بریده‌هایی از کتاب نقشه ‌هایی برای گم شدن

چطور می‌شود گم شد. اگر هیچ گاه گم نشده‌ای، هیچ گاه زندگی نکرده‌ای. اگر ندانی چطور گم شوی، تباه خواهی شد. زندگی کاشفانه جایی در میانهٔ سرزمین‌های ناشناخته قرار دارد.

گاهی وقتی قدم می‌زنم، چشمم می‌افتد به چیزی که از دور شبیه جواهر یا گل است و وقتی چند قدم جلوتر می‌روم، چیزی بی‌ارزش از کار درمی‌آید. اما پیش از آن‌که ماهیتش کامل فاش شود، خیلی زیباست.

«اکنون می‌خواهم به پدیدهٔ غریبی بپردازم که میان سرخ‌پوستان ساکن اطراف رودخانهٔ پیت یافته‌ام. برگردانِ این پدیدهٔ سرخ‌پوستی به‌زبان ما "پرسه زدن" است. می‌گویند "فلانی پرسه می‌زند" یا "پرسه‌زنیِ فلانی شروع شد". علی‌الظاهر شخصی، بنا بر شرایط خاص ناشی از اضطراب ذهنی، روزمرگی‌اش را دیگر برنمی‌تابد. چنین شخصی شروع می‌کند به پرسه زدن. بی‌هدف بوم و بر را درمی‌نوردد. این‌جا و آن‌جا نزد دوستان یا خویشاوندان می‌ماند، دوباره راه می‌افتد و تا چند روز جایی توقف نمی‌کند. ظاهرش هیچ نشانی از غصه، نگرانی یا اندوه ندارد... این پرسه‌زن، مرد یا زن، از اتراق‌گاه‌ها و روستاها روگردان است؛ در طبیعت می‌ماند، جاهایی دورافتاده، فراز کوه‌ها، نشیب ژرف‌دره‌ها.»

چیزهایی که به‌دنبال‌شان هستیم خودشان در حال دگرگونی‌اند و ما نمی‌دانیم یا فقط تصور می‌کنیم می‌دانیم که آن‌سوی این دگرگونی چه چیزی در انتظارمان است.

در را به روی ناشناخته‌ها باز بگذار، در را رو به تاریکی باز بگذار، از آن‌جا ارزشمندترین چیزها وارد می‌شوند. از آن‌جاست که خودت آمده‌ای و مقصدت هم همان جاست.

وقتی کسی دیر می‌کند، گاهی آدم‌هایی که منتظرش بوده‌اند قصه‌هایی می‌بافند از این‌که چه اتفاقی ممکن است برای طرف افتاده باشد و کم‌کم خودشان هم آن قال گذاشتن‌ها، آدم‌ربایی‌ها یا تصادف‌ها را کم‌وبیش باور می‌کنند. نگرانی راهی‌ست برای این‌که وانمود کنی سکان آن چیزِ ناشناخته در دست توست و می‌شناسی‌اش و چقدر عجیب است که ما سناریوهای شوم را به ناشناختهٔ مطلق ترجیح می‌دهیم.

هیچ پیش‌گویی و هیچ منطقی نمی‌تواند توضیح بدهد چطور وال‌ها در طول اعصار از موجود دریاییِ قدیمیِ روی خشکی تکامل یافته‌اند و بعد دوباره به دریا بازگشته‌اند و به موجوداتی کاملاً متفاوت از چیزی تبدیل شده‌اند که زمانی می‌توانست بر سطح کرهٔ زمین زنده بماند.

بعضی آهنگ‌ها قدرتی یاغی‌گرانه دارند؛ این اساساً همان چیزی‌ست که راک اند رول ـ یکی از زیرشاخه‌های موسیقی بلوز به بهترین وجه انجامش می‌دهد، آهنگ‌هایی دربارهٔ جوان بودن و قدم به جهان گذاشتن، پر از حس ظرفیت‌های درونی خودت. اما موسیقی کانتری، دست‌کم آهنگ‌های قدیمی‌اش، اغلب به عواقب پرداخته، به دشواریِ ادامه دادن یا آگاهی‌ای که بعد از ناممکنیِ ادامهٔ مسیر می‌آید. دلیل عمیق‌تر بودن موسیقی کانتری در مقایسه با راک این است که شکست ژرف‌تر از پیروزی‌ست. شکست آن چیزی‌ست که درس عبرت می‌شود، البته بیشترِ وقت‌ها.

مکان‌های درون به همان اندازه اهمیت دارند که مکان‌های بیرون. انگار این شیوه‌ای که مکان‌ها با تو می‌مانند و حسرت‌شان را می‌خوری برایت به خدایگان‌هایی مبدل می‌شوند، مثل خدایگان‌های محلی، ارواح نگهبان و فرشته‌های حافظِ مکان که در بسیاری از ادیان وجود دارند.

سیمون ویِ عارف‌مسلک به دوستی در قاره‌ای دیگر نوشت «بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصله‌ای که به‌تمام‌وکمال در تاروپود دوستی تنیده، چراکه آن‌هایی که یکدیگر را دوست ندارند فاصله‌ای بین‌شان نیست.» از نظر سیمون وی، عشق همان فضایی‌ست که فاصلهٔ بین او و دوستش را پر می‌کند و به آن رنگ می‌بخشد.