بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

آرام باش خواهرم، تقوای الهی و صبر و پایداری برای خدا را فراموش مکن، و بدان که اهل زمین خواهند مرد و اهل آسمان نیز باقی نخواهند ماند، و همه اشیاء فنا می‌شوند جز خداوندی که آفریده‌ها را با قدرتش آفرید، و همان خدای یگانه و یکتا و بی‌همتا مردگان را باز خواهد گرداند و حیات دوباره خواهد بخشید. پدرم علی (ع) بهتر از من بود و مادرم فاطمه (س) و برادرم حسن (ع) نیز بهتر از من بودند و در عین حال از دنیا رفتند، و من و هر مسلمانی باید به رسول خدا (ص) تأسّی نماییم. خواهرم، تو را به خدا سوگند می‌دهم و از تو مصرّانه می‌خواهم که به این سوگند من توجّه کنی! مبادا بعد از کشته شدن من، گریبان چاک کنی و به صورت خویش چنگ زنی، و فریاد واویلا و آه و فغان سر دهی!

خواهرم! مبادا شیطان صبر و شکیبایی تو را از دستت برباید!

ای روزگار! نفرین بر دوستی تو باد! چه قدر بامدادها و شامگاه‌هایی داشته‌ای که در آنها، همراه و یا بزرگی، کشته شده است و روزگار، هیچ گاه به جای‌گزین هم قانع نمی‌شود. هر زنده‌ای راهی را در پیش گرفته و می‌رود و چقدر وعده دیدار نزدیک است! و در نهایت همه کارها به خداوند بزرگ محول است.

ای فرزند رسول خدا، به خدا سوگند، دوست داشتم که در راه تو هزار بار کشته و سپس زنده و دوباره کشته می‌شدم، و آرزو داشتم که با کشته شدن من، تو و یا یکی از این جوانان بنی‌هاشم از مرگ نجات می‌یافتند!

به رستگاری نمی‌رسد قومی که خواستهای نفسانی خویش را بر رضای خالق مقدم می‌سازند!

گویا دنیا از ابتدا وجود نداشت، و گویا آخرت از آغاز جاودانه است! خدا حافظ!

ای مردم، رسول خدا (ص) فرمود: هر کس حاکم ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال می‌شمارد و پیمان الهی را در هم می‌شکند و بر خلاف سنّت پیامبر خدا می‌رود و میان بندگان خدا، با گناه و ستم و دشمنی، عمل می‌کند، ولی در مقابل چنین حاکم ستمگری با کردار و یا گفتار، اظهار مخالفت نکند، بر خداوند است است که در قیامت او را به جایگاه همان حاکم ستمگر در آتش جهنم ببرد!

و اگر این بدن‌ها برای مرگ، آفریده شده‌اند پس کشته شدن مرد با شمشیر در راه خدا، زیبنده تر است. و اگر روزی‌ها مقدّر و اندازه گیری شده است پس کمتر حرص ورزیدن در به دست آوردن آن، زیباتر است. و اگر دارایی‌ها برای وا نهادن و رفتن است پس چرا انسان به چیزی که آن را وا می‌گذار و می‌رود، بخل ورزد؟»

(علی اکبر جمله زیبایی بر زبان آورد: یا أبَتِ، إذَن لا نُبالی؛ نَموتُ مُحِقّینَ. پدر جان! پس چه بیمی از مرگ داریم در حالی که بر حق، جان می‌دهیم؟ و من در پاسخ وی گفتم:) جَزاک اللّهُ مِن وَلَدٍ خَیرَ ما جَزی وَلَدا عَن والِدِهِ. «خدا، نیکوترین پاداشی را که از طرف پدری به یک فرزند داده است، به تو عطا فرماید!»

امروز، مردم دلبسته مال و ثروت‌اند و دین فقط بازیچه‌ای بر زبانشان است، تا هنگامی که دین موجب رونق زندگی آنها باشد، بر گِرد آن می‌چرخند و دیندار هستند، اما هنگامی که با سختی‌ها امتحان شوند، تعداد دینداران اندک می‌شود!

(از وی درباره وضعیت مردم پرسیدم، گفت: از شخص آگاهی پرسیدی! واقعیت این است که دل‌های مردم با تو، و شمشیرهایشان علیه تو می‌باشد. و البته قضا و قدر از آسمان فرود می‌آید، و هر آنچه خداوند بخواهد، همان خواهد شد.

بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ. از حسین بن علی به محمّد بن علی و دیگر افراد بنی‌هاشم. امّا بعد، گویی دنیا هیچگاه نبوده است و گویی آخرت همیشه بوده است! و السّلام.

به جانم سوگند، پیشوا نیست، مگر آن کس که عامل به قرآن، پیش‌گیرنده راه عدالت، گردن نهنده به حق، و وقف کننده خود در راه خدا باشد.

به جانم سوگند، پیشوا نیست، مگر آن کس که عامل به قرآن، پیش‌گیرنده راه عدالت، گردن نهنده به حق، و وقف کننده خود در راه خدا باشد.

ای فرزندم؛ هیچ گنهکاری را ناامید مکن، چه بسیار گنهکارانی که عاقبت بخیر شدند، و چه بسیار مردمی که به آینده دلخوش بودند ولی سرانجام به تباهی کشیده شدند و جهنّمی گشتند. به خدا پناه میبریم از آتش!

معنای چهارم «اللّه اکبر» بردباری و کرَم اوست. چنان بردباری می‌کند که گویی نمی‌داند و چنان در می‌گذرد که گویی نمی‌بیند و چنان می‌پوشانَد که گویی معصیت نمی‌شود. به دلیل بزرگواری و گذشت و بردباری، زود کیفر نمی‌دهد.

یا علی! تویی مظلوم بعد از من، وای بر کسی که به تو ظلم و تعدّی کند، و خوشا بحال کسی که از تو پیروی کند و دیگری را به تو ترجیح ندهد> یا علی! تو هستی که بعد از من ناچار به جنگ می‌شوی، وای بر آن کس که با تو بجنگد، و خوشا بحال آن که همراه تو جنگ کند. یا علی! تو هستی که بعد از من کلام مرا بازگو می‌کنی، و با زبان من سخن می‌گویی. وای بر آن که سخنان تو را انکار کند و خوشا بحال آن که گفتار تو را بپذیرد. یا علی! بعد از من آقای این امّت تو هستی!

(در همان شب عاشورا خبر اسارت فرزند یکی از یارانم به نام «محمد حضرمی» را در یکی از مرزها به وی رساندند، او که از اسارت فرزند خویش متأثر شده بود گفت: این را هم به حساب خدا می‌گذارم و خودم را نیز وقف خدا می‌کنم، گرچه دوست نداشتم که او اسیر گردد و من بعد از او زنده بمانم! به وی اجازه دادم که برود و برای آزادی فرزندش تلاش کند و گفتم:) «رَحِمَک اللَّهُ أَنْتَ فِی حِلٍّ مِنْ بَیعَتِی فَاعْمَلْ فِی فَکاک ابْنِک.» خداوند تو را مشمول رحمت خویش گرداند، تو از جهت بیعتی که با من داشتی آزاد هستی، برو، برای آزادی فرزندت تلاش نما. (اما او عرضه داشت: درندگان بیابان مرا زنده زنده بخورند اگر بخواهم از شما جدا گردم!

هنگامی که انصار برای بیعت با رسول خدا (ص) در مکانی به نام عقبه گرد هم آمدند، آن حضرت به علی (ع) فرمود: یا علی، برخیز و بیعت بگیر. علی (ع) عرضه داشت: یا رسول الله (ص)، درباره چه اموری با آنها بیعت کنم؟ رسول خدا (ص) فرمود: برای اطاعت خدا، به‌گونه‌ای که معصیت خدا نباشد. و برای حمایت از رسول خدا و اهل‌بیت و فرزندانش، همانگونه که از خود و فرزندانشان حمایت می‌کنند.

شیعیان من هر گاه آب گوارایی نوشیدید مرا یاد کنید! و هر گاه در باره غریب و یا شهیدی سخنی شنیدید برای من گریه کنید! (المصباح الکفعمی ص ۷۴۱)