بریده‌هایی از کتاب علیه تربیت فرزند

مهم‌ترین پاداش‌های والدبودن نمرات و افتخارات فرزندان ما یا حتی فارغ‌التحصیل‌شدنشان یا ازدواجشان نیست؛ مهم‌ترین پاداش والدبودن از لحظه لحظهٔ لذت جسمی و روانیِ در کنار این کودک خاص بودن و لذت لحظه به لحظهٔ او در بودن با شما به وجود می‌آید.

هر نسلی از انسان‌ها هم در جهان نسبتاً متفاوتی از جهان نسل قبل از خود رشد می‌کنند و هم جهان نسبتاً متفاوتی را خلق می‌کنند. این یک آشوب است. اما آشوب خوبی است، آشوبی که به انسان‌ها اجازه می‌دهد در مجموعهٔ حیرت‌آوری از محیط‌های دائماً در حال تغییر رشد کنند و شکوفا شوند.

از کودکانی که هنوز به مدرسه نمی‌روند یک سؤال را چندین‌بار بپرسید. احتمالاً هر بار پاسخی از آن‌ها دریافت خواهید کرد که با پاسخ‌های قبلی اندکی متفاوت است. این شکل از بی‌ثباتیِ ظاهراً تصادفی در ابتدا اندیشمندانی چون ژان پیاژه را به این فکر واداشت که کودکان عقل ندارند؛ به‌هرحال اینکه در هر لحظه پاسخی متفاوت به یک سؤال یکسان بدهیم غیرعاقلانه به نظر می‌رسد. اما، بر اساس مطالعات جدیدتر (۲۰)، این شاید دقیقاً همان چیزی باشد که به کودکان اجازه می‌دهد چیزهای بسیاری بیاموزند. می‌توانیم این روند را در مغز درحال‌رشد مشاهده کنیم. مغزهای جوان بسیار شکل‌پذیرتر از مغزهای پیر هستند؛

انسان‌ها به احتمال زیاد پویشگرترین گونهٔ جانوری هستند. گونه‌های دیگر، به‌طور بی‌نقصی، با محیط‌های خاص خود وفق یافته‌اند.

در نخستین مرحلهٔ زندگی کودک، ما نسبت به خود آن‌ها کنترل بیشتری بر جزئیات زندگی‌شان داریم. بیشتر آنچه برای یک نوزاد رخ می‌دهد از طریق والدین یا مراقبتگر است. اما اگر من والد خوبی باشم، هیچ کنترلی روی زندگی فرزندم به‌عنوان یک بزرگ‌سال نخواهم داشت.

تلاش برای آگاهانه شکل‌دادن به آنچه کودکان قرار است از آب دربیابند هم بیهوده و هم محتوم به شکست است.

تبحریافتن در مهارت‌های تحصیلی مانند خواندن، نوشتن و حساب یک غایت فی‌نفسه نیست، بلکه وسیله‌ای برای کشف‌های جدید است.

عشق مقصد یا ملاک و معیار و نقشهٔ از پیش تعیین‌شده ندارد، اما یک هدف دارد. هدفْ تغییردادن کسانی نیست که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، بلکه بخشیدن آن چیزی است که برای شکوفایی بدان نیاز دارند. هدف عشق شکل‌دادن به سرنوشت معشوق نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست در این جهت که خودش به سرنوشتش شکل دهد. هدفْ نشان‌دادن راه به او نیست، بلکه کمک‌کردن به اوست تا راه خودش را بیابد، حتی اگر مسیری که در پیش می‌گیرد آن راهی نباشد که خود ما برمی‌گزیدیم، یا حتی راهی نباشد که ما برایش انتخاب می‌کردیم.

والد نوعی نجار است، اگرچه هدف تولید نوع خاصی از محصول، مثل صندلی، نیست، بلکه هدف تولید نوع خاصی از «آدم» است.

اما متأسفانه، همان‌طور که همهٔ ما می‌دانیم، عشق شدید عاطفی امری گذراست