بریده‌هایی از کتاب دوباره فکر کن

هنر شنیدنِ متقاعدکننده را تمرین کنید. در تلاش برای گشودن ذهن دیگران، می‌توانیم به‌جای سخنوری مداوم، حرف‌هایشان را بشنویم و به دستاوردهای بیشتری برسیم. چطور می‌توانید علاقهٔ خود برای کمک به افراد را نشان دهید تا دیدگاه‌های خودشان را شکل دهند و دلایل شخصی برای تغییر را بیابند؟ یک نقطهٔ شروع عالی، افزایش پرسش نسبت به اظهارنظر است.

از تعارض سازنده استقبال کنید. اختلاف‌ها لزوماً نباید ناخوشایند باشند. هرچند تعارض رابطه عموماً مضر است، اما تعارض وظیفه می‌تواند کمک‌حالتان برای تجدیدنظر باشد. اختلاف‌نظر را تحت عنوان یک مناظره قلمداد کنید: در این صورت افراد با دیدگاه منطقی‌تری به آن می‌نگرند و کمتر از گذشته آن را یک مسئلهٔ شخصی می‌پندارند.

نه صرفاً شبکهٔ پشتیبان بلکه شبکهٔ چالش هم بسازید. بهره‌مندی از لیدرهای مشوق به نفع‌تان است، اما منتقد هم می‌خواهید که شما را به چالش بکشد. چه افرادی اندیشمندترین منتقدان شما هستند؟ پس از شناسایی این منتقدان، از آن‌ها بخواهید که تفکرتان را زیر سوال ببرند. برای نمایش پذیرش‌تان نسبت به دیدگاه‌های مخالف، به آن‌ها بگویید که چرا به واکنش‌های منفی‌شان احترام می‌گذارید، و ارزشمندترین نکات آن‌ها در چه بخش‌هایی استفاده خواهد شد.

از دیگران بخواهید که طرز فکرتان را زیر سوال ببرند

۶- لذت اشتباه کردن را بپذیرید. پس از آگاهی از اشتباه، آن را نشانه‌ای از کشف یک نکتهٔ جدید بدانید. از خندیدن به خودتان نترسید. بدین ترتیب می‌توانید کمتر از گذشته به‌دنبال اثبات خودتان باشید، و بیش‌ازپیش به پیشرفت‌تان توجه کنید.

عواید تردید را کنترل کنید. در صورت تردید نسبت به توانایی‌ها، دیدتان نسبت به موقعیت را عوض کنید و آن را فرصتی برای رشد بپندارید. می‌توانید علاوه بر ایمان به ظرفیت یادگیری شخصی، راهکار کنونی‌تان برای حل مسئله را زیر سوال ببرید. اطلاع از نادانسته‌ها، عموماً اولین گام به سمت ارتقای تخصص است.

۴- مراقب سرگردانی در قلهٔ حماقت باشید. تمایز اعتمادبه‌نفس و شایستگی را تشخیص دهید. اثر دانینگ-کروگر می‌گوید که هرقدر خود را بهتر بدانید، ریسک دست‌بالا گرفتن خودتان هم افزایش می‌یابد، و احتمال توقف پیشرفت‌تان هم بیشتر می‌شود. به‌منظور جلوگیری از اعتمادبه‌نفس کاذب به دانش شخصی، سوژهٔ معینی را در نظر بگیرید و توانایی خود برای توضیح آن را بسنجید.

۲- هویت خود را نه مبتنی بر عقاید بلکه بر اساس ارزش‌هایتان تعریف کنید. اگر به باورهای گذشتهٔ خود وابسته نشوید و آن‌ها را بخشی از خودانگارهٔ کنونی خود ندانید، اجتناب از دام آن‌ها هم راحت‌تر خواهد بود. خود را شخصی بپندارید که برای کنجکاوی، یادگیری، انعطاف‌پذیری ذهنی و دانش‌پژوهی ارزش قائل می‌شود. در هنگام ابراز عقیده، فهرستی از عوامل آماده کنید که می‌توانند ذهنیت‌تان را تغییر دهند.

۱- تجدیدنظر شخصی (الف) عادت تجدیدنظر را پرورش دهید ۱- مثل یک دانشمند فکر کنید. هنگام ابراز عقیده، در برابر وسوسهٔ موعظه‌گری، دادستانی یا سیاسی‌بازی مقاومت کنید. دیدگاه نوظهور خود را همچون یک گمانه یا فرضیه بپندارید و با داده‌ها آن را بیازمایید. همچون کارآفرین‌ها که استراتژی‌های کسب‌وکارشان را به دید آزمایش می‌بینند، باید چابکی لازم برای تغییر نظر را حفظ کنید.

شاید تدوین دانش به رصد آن کمک کرده، اما لزوماً موجب بازتر شدنِ ذهن‌مان نشده است.

تجدیدنظر ذهن‌مان را آزاد می‌کند تا اقدامی فراتر از به‌روزرسانی دانش و عقایدمان انجام دهیم. تجدیدنظر ابزاری برای زندگی رضایت‌بخش‌تر است.

روانشناسان به این نتیجه رسیده‌اند که علائق و خواسته‌های ما کشف نمی‌شوند، بلکه توسعه می‌یابند. طی یک مطالعه بر روی کارآفرین‌ها، مشخص شد هرچه تلاش بیشتری صرف استارتاپ‌هایشان می‌کردند، اشتیاق بالاتری نسبت به رشد کسب‌وکارشان داشتند. با افزایش میزان تسلط و ابتکار عمل این افراد، علاقهٔ آن‌ها هم افزایش می‌یافت. قرار نیست همیشه علاقه موجب تلاش و مهارت بیشتر شود؛ گاهی اوقات دنباله‌رو آن‌ها هم هست. با تلاش برای یادگیری و حل مسئله، می‌توانیم اشتیاق‌مان را افزایش دهیم - و مهارت‌های لازم برای کار و هدایت یک زندگی ارزشمند را بسازیم.

«صرفاً با نقل مکان نمی‌توانید از خودتان فرار کنید». درحالی‌که تغییر کنش‌های دانشجویان از طریق پیوستن به یک کلوپ جدید، تغییر عادات مطالعه یا آغاز یک پروژهٔ جدید، خوشحالی‌های ماندگارتری به‌دنبال داشت. عمدهٔ خوشحالی ما به کنش‌هایمان بستگی دارد، نه جایی که در آن زندگی می‌کنیم. این اقدامات ما -و نه پیرامون‌مان- است که حس هدفمندی و تعلق را به ارمغان می‌آورد.

«صرفاً با نقل مکان نمی‌توانید از خودتان فرار کنید».

حتی محققان گفته‌اند که احتمال مرگ کوهنوردان ثابت‌قدم در صعودهایشان بیشتر است، زیرا مصمم‌اند هر آنچه از دست‌شان برمی‌آید را صرف رسیدن به نوک قله کنند. مرز باریکی میان مقاومت قهرمانانه و یک‌دندگی احمقانه وجود دارد. گاهی اوقات بهترین نوع سرسختی، جزم کردن عزم و روی برگرداندن است.

مرز باریکی میان مقاومت قهرمانانه و یک‌دندگی احمقانه وجود دارد. گاهی اوقات بهترین نوع سرسختی، جزم کردن عزم و روی برگرداندن است.

پس از گشودن چشمان دانش‌آموزان به احتمال تکامل تدریجی دانش، گام بعدی ارین این بود که «تکامل مداوم دانش» را نشان دهد. به‌منظور ارائهٔ یک واحد مجزا دربارهٔ توسعهٔ غرب، بخش خودش را به کتاب درسی اضافه کرد که از حال و هوای یک دانش‌آموز راهنمایی در دوران امروز می‌گفت. تمامی شخصیت‌های اصلی این بخش، زن و دختر و همهٔ ضمایر عمومی آن مؤنث بودند. در اولین سال از تدریس این واحد، یکی از دانش‌آموزان دستش را بلند کرد و از نادیده‌گرفتن پسرها در محتوای آن گفت. ارین پاسخ داد: «این‌طور نیست. پسرها آنجا هستند. فقط کار مهمی انجام نمی‌دهند.» ناگهان این دانش‌آموز متوجه شد که حاشیه‌نشینی یک گروه به مدت صدها سال، چه حس‌وحالی دارد.

ابرام ایکس. کندی تاریخ‌دان می‌نویسد: «نژادپرستی یا ضدیت با آن، هویت‌های ثابتی نیستند. می‌توانیم در یک لحظه نژادپرست باشیم و لحظهٔ دیگر ضد نژادپرست.»

شروع بحث‌های ایدئولوژیک با جملهٔ «احترام زیادی برای افرادی مانند شما قائلم که به اصول خود پایبند هستند»، باعث می‌شد که طرف مقابل کمتر از قبل به‌عنوان دشمن پنداشته شود - و سخاوت بیشتری نسبت به او نشان داده می‌شد.

شنیدنِ مناسب، مجموعه‌ای از مهارت‌ها در طرح پرسش و پاسخگویی است که با علاقه نشان دادن به سلایق افراد شروع می‌شود، نه اینکه به‌دنبال قضاوت دربارهٔ مواضع آن‌ها یا اثبات مواضع شخصی باشید.