بریده‌هایی از کتاب دختر خاموش

تنها کاری که می‌توانست انجام دهد این بود که صبر کند. دوباره.

مسئله سرِ اینه که تو حدومرز خودت‌رو نمی‌شناسی. تو فرق بین کار و زندگی شخصی رو نمی‌فهمی، بین نیازهات و احساس‌های خودت و نیازها و احساس‌های دیگران. به همین خاطر هم هست که با هر کس و ناکسی همبستر می‌شی. برای همین هم هست که تو به یکباره یه خونوادهٔ تازه پیدا کردی. تو حس می‌کنی نیاز به حمایت داری

هر آدم و هر چیزی قیمتی داشت.

اون پدر من بود. پدرا قرار نیست دروغ بگن.

وانیا، در حالی‌که حس می‌کرد اگر حرف بزند واحساس خود را بیان کند شاید بیشتر آرام بگیرد، گفت: «این دروغه که منو کشته. کل زندگی دروغ.» سباستین به‌آرامی گفت: «شک نکن که اونم دلایلی برای این کارش داشته.» «مطمئنم که دلیلی داشته. اما اون پدر من بود. پدرا قرار نیست دروغ بگن.»

او به درون رفت و صبر کرد تا روزنامه‌نگار درون خودرویش برود و راه بیفتد.

این کاملاً ساده بود، و بی‌نهایت پیچیده.

او یاد گرفته بود که قدردان هرآن چیزی باشد که می‌توانست او را به‌گونه‌ای مؤثر از دنیای بیرون جدا سازد.

همچنان که راه می‌رفت، به آدم‌های دوروبرش نگاه می‌کرد، شاید عجله داشتند که زودتر به خانه بروند، یا جلسه‌ای داشتند که باید به آن می‌رسیدند، یا هر جای دیگر، و به یکباره خود را بخشی از آنان حس کرد. بدن‌ها فقط در حرکت بودند و آنان همه یک مقصد و هدف داشتند. این همان چیزی بود که حس می‌کرد به آن نیاز داشت. زندگی جهتی دارد. او به خودش اجازه داد که به این جمع بپیوندد و سرعتش را زیادتر کرد.

ماریا زمان زیادی را در حمام سپری کرد، مدتی طولانی در زیر آب گرم ماند، به این امید که با جاری شدن آب برروی بدنش، همهٔ غم‌ها و ناامیدی‌هایش شسته شود. اما فایده‌ای نداشت.