بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

برنامهٔ منظمی برای چکاپ زندگی داشته باشید. امکان دارد به‌سادگی اسیر تشدید تعهد برای پیشروی در یک مسیر نادرست شوید. همان‌طور که برنامهٔ منظمی برای چکاپ‌های سلامت بدن و مراجعه به پزشک دارید، برنامه‌ریزی یکی دو چکاپ زندگی در تقویم سالانه هم مفید خواهد بود. بدین ترتیب می‌توانید میزان یادگیری، تکامل باورها و اهداف، و نیاز به تجدیدنظر دربارهٔ گام‌های آتی را ارزیابی کنید.

نه صرفاً دربارهٔ محیط پیرامون بلکه دربارهٔ اقدامات‌تان هم تجدیدنظر کنید. جستجوی خوشحالی می‌تواند موجب دور شدن آن شود. همیشه تعویض یک مجموعه شرایط با مجموعه‌ای دیگر، کفایت نخواهد کرد. امکان افت‌وخیز لذت وجود دارد، اما معنا احتمالاً پایدارتر خواهد ماند. ایجاد حس هدفمندی عموماً با اقداماتی در زمینهٔ ارتقای یادگیری یا کمک‌رسانی شما به دیگران آغاز خواهد شد.

پذیرای تجدیدنظر دربارهٔ آیندهٔ خود باشید ۲۷- آن برنامهٔ ۱۰ ساله را دور بیندازید. آنچه در سال گذشته نظرتان را جلب کرده، شاید امسال حوصلهٔ شما را سر ببرد - و آنچه دیروز سردرگم‌تان می‌کرد، می‌تواند یکی از جذاب‌ترین گزینه‌های فردا باشد. علائق صرفاً کشف نمی‌شوند، بلکه توسعه هم می‌یابند. اگر صرفاً گام پیش روی خود را برنامه‌ریزی کنید، ذهن‌تان همواره پذیرای تجدیدنظر خواهد بود.

یک کارت امتیازی تجدیدنظر داشته باشید. تصمیمات را صرفاً بر اساس نتایج نسنجید؛ باید روند ارزیابی گزینه‌های گوناگون در طی فرایند را هم بسنجید. کسب یک نتیجهٔ خوب از طریق فرایند نادرست، نشانه‌ای از شانس است. و نتیجهٔ بد با طی یک فرایند صحیح می‌تواند یک آزمایش هوشمندانه باشد.

امنیت روانی بسازید. در فرهنگ‌های یادگیری، افراد دارای اعتمادبه‌نفس لازم برای زیر سوال بردن وضعیت کنونی هستند، بدون اینکه از تنبیه شدن بترسند. امنیت روانی عموماً با رهبرانی آغاز می‌شود که شخصاً اسوهٔ تواضع هستند.

بهترین تجارب را رها کنید. بهترین تجارب یعنی هم‌اکنون بهترین روتین‌ها در سازمان استفاده می‌شوند. اگر خواهان تجدیدنظر افراد دربارهٔ شیوهٔ کاری‌شان هستیم، شاید بهتر باشد که مسئولیت‌پذیری فرایند را به کار بگیریم و دائماً از آن‌ها بخواهیم که به‌دنبال شناسایی رویکردهای بهتر باشند.

دیگر از بچه‌ها نپرسید که وقتی بزرگ شدند، می‌خواهند چه‌کاره شوند. لزومی ندارد خودشان را در قالب یک شغل تعریف کنند. یک هویت معین می‌تواند مسیر سایر راهکارهای جایگزین را ببندد. به‌جای تلاش برای محدود کردن گزینه‌های بچه‌ها، به آن‌ها کمک کنید تا احتمالات‌شان را گسترده‌تر کنند. لزومی ندارد یک چیز خاص باشند - بلکه می‌توانند خیلی چیزها را انجام دهند.

از بچه‌ها بخواهید که چند نسخهٔ اولیه بسازند و از دیگران بازخورد بگیرند. خلق نسخه‌های متفاوت از یک نقاشی یا داستان، می‌تواند مشوق کودکان برای آگاهی از ارزش تجدیدنظر دربارهٔ ایده‌هایشان باشد. نظرخواهی از دیگران نیز می‌تواند کمک‌حال آن‌ها برای تداوم تحول استانداردهایشان باشد. بدین ترتیب می‌توانند سردرگمی و ابهام را طبیعی بدانند - و انتظار نداشته باشند که در همان اولین تلاش، به یک نسخهٔ ایده‌آل برسند.

هر هفته یک گفتمان افسانه‌شکن در میز شام داشته باشید. تکذیب باورهای نادرست در سنین پایین، ساده‌تر خواهد بود و از این طریق می‌توانید به بچه‌ها بیاموزید که با تجدیدنظر کنار بیایند. هر هفته یک موضوع متفاوت انتخاب کنید -یک روز می‌توانید به دایناسورها بپردازید و روز بعد به فضای خارج از جو زمین- و هر بار مسئولیت باز کردن گفتگو دربارهٔ آن داستان دروغین را به یکی از اعضای خانواده بسپارید.

قلمرو احساسات خود را گسترش دهید. لزومی ندارد برای یک گفتمان سازنده، یأس یا حتی برآشفتگی خود را پنهان کنید. کافی است آن‌ها را در دل مجموعهٔ گسترده‌تری از احساسات‌تان جای دهید - شاید بتوانید مقداری کنجکاوی نشان دهید یا حتی به سردرگمی و دودلی‌تان اذعان کنید.

از هشدارها و احتمالات طفره نروید. اذعان به آگاهی از ادعاهای مغایر و نتایج متناقض، سلیقه یا اعتبار شما را قربانی نخواهد کرد. این یک راهکار موثر برای جلب نظر مخاطبان و درعین‌حال تشویق آن‌ها برای حفظ کنجکاوی است.

موضوعات مناقشه‌برانگیز را پیچیده‌تر کنید. هر داستان بیش از دو وجه دارد. به‌جای اینکه موضوعات دوقطبی‌ساز را همچون دو روی سکه بپندارید، سعی کنید از دل وجوه فراوان یک منشور به آن‌ها بنگرید. مشاهدهٔ سایه‌های خاکستری می‌تواند موجب افزایش پذیرش ما شود.

دربارهٔ روند پیشرفت گفتمان صحبت کنید. اگر فضا احساسی شده، سعی کنید گفتگوها را به سمت فرایند ببرید. همانند مذاکره‌کننده‌های ماهر که از احساسات خودشان می‌گویند و درک‌شان از احساس جناح مقابل را می‌آزمایند، گاهی می‌توانید با ابراز یأس یا درماندگی شخصی و پرسش دربارهٔ احساس مشابه سایر افراد، پیشرفت‌هایی داشته باشید.

بر آزادی انتخاب صحه بگذارید. گاهی اوقات مقاومت افراد هیچ ربطی به مخالفت‌شان با یک استدلال ندارد، بلکه حس کنترل شدن رفتارشان را نمی‌پسندند. به آن‌ها یادآوری کنید که می‌توانند باورهای خودشان را انتخاب کنند و بدین ترتیب به استقلال‌شان احترام بگذارید.

به‌خاطر داشته باشید که در اغلب اوقات، به‌کارگیری استدلال‌های کمتر به نتیجهٔ بهتری ختم خواهد شد. در صورت گردآوری استدلال‌های بیش‌ازحد برای پشتیبانی از یک ادعا، مخاطبان‌تان عموماً موضع دفاعی می‌گیرند - و اجازه می‌دهید کل نظریهٔ شما را بر اساس ضعیف‌ترین استدلال‌تان رد کنند. به‌جای تضعیف اظهارنظر، تعدادی استدلال واقعاً قدرتمند آماده کنید و به همان‌ها تکیه کنید.

به نقاط مشترک‌تان اشاره کنید. مناظره نه یک جنگ بلکه شبیه به یک رقص است. اذعان به نقاط مشترک موجب تضعیف‌تان نخواهد شد، بلکه نشان می‌دهد خواهان مذاکره دربارهٔ حقایق هستید و جناح مقابل هم ترغیب می‌شود تا دیدگاه شما را در نظر بگیرد.

اختلافات را نه یک نبرد بلکه همچون یک رقص بپندارید

اساس شکل‌گیری یک عقیده را بررسی کنید. بسیاری از عقاید نظیر کلیشه‌های ذهنی انسان، من‌درآوردی هستند و بدون تأمل عمیق یا داده‌های دقیق شکل گرفته‌اند. به‌منظور کمک به بازنگری افراد، از آن‌ها بخواهید که تولدشان در یک دورهٔ زمانی یا موقعیت جغرافیایی متفاوت و تفاوت اعتقادات‌شان در آن شرایط را تجسم کنند.

این سوال را بپرسید: «چه شواهدی ذهنیت‌تان را تغییر خواهد داد؟» نمی‌توانید با قلدری دیگران را مجاب کنید تا با شما موافق باشند. عموماً بهتر است بپرسید که چه شواهدی موجب گشودن ذهن‌شان خواهد شد و آیا می‌توانید به سبک مدنظر خودشان آن‌ها را قانع کنید یا نه.

به‌جای علت به‌دنبال چگونگی باشید. وقتی افراد از علت دیدگاه‌های افراطی خود می‌گویند، عموماً تعهدشان به آن هدف را تشدید می‌کنند و مصرانه‌تر در پی برآورده‌سازی آن خواهند بود. اما وقتی نحوهٔ تحقق بخشیدن به دیدگاه‌هایشان را توضیح می‌دهند، عموماً محدودیت‌های برداشت‌شان را درک خواهند کرد و سعی می‌کنند تعدادی از عقایدشان را تعدیل کنند.