بریده‌هایی از کتاب روان شناسی پول

اما سکویا برای چهار دهه رونق داشته است. رز علت آن را پرسید: موریتز: «من فکر می‌کنم ما همیشه از خارج‌شدن از تجارت‌مان ترسیده‌ایم.» رز: «واقعاً؟ پس علت‌اش ترس است؟ فقط پارانوئید باعث بقاست؟» موریتز: «حقایق زیادی در این مورد وجود دارد ... ما فرض می‌کنیم که فردا مانند دیروز نخواهد بود. نمی‌توانیم به آن‌چه قبلاً کسب کرده‌ایم اعتماد کنیم. نمی‌توانیم خوش‌بین باشیم. نمی‌توانیم تصور کنیم که موفقیت دیروز به‌معنای خوش‌بختی فرداست.

به‌دست‌آوردن پول مستلزم ریسک‌کردن، خوش‌بین‌بودن و قراردادن خود در آن شرایط است. اما نگه‌داشتن پول چیزی بر خلاف ریسک‌پذیری را نیاز دارد. این به تواضع و فروتنی نیاز دارد و ترس از این‌که آن‌چه ساخته‌اید با همان سرعت از شما گرفته شود. این مستلزم صرفه‌جویی و پذیرش آن است که حداقل بخشی از آن‌چه که ایجاد کرده‌اید به شانس مرتبط است، بنابراین نمی‌توان به

اما سرمایه‌گذاری خوب لزوماً کسب بیش‌ترین سود نیست، زیرا بیش‌ترین سودها مانند اتفاقاتی‌اند که قابل تکرار نیستند. سرمایه‌گذاری خوب مربوط به کسب سود خوبی است که پایدار باشد و برای طولانی‌ترین زمان قابل تکرار باشد. این زمانی است که خودِ ترکیب کارش را انجام می‌دهد.

کتاب‌هایی در مورد چرخه‌های اقتصادی، استراتژی‌های معاملاتی و سرمایه‌گذاری در یک صنعت خاص وجود دارند. اما قدرتمندترین و مهم‌ترین کتاب را باید «سکوت و صبر» نامید. این کتاب فقط یک صفحه با نمودار رشد اقتصادی بلندمدت است.

هیچ یک از ۲۰۰۰ کتابی که موفقیت وارن بافِت را بارز نشان می‌دهند، عنوان «این مرد به‌طور مداوم برای سه‌چهارم یک قرن سرمایه‌گذاری کرده است» را برای نام کتاب انتخاب نکرده‌اند. اما ما می‌دانیم که این عامل اصلی موفقیت اوست. این‌که فقط سر خود را با آن اعداد گرم کنیم سخت است زیرا شهودی نیست.

بیش از ۲۰۰۰ کتاب به چگونگی ثروتمندشدن وارن بافِت اختصاص یافته است. بسیاری از آن‌ها فوق‌العاده هستند. اما تعداد کمی به ساده‌ترین واقعیت توجه کافی دارند: ثروت وارن بافِت فقط به دلیل سرمایه‌گذار خوب بودن او نیست، بلکه او از وقتی که به‌معنای واقعی کلمه کودک بود، سرمایه‌گذاری خوب بود.

نکتهٔ مهم از عصرهای یخ‌بندان این است که برای ایجاد نتایج فوق‌العاده نیازی به نیرویی خارق‌العاده ندارید. اگر چیزهایی کم کم ترکیب شوند ــ کمی رشد به‌عنوان سوخت برای رشد آینده ــ پایهٔ اولیهٔ کوچک می‌تواند منجر به نتایج بسیار خارق‌العاده‌ای شود که منطقی به نظر نمی‌رسد. این موضوع می‌تواند آن‌چنان غیرمنطقی باشد که آن‌چه را که امکان‌پذیر است، و جایی را که رشد از آن حاصل می‌شود و آن‌چه را که منجر به آن می‌شود دست کم بگیرید.

به‌اندازهٔ کافی دارید. خبر خوب این است که قدرتمندترین ابزار برای (به‌اندازهٔ) «کافی» داشتن کاملاً ساده است و به پذیرش ریسک‌هایی که به هر یک از آن چیزها می‌تواند آسیب برساند، نیازی ندارد.

تنها راه برای دانستن این‌که چه مقدار غذا می‌توانید بخورید خوردن تا زمانی است که بیمار شوید. تعداد کمی از افراد این کار را امتحان می‌کنند زیرا بالاآوردن (تهوع) بیش از هر لذتی که غذاها دارند آزاردهنده است. این منطق بنا به دلایلی در تجارت و سرمایه‌گذاری دنبال نمی‌شود و بسیاری از افراد فقط در صورت شکست و اجبار، دست از کسب ثروت بیش‌تر برمی‌دارند.

