بریده‌هایی از کتاب حسین (ع) از زبان حسین (ع)

رسول خدا (ص) فرمود: هر کس دوستی مرا ادعا کند در حالی که با علی دشمن است دروغ می‌گوید، زیرا دوستی من با دشمنی علی در یک دل نمی‌گنجد. در این هنگام شخصی سوال کرد: یا رسول الله، چگونه محبت تو با دشمنی علی نمی‌سازد؟ فرمود: زیرا علی از من و من از علی هستم هر که او را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر کس مرا دوست بدارد خدا را دوست داشته و هر که علی را دشمن بدارد با من دشمنی کرده و هر که با من دشمنی کند خدا را دشمن داشته است.

ای بندگان خدا، تقوای خدا پیشه کنید و از دنیا بر حذر باشید که اگر دنیا برای کسی می‌ماند و یا کسی در دنیا می‌ماند، پیامبران شایسته‌تر بودند که بمانند. آنان بیش از همه سزاوار خشنودی و بیش از همه به قضای خدا راضی هستند. اما خداوند متعال دنیا را برای آزمون و بلا و اهل آن را برای فنا آفرید. پس تازه دنیا کهنه می‌شود و آسودگی دنیا نابود و شادمانی دنیا به غم و غصه تبدیل می‌شود، و سرای آخرت فرا می‌رسد و خانه دنیا از دست می‌رود. توشه برگیرید که بهترین توشه تقواست پس تقوای خدا پیشه کنید، امید است رستگار شوید. (تاریخ دمشق، ج ۱۴، ص ۲۱۸، کفایة الطالب، ص ۴۲۹)

ای فرزندم، رأس دانش، رفق و مدارا می‌باشد، و آفت علم کم حوصلگی و رفتارهای احمقانه است. صبر و پایداری در مصیبت‌ها و ناملایمات از گنج‌های ایمان است.

هر کس بنای دین خود را بر قیاس و مقایسه بگذارد، همه روزگارش غرق در شبهات خواهد بود و از راه راست منحرف و گرفتار کجروی‌ها و گمراه در مسیر خواهد گشت و هر آنچه بر زبان آورد بهره‌ای از زیبایی نخواهد داشت.

نسبت به مردم نیز از سه چیز پرهیز داشت: کسی را سرزنش نمی‌کرد، در پیِ لغزش‌های کسی نبود و عیب کسی را پی نمی‌گرفت. و سخن نمی‌گفت، مگر در جایی که امید ثواب در آن می‌داشت.

خود را از سه چیز، دور می‌داشت: جدال و کشمکش، پُرحرفی و زیاده گویی، و ذکر مطالب بی‌فایده.

خوشا به حال کسی که زیادی مالش را انفاق کند، و زیادیِ گفتارش را نگاه دارد، و از سنّت پیروی کند و آن را به بدعت نکشاند!».

خوشا به حال کسی که عیب خودش، او را از پرداختن به عیوب مردم، باز داشته است.

هر کس ما را دوست داشته باشد (امّا) نه به سبب خویشاوندی و نه به سبب احسانی که به او کرده‌ایم (بلکه) فقط برای خدا و پیامبرش ما را دوست بدارد، در روز قیامت همراه ما می‌آید

امت من نیز درباره تو سه گروه می‌شوند: گروهی که شیعه تو بوده و واقعا مومن هستند. گروه دوم دشمنان تو خواهند بود که در دین شک و تردید دارند. و گروه دیگر افراط کنندگان درباره تو هستند که در زمره منکران قرار دارند. و تو یا علی! و شیعیان تو و علاقمندان به شیعیان تو در بهشت هستید. و دشمنان تو و افراط کنندگان در محبت تو در جهنم خواهند بود. (مائة منقبة ص ۸۰، مناقب خوارزمی ص ۲۲۶)

رسول خدا (ص) خطاب به من فرمودند: خوش آمدی ای أبا عبد اللَّه! ای زینت بخش آسمانها و زمین‌ها! اُبیّ پرسید: ای رسول خدا، چگونه ممکن است کسی غیر از شما زینت بخش آسمانها و زمین‌ها باشد؟ رسول خدا (ص) پاسخ دادند: قسم به خدائی که به حقّ مرا به پیامبری فرستاده ‌ است، مقام حسین بن علیّ در آسمان بالاتر از مقام او در زمین است، در طرف راست عرش الهی درباره او چنین نوشته شده است: چراغ هدایت و کشتی نجات، امام استوار، مایه عزّت و افتخار و دریای علم و گنجینه الهی

این چنین دعا کن: به حقّ یاسین و قرآن حکیم، و به حقّ طاها و قرآن عظیم! ای که بر حاجت‌های درخواست کنندگان، توانایی! ای که از درون همه آگاهی! ای که رنج جان‌ها را می‌زُدایی! ای که غم گرفتاران را می‌گشایی! ای که بر پیرمرد کهنسال رحم می‌کنی! ای روزی رسان کودک خردسال! ای که به تفسیر، نیاز ندارد! بر محمّد و خاندان محمّد، درود فرست و برایم چنین و چنان کن». (الدعوات للراوندی؛ ص ۵۴)

پروردگارا، در تمام پیش آمدهای ناگوار تو تکیه‌گاه منی، و در هر سختی تو امید منی، و در هر پیش آمدی که برای من اتفاق می‌افتد تو یار و یاور منی و اطمینان من به توست.

گروهی از مهاجر و انصار نزد رسول خدا (ص) اجتماع کردند و عرضه داشتند: یا رسول اللَّه، شما برای اداره زندگی خود و هم چنین میهمانانی که خدمت شما می‌رسند نیاز به هزینه‌هایی دارید، اینک اموال ما و حتی جان ما در اختیار شماست هر طور که دوست دارید و بدون هیچ ناراحتی از آنها استفاده کنید. در این هنگام خداوند جبرئیل امین را بر حضرت نازل کرد که: یا محمد، «بگو من بر ابلاغ رسالت، هیچ اجری از شما نمی‌خواهم مگر دوستی با نزدیکانم.» (شوری/۲۳) یعنی خویشاوندان مرا را پس از من دوست بدارید.

رسول خدا (ص) کلماتی را به من تعلیم فرمودند که در قنوت نماز وتر بخوانم: «(اللهم) اهْدِنِی فِیمَنْ هَدَیتَ وَ عَافِنِی فِیمَنْ عَافَیتَ وَ تَوَلَّنِی فِیمَنْ تَوَلَّیتَ وَ بَارِک لِی فِیمَا أَعْطَیتَ وَ قِنی شَرَّ مَا قَضَیتَ فَإِنَّک تَقْضِی وَ لَا یقْضَی عَلَیک و إِنَّهُ لَا یزلُّ مَنْ وَالَیتَ تَبَارَکتَ رَبَّنَا وَ تَعَالَیتَ.»

«(اللهم) اهْدِنِی فِیمَنْ هَدَیتَ وَ عَافِنِی فِیمَنْ عَافَیتَ وَ تَوَلَّنِی فِیمَنْ تَوَلَّیتَ وَ بَارِک لِی فِیمَا أَعْطَیتَ وَ قِنی شَرَّ مَا قَضَیتَ فَإِنَّک تَقْضِی وَ لَا یقْضَی عَلَیک و إِنَّهُ لَا یزلُّ مَنْ وَالَیتَ تَبَارَکتَ رَبَّنَا وَ تَعَالَیتَ.» خداوندا، در جمع کسانی که هدایتشان کرده‌ای، مرا نیز هدایت فرما. و در میان کسانی که عافیتشان بخشیده‌ای مرا نیز عافیت ببخش. و در زمره کسانی که ولایتشان را پذیرفته‌ای، ولایت مرا نیز بپذیر. و هر آنچه به من عطا می‌کنی با برکتش فرما. و مرا از شرّ حوادثی که تقدیر می‌کنی محافظت فرما. زیرا که تقدیر حوادث به دست تو است و هیچ کس نمی‌تواند تقدیر دیگری را بر تو تحمیل کند و هر کس که در پناه ولایت تو باشد پایش نمی‌لغزد. و تو بسیار مبارک و متعالی هستی.

و معنای «قد قامت الصلاة» در اقامه، این است که وقت دیدار و مناجات و برآوردن نیازها و نیل به آرزوها و رسیدن به خدای عز و جل و کرامت و عفو و رضایت و مغفرت او دررسیده است.

و در مرتبه دوم که می‌گوید «حیّ علی الفلاح» یعنی به آنچه فرایتان خوانده‌ام، سبقت جویید، و نیز به کرامتِ والا، منّت بزرگ، نعمت والا، کامیابی بزرگ و موهبت ابدی در کنار محمّد (ص) در جایگاهی راستین، نزد سلطانی مقتدر، بشتابید.

معنای دیگر «اللّه اکبر» نفی صفت و کیفیت از خداست، گویی که می‌گوید: خدا، بزرگ‌تر از آن است که توصیف‌کنندگان، اندازه صفتی را که بدان موصوف است، درک کنند. توصیفگران، او را به اندازه خود توصیف می‌کنند، نه به اندازه عظمت و جلال او. والا و بس والا باد خدا از آن که توصیفگران به صفت او برسند!

از میان اهل توحید همه امت‌ها کسانی که مرتکب گناهان کبیره شده‌اند و بدون توبه و پشیمانی از دنیا رفته‌اند، اگر وارد جهنم شوند از درب اول وارد می‌شوند و چشمهایشان کور نمی‌شود و رخسارشان سیاه نمی‌گردد. آنها را غل و زنجیر نمی‌کنند و آب جوشان جهنم را نمی‌نوشند و از لباس جهنم نمی‌پوشند. خداوند به دلیل موحد بودن آنها بدنهایشان را بر آتش جهنم حرام ساخته است و به دلیل سجده کردنشان صورتهای آنها را از آتش جهنم حفظ می‌کند.