بریده‌هایی از کتاب ژانرهای سینمایی

در ملودرام عموماً تاریخ تا حد مشکلات احساسی افراد تقلیل می‌یابد؛ اتفاقی که در ملودرام‌های تاریخی‌ای همچون بربادرفته (۱۹۳۹) یا امپراتوری بهشت (۲۰۰۵) می‌افتد.

ملودرام ژانری مبهم است که به فیلم‌هایی در مورد تنش‌های خانگی و خانوادگی ارجاع دارد. ریشه‌ی این اصطلاح واژ‌ه‌ی مرکبی است که از ترکیب موسیقی و درام مشتق می‌شود، و به نمایش‌های صحنه‌ای اشاره دارد که در اواخر قرن هجدهم آغاز شدند و از موسیقی برای تأکید بر لحظات عاطفی خاص و دراماتیک استفاده می‌کردند.

فیلم‌های ژانری اساساً از مخاطب می‌پرسند «هنوز هم می‌خواهی این را باور کنی؟ » محبوبیت یعنی این‌که مخاطب بگوید «بله». اما تغییر در ژانر وقتی رخ می‌دهد که مخاطب بگوید «این شکلی که قبولش کرده‌ایم خیلی کودکانه است. چیز پیچیده‌تری نشانمان بدهید. »

اسطوره‌های فرهنگی صحه می‌گذارند بر ارزش‌های غالبِ جامعه‌ای که آن‌ها را به عنوان چیزی درست و طبیعی تولید کرده اما جایگزین‌های ایشان و کلاً دیگری‌ها را به حاشیه رانده و نهی کرده است.

سرگرمی به شکلی گزیرناپذیر حاوی، منعکس‌کننده، و مروج ایدئولوژی است.

در جامعه‌ی متأثر از رسانه‌های جمعی، به جای این‌که برای شنیدن قصه‌های اسطوره‌ای خودمان دور آتش بنشینیم، جلو پرده‌های سینما جمع می‌شویم.

یونانیان درست همان‌طور از داستان‌های خدایان و جنگ تروا مطلع بودند که ما با خلاف‌کارها و گنگسترها و هفت‌تیرکش‌ها و آرام‌کردن سرزمین‌های مرزی و منازعات پایان‌ناپذیر بین نور خرد و صلیب با قدرت‌های اهریمنی، نه با تجربه‌ی بی‌واسطه‌ی خودمان بلکه از طریق رسانه‌ها، آشنا هستیم.

«ستاره‌ها آینه‌ای‌اند که جامعه به وسیله‌ی آن‌ها تصویری را که از خودش دارد بررسی و تعدیل می‌کند... تاریخ اجتماعی یک ملت می‌تواند بر اساس ستاره‌های سینمایش نوشته شود»

فیلم‌های مهم اما متفاوتِ کارگردانانِ سینمای هنری چون ژان‌لوک گدار، اینگمار برگمن، و راینر ورنر فاسبیندر با برخی عناصر ژانری درآمیخته‌اند. دیوید بوردوِل به شکلی متقاعد‌کننده نشان داده است که سینمای هنری خود نوعی ژانر است، با قرارداها و شیوه‌های بیانی خاص خود، و فیلم‌های ژانری امریکایی مثل آثار رابرت آلتمَن و فرانسیس فورد کاپولا ، این عناصر را در خود جذب کرده‌اند

از دیرباز، ایده‌ی سینمای ملی به عنوان تقسیم‌بندی‌ای برای توزیع و درک سینماهای غیرهالیوودی کارساز بوده است؛ مثلاً نمونه‌ی اکسپرسیونیسم آلمانی و داس نویه کینو یا سینمای نوین آلمان که در آن این سبک یا جنبش به عنوان راهی برای متمایز‌کردن تولیدات سینمای ملی از آثار هالیوودی، به تولید انبوه رسیده بود. در گفتمان نقادانه، حتی تا همین اواخر، بحث سینمای ملی نیز همچون مورد ژانر مایل بود تا به روایت و نیز به الگوهای بصری و مضمونی خاص و متمایز هویت مشخصی ببخشد، و بنابراین این الگوها را بازتابی از خصایص قابل تعریف و تخصیص «کاراکتر ملی» یک کشور بداند