یکی از دوستانم هر ساله به لاس وگاس سفر می‌کند. یک سال از فردی که شرط‌بندی می‌کرد، پرسید: «برای بردن چه بازی‌هایی انجام می‌دهی و در چه کازینوهایی بازی می‌کنی؟» آن فرد کاملاً جدی پاسخ داد: «تنها راه برد در کازینوهای لاس وگاس این است که به محض ورود، آن‌جا را ترک کنی». دقیقاً بازیِ تلاش برای هم‌سطح‌شدن با ثروت دیگران نیز به همین صورت است.

آن‌ها برای به‌دست‌آوردن پولی که نداشتند و نیاز نداشتند، آن‌چه را که داشتند و نیاز داشتند، به خطر انداختند. و این احمقانه است. این کار کاملاً احمقانه است. اگر چیزی را که برای شما مهم است برای چیزی که برای شما مهم نیست به خطر بیندازید، منطقی نیست.

کاری که گوپتا و مدوف انجام دادند از جنس دیگری است. آن‌ها از پیش همه چیز داشتند: ثروتی فراتر از تصور، اعتبار، قدرت، آزادی. و همه را کنار گذاشتند زیرا بیش‌تر می‌خواستند. آن‌ها در مورد (به‌اندازهٔ) «کافی» حسی نداشتند.

کاری که گوپتا و مدوف انجام دادند از جنس دیگری است. آن‌ها از پیش همه چیز داشتند: ثروتی فراتر از تصور، اعتبار، قدرت، آزادی. و همه را کنار گذاشتند زیرا بیش‌تر می‌خواستند. آن‌ها در مورد (به‌اندازهٔ) «کافی» حسی نداشتند.

نابغه‌ای که کنترل احساساتش را از دست بدهد می‌تواند باعث فاجعه‌ای مالی شود. برعکس این حرف هم درست است. افراد عادی و فاقد تحصیلات مالی اگر مهارت‌های رفتاری انگشت‌شماری داشته باشند، می‌توانند ثروتمند شوند

اما مهم‌تر این‌که همان‌قدر که نقش شانس در موفقیت را تشخیص می‌دهیم، نقش ریسک نیز به این معناست که باید خود را ببخشیم و هنگام قضاوت در مورد شکست‌ها، جایی برای درک بگذاریم.

ترفندِ مقابله با شکستْ تنظیم زندگی مالی به گونه‌ای است که یک سرمایه‌گذاری بد در این‌جا و یک هدف مالی ازدست‌رفته در آن‌جا شما را از بین نبرد، تا بتوانید بازی را ادامه دهید تا شانس به نفع شما شود.

یک بار بیل گیتس گفت: «موفقیتْ معلم بدخواهی است. افراد را گم‌راه می‌کند تا تصور کنند شکست نمی‌خورند». وقتی همه چیز خیلی خوب پیش می‌رود، می‌فهمید آن قدر هم که فکر می‌کردید خوب نیست. شما شکست‌ناپذیر نیستید و اگر تصدیق کنید که شانس برای شما موفقیت را به ارمغان می‌آورد، باید به پسر عموی شانس، یعنی ریسک، نیز ایمان داشته باشید که می‌تواند داستان شما را با همین سرعت تغییر دهد.

یک بار بیل گیتس گفت: «موفقیتْ معلم بدخواهی است. افراد را گم‌راه می‌کند تا تصور کنند شکست نمی‌خورند».

فردریک لوئیس آلن، مورخ مورد علاقهٔ من، زندگی حرفه‌ای خود را با به‌تصویرکشیدن زندگی امریکایی‌های طبقهٔ متوسط گذراند؛ نحوهٔ زندگی‌شان، نحوهٔ تغییرشان، چیزهایی که برای کار انجام داده‌اند، آن‌چه برای شام خورده‌اند، و غیره. از این نوع مشاهدات عمومی در مقایسه با مطالعهٔ شخصیت‌های برجسته که تیتر اخبار هستند درس‌های بهتری می‌توان گرفت.

احتمال این‌که بتوانید درس‌های حاصل از آن را در زندگی‌تان به کار ببرید کم‌تر است، زیرا در این موارد احتمال تأثیرپذیری از شانس یا ریسکِ زیاد بیش‌تر است. با جست‌وجوی الگوهای گسترده‌ای از موفقیت و شکست، به نکات مهم عملی نزدیک‌تر خواهید شد. هر چه این الگو عمومی‌تر باشد، ممکن است در زندگی شما کاربرد بیش‌تری داشته باشد