بریده‌هایی از کتاب کلارا و خورشید

«آقای کاپالدی اعتقاد داشت چیز بخصوصی درجوزی نیست که نتوان ادامه‌اش داد. به مادر گفت، گشته و گشته و گشته و چیزی پیدا نکرده. ولی من معتقدم که در جای اشتباهی جست‌وجو می‌کرده. چیز خیلی خاصی وجود داشت، ولی درون جوزی نبود. درون کسانی بود که عاشقانه دوستش داشتند. برای همین است که الان فکر می‌کنم آقای کاپالدی در اشتباه بوده و من موفق نمی‌شدم. بنابراین خوشحالم که آن تصمیم را

هرگز فراموش نکرده‌ام که خورشید چقدر می‌تواند مهربان باشد. ای کاش خورشید از خود شفقت و دلسوزی نشان می‌داد،

از روی احترام و قدردانی تا لحظه‌ای که آخرین پرتوهایش ناپدید شدند، همان‌جا ایستادم.

دست‌هایش را طوری باز کرد که انگار می‌خواست بزرگ‌ترین Y ممکن را بسازد. بعد مرا در آغوش گرفت و مدتی طولانی در همان حال ماند.

باید خیلی خوب باشه که دلت برای چیزی تنگ نشه. دلت نخواد چیزی رو برگردونی. همیشه نگاهت به گذشته نباشه.

«آقای کاپالدی اعتقاد داشت چیز بخصوصی درجوزی نیست که نتوان ادامه‌اش داد. به مادر گفت، گشته و گشته و گشته و چیزی پیدا نکرده. ولی من معتقدم که در جای اشتباهی جست‌وجو می‌کرده. چیز خیلی خاصی وجود داشت، ولی درون جوزی نبود. درون کسانی بود که عاشقانه دوستش داشتند

انسان‌ها اغلب احساس نیاز می‌کردند تا جنبه‌ای از خودشان را برای به نمایش گذاشتن مقابل رهگذران آماده کنند – مثل اینکه در ویترین فروشگاه باشند – و این نمایش لازم نبود وقتی زمانش می‌گذرد خیلی جدی گرفته شود.

خورشید همیشه برای اینکه به ما برسد راهی پیدا می‌کند.

تا الان فکر نمی‌کردم که انسان‌ها بتوانند تنهایی را انتخاب کنند. فکر نمی‌کردم که گاهی نیروهایی بسیار قدرتمندتر از میل به دوری از تنهایی وجود داشته باشد.

«آقای کاپالدی اعتقاد داشت چیز بخصوصی درجوزی نیست که نتوان ادامه‌اش داد. به مادر گفت، گشته و گشته و گشته و چیزی پیدا نکرده. ولی من معتقدم که در جای اشتباهی جست‌وجو می‌کرده. چیز خیلی خاصی وجود داشت، ولی درون جوزی نبود. درون کسانی بود که عاشقانه دوستش داشتند.