بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

*صلاح و هلاک امت ‌«إِنَّ صَلَاحَ أَوَّلِ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِالزُّهْدِ وَ الْیقِینِ وَ هَلَاک آخِرِهَا بِالشُّحِّ وَ الْأَمَلِ.» آنچه که این امت را در آغاز به صلاح و موفقیت رساند زهد و یقین بود، و آنچه که در نهایت این امت را به نابودی می‌کشاند آرزوها و بخل و طمع است.

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ. مِنَ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ. أَمَّا بَعْدُ، فَکأَنَّ الدُّنْیا لَمْ تَکنْ، وَ کأَنَّ الآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ. وَ السَّلام!»

هنگامی که در شب معراج به آسمان رفتم و از حجاب‌های نوری گذشتم، خداوند با من سخن گفت و فرمود: ای محمد، سلام مرا به علی بن ابی طالب برسان و به اطلاع او برسان که حجت من بعد از تو در میان بندگانم می‌باشد. به برکت وجود او بندگانم را با ابرها سیراب می‌کنم، و به برکت وجود او بلاها را از بندگانم دور می‌کنم، و در روز قیامت بوسیله او حجت را بر مردم تمام خواهم کرد. پس او را اطاعت کنند و فرمان‌هایش را گردن نهند و از هر آنچه نهی می‌کند دوری کنند. در نتیجه آنان را در قرارگاه صدق می‌نشانم و بهشتم را بر آنان نثار می‌کنم. اما اگر از علی اطاعت نکردند، آنها را با دشمنان گمراهم در جهنم همنشین می‌کنم و برایم اهمیتی ندارد که در چه عذابی بسر می‌برند.

رسول خدا (ص) در بشارت‌های خویش به من می‌فرمودند: «یا حُسَینُ أَنْتَ السَّیدُ ابْنُ السَّیدِ أَبُو السَّادَةِ تِسْعَةٌ مِنْ وُلْدِک أَئِمَّةٌ أُمَنَاءُ التَّاسِعُ قَائِمُهُمْ أَنْتَ الْإِمَامُ ابْنُ الْإِمَامِ أَبُو الْأَئِمَّةِ تِسْعَةٌ مِنْ صُلْبِک أَئِمَّةٌ أَبْرَارٌ وَ التَّاسِعُ مَهْدِیهُمْ یمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا یقُومُ فِی آخِرِ الزَّمَانِ کمَا قُمْتُ فِی أَوَّلِهِ.» ای حسین، تو آقایی، فرزند آقا، و پدر آقایانی هستی که ۹ فرزند تو می‌باشند. آنها امامانی مورد اطمینان و امینی هستند که نهمین آنها قائمشان می‌باشد. ای حسین، تو امامی، فرزند امام، و پدر ۹ امام که همگی از نسل تو خواهند بود، امامانی شایسته و نیکوکار که نهمین آنها مهدی است که زمین را پر از قسط و عدل می‌کند و این اتفاق در آخرالزمان به وقوع می‌پیوندد، همانگونه که من در آغاز با قسط و عدل قیام کردم.

(از من خواستند که حدیثی از جدم رسول خدا (ص) نقل کنم. گفتم: آری از رسول خدا (ص) شنیدم که می‌فرمود:) «مَنْ أَدْمَنَ إِلَی الْمَسْجِدِ أَصَابَ الْخِصَالَ الثَّمَانِیةَ آیةٌ مُحْکمَةٌ أَوْ فَرِیضَةٌ مُسْتَعْمَلَةٌ أَوْ سُنَّةٌ قَائِمَةٌ أَوْ عِلْمٌ مُسْتَطْرَفٌ أَوْ أَخٌ مُسْتَفَادٌ أَوْ کلِمَةٌ تَدُلُّهُ عَلَی هُدًی أَوْ تَرُدُّهُ عَنْ رَدًی وَ تَرْکهُ الذَّنْبَ خَشْیةً أَوْ حَیاء.» هر کس پیوسته به مسجد برود، حدّاقل به یکی از هشت چیز دست می‌یابد: آیتی استوار، یا فریضه‌ای عمل شده، یا سنّتی برپا، یا دانشی نو، یا برادری قابلِ استفاده، یا سخنی که او را به هدایت رهنمون شود، و یا از هلاکت بازش دارد، و یا ترک گناه از سرِ ترس یا حیا. (المحاسن؛ ج ۱؛ ص ۴۸)

رسول خدا (ص) بارها و بارها می‌فرمودند: «‌ الحسن و الحسین سیدا شباب أهل الجنّة» حسن و حسین سروران جوانان اهل بهشت هستند.

«روزی که هر گروهی را با امام و پیشوایشان فرا می‌خوانیم». (اسراء/۷۱) به وی توضیح دادم:) «نَعَم یا أخا بَنی أسَدٍ! هُم إمامانِ: إمامُ هُدیً دَعا إلی هُدیً، وإمامُ ضَلالَةٍ دَعا إلی ضَلالَةٍ، فَهَدی مَن أجابَهُ إلَی الجَنَّةِ، ومَن أجابَهُ إلَی الضَّلالَةِ دَخَلَ النّارَ. «آری، ای برادر اسدی، پیشوایان دو دسته‌اند: پیشوای هدایت، که به هدایت فرا می‌خواند؛ و پیشوای گمراهی، که به گمراهی دعوت می‌کند. پس کسی که به پیشوای هدایتْ پاسخ دهد، به بهشت می‌رود. و کسی که به دنبال پیشوای گمراهی برود، به جهنّم راه می‌یابد».

و در حقیقت دلیل این که خداوند بر آنها عیب گرفته، این است که آنان با چشم خود می‌دیدند که ستمکاران به گناه و فساد آلوده‌اند ولی آنان را منع نمی‌کردند، و این سکوت به دلیل علاقمندی به ثروت و منافعی بود که از آن ظالمان دریافت می‌کردند، و نیز به دلیل ترس و نگرانی از آزار و تعقیب آنان بود، در حالی که خدا می‌فرماید: «از مردم نترسید و از من بترسید.» (مائده/۴۴) و فرمود: «مردان و زنان باایمان بر یکدیگر ولایت دارند، ازاین‌رو یکدیگر را به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند نهی می‌کنند.» (توبه/۷۱)

پس از صلح برادرم امام حسن مجتبی (ع) با معاویه، جمعی از شیعیان به دلیل ناراحتی شدید و آزردگی خاطر نمی‌توانستند تمام جوانب مسئله را درک کنند و فلسفه پذیرش صلح را بفهمند و برای همین نیز به برادرم اعتراض‌های تندی کردند و حتی به سراغ من آمدند که شاید نظر موافق مرا برای شکستن پیمانی که با معاویه بسته شده بود جلب کرده و با رهبری من به مبارزه با معاویه ادامه دهند. من به آنها چنین پاسخ دادم:) «صَدَقَ أبو مُحَمَّدٍ، فَلیکن کلُّ رَجُلٍ مِنکم حِلسا مِن أحلاسِ بَیتِهِ ما دامَ هذَا الإِنسانُ حَیا.» حق با ابو محمد است و او راست می‌گوید، تا زمانی که معاویه زنده است، همه شما باید در خانه خود بنشیند (تا ببینیم چه می‌شود).

قُلْ لا أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی یعْنِی أَنْ تَوَدُّوا قَرَابَتِی مِنْ بَعْدِی.»

«(اللهم) اهْدِنِی فِیمَنْ هَدَیتَ وَ عَافِنِی فِیمَنْ عَافَیتَ وَ تَوَلَّنِی فِیمَنْ تَوَلَّیتَ وَ بَارِک لِی فِیمَا أَعْطَیتَ وَ قِنی شَرَّ مَا قَضَیتَ فَإِنَّک تَقْضِی وَ لَا یقْضَی عَلَیک و إِنَّهُ لَا یزلُّ مَنْ وَالَیتَ تَبَارَکتَ رَبَّنَا وَ تَعَالَیتَ.»

«(اللهم) اهْدِنِی فِیمَنْ هَدَیتَ وَ عَافِنِی فِیمَنْ عَافَیتَ وَ تَوَلَّنِی فِیمَنْ تَوَلَّیتَ وَ بَارِک لِی فِیمَا أَعْطَیتَ وَ قِنی شَرَّ مَا قَضَیتَ فَإِنَّک تَقْضِی وَ لَا یقْضَی عَلَیک و إِنَّهُ لَا یزلُّ مَنْ وَالَیتَ تَبَارَکتَ رَبَّنَا وَ تَعَالَیتَ.»

امروز، مردم دلبسته مال و ثروت‌اند و دین فقط بازیچه‌ای بر زبانشان است، تا هنگامی که دین موجب رونق زندگی آنها باشد، بر گِرد آن می‌چرخند و دیندار هستند، اما هنگامی که با سختی‌ها امتحان شوند، تعداد دینداران اندک می‌شود! (کشف الغمّة ج ۲ ص ۲۴۴)

حقیقت همین است که کار دست خداست، و پروردگار ما هر روز، تدبیر تازه‌ای دارد. اگر تقدیر، آن چنان که ما دوست داریم فرود آید، خدا را بر نعمت‌هایش سپاس می‌گوییم، و او تنها یاور بر سپاس‌گزاری است. و اگر تقدیر، مانع تحقّق خواسته ما شود، باز هم آن کسی که هدفش حق باشد و تقوا پیشه کند، به بیراهه نرفته است.

أَی بُنَی لَا تُؤْیسْ مُذْنِباً فَکمْ مِنْ عَاکفٍ عَلَی ذَنْبِهِ خُتِمَ لَهُ بِخَیر وَ کمْ مِنْ مُقْبِلٍ عَلَی عَمَلِهِ مُفْسِدٍ فِی آخِرِ عُمُرِهِ صَائِرٌ إِلَی النَّارِ نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْهَا. ای فرزندم؛ هیچ گنهکاری را ناامید مکن، چه بسیار گنهکارانی که عاقبت بخیر شدند، و چه بسیار مردمی که به آینده دلخوش بودند ولی سرانجام به تباهی کشیده شدند و جهنّمی گشتند. به خدا پناه میبریم از آتش!

«اللَّهُمَّ إِنِّی أَشْکو إِلَیک مَا یفْعَلُ بِابْنِ بِنْتِ نَبِیک!» خداوندا از ستمی که به فرزند دختر پیامبرت روا می‌دارند به تو شکایت می‌کنم!

ای بندگان خدا، تقوای خدا پیشه کنید و از دنیا بر حذر باشید که اگر دنیا برای کسی می‌ماند و یا کسی در دنیا می‌ماند، پیامبران شایسته‌تر بودند که بمانند. آنان بیش از همه سزاوار خشنودی و بیش از همه به قضای خدا راضی هستند. اما خداوند متعال دنیا را برای آزمون و بلا و اهل آن را برای فنا آفرید. پس تازه دنیا کهنه می‌شود و آسودگی دنیا نابود و شادمانی دنیا به غم و غصه تبدیل می‌شود، و سرای آخرت فرا می‌رسد و خانه دنیا از دست می‌رود. توشه برگیرید که بهترین توشه تقواست پس تقوای خدا پیشه کنید، امید است رستگار شوید.

چه بسیار اندوه‌هایی که به من روی آورد که دلها را ناتوان می‌کرد، راه چاره را مسدود می‌ساخت، کاری از دوست بر نمی‌آمد و دشمن زبان به شماتت می‌گشود، اما همه را با توجه به تو بر خود هموار ساختم، و جز تو با دیگری در میان ننهادم، و به جز وصول به حضرت تو به دیگری اعتنائی ننمودم، و تو درب گشایش را به روی من گشودی و آن اندوه را از من بر طرف کردی. پس توئی که صاحب اختیار هر نعمتی هستی، و همه نیکی‌ها به دست تو و تمام آرزوها متوجه تو می‌باشد.

پروردگارا، در تمام پیش آمدهای ناگوار تو تکیه‌گاه منی، و در هر سختی تو امید منی، و در هر پیش آمدی که برای من اتفاق می‌افتد تو یار و یاور منی و اطمینان من به توست.

آنها که کافر شدند تصور نکنند اگر به آنان مهلت می‌دهیم، به سودشان است! ما به آنان مهلت می‌دهیم فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند و برای آنها، عذاب خوارکننده‌ای است! چنین نیست که خداوند، مؤمنان را به همان‌گونه که شما هستید واگذارد، مگر آنکه ناپاک را از پاک جدا سازد.