بریده‌هایی از کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

مشکل اینجا است که در نظام آموزشی برای یادگرفتن هرچیزی بهمان می‌گویند باید چیزهایی را بخوانیم که کس دیگری در این زمینه نوشته است. ما نیز همیشه افکار خودمان را کنار می‌گذاریم و به سراغ نوشته‌های دیگران می‌رویم؛ درحالی‌که تجربهٔ خودمان بسیار غنی‌تر است.

باید قبول کنیم تردید و اضطراب همیشه همراهمان‌اند و به‌جای اینکه مثل بودیست‌ها سعی کنیم آرامش به دست بیاوریم، بهتر است بپذیریم هرگز کاملاً آرام نخواهیم بود. هدفمان نباید این باشد که اضطراب را نابود کنیم یا کنار بگذاریم، بلکه باید یاد بگیریم اضطرابمان را مدیریت کنیم، خوب زندگی کنیم و هروقت می‌توانیم از صمیم قلب به اضطراب‌هایمان بخندیم.

در مواقع نگرانی، در هر لحظه می‌خواهیم از هوشمان استفاده کنیم تا آینده را پیش‌بینی کنیم و بفهمیم چه بر سرمان خواهد آمد. سعی می‌کنیم شگفتی‌های امور ناشناخته را از بین ببریم. درواقع سعی می‌کنیم آینده را کنترل کنیم و این کار قابل‌فهم است. این کارمان اصلاً دور از عقل نیست. تلاشمان برای پیش‌بینی دقیق و برنامه‌ریزی منطقی طبیعی است. اما بعداز اینکه تمام احتمال‌ها را بررسی کردیم و هر کاری را که براساس آن‌ها صلاح دانستیم انجام دادیم، خوب است به این مسئله فکر کنیم که هیچ‌وقت نمی‌توان آینده را به‌طور کامل پیش‌بینی کرد و حتی تلاش در این زمینه بی‌معنا است. شاید این حرف ناراحت‌کننده باشد؛ اما اگر به‌درستی درموردش فکر کنیم می‌بینیم بسیار رهایی‌بخش است.

به یک گوسفند نگاه کنید. او اصلاً نمی‌فهمد چرا یا چطور ما به فلان همکارمان حسادت می‌کنیم یا اینکه او را تحقیر می‌کنیم و او با ما بدرفتاری می‌کند. یک گوسفند هرگز به کسی پست الکترونیکی نفرستاده است. او در عالم خودش است، در کنار ما از تپه بالا می‌آید و نگاهی از سر کنجکاوی بهمان می‌کند. گرسنه باشد یا نباشد، مشتی چمن از زمین می‌کند