکید دارم «اخلاص در عمل» است که باید در رفتار و گفتار و سیمای همه به چشم بخورد. برای خدا کار کنیم. آن نورانیت، آن فروغ الهی که در سیما، در رفتار و در گفتار انسان‌هایی که دل به خدا بسته‌اند، به چشم می‌خورد، باید در کار ما هم به چشم بخورد؛ آن‌هم به‌صورت روزافزون.

اینکه در کل انقلاب ما، آرمان‌های انقلاب مردم، یکپارچه شوند در لوای یک رهبری، مورد قبول بود؛ اما وقتی نوبت به ساختن جامعه و تداوم انقلاب می‌رسد، این چیز خیلی خوب کافی نیست؛ لازم است، ولی کافی نیست. و ما دیدیم پس از پیروزی انقلاب، رهبر انقلاب، امام و نفوذ ایشان بود؛ ولی خوب ایشان که نمی‌توانند خودشان بیایند مملکت را اداره کنند. ناچار باید افرادی را برای ادارهٔ مملکت دعوت‌به‌کار کنند. کسانی را هم که می‌شناختند دعوت کردند. همهٔ این‌ها هم در کل انقلاب، کم‌وبیش دنبال امام در حرکت بودند؛ ولی از مجموعهٔ این‌ها یک مجموعهٔ هماهنگ به‌وجود نیامد، بلکه هرچند نفر از آن‌ها یک طرز فکر داشتند که مربوط به حزب نبود، مربوط به طرز فکر بود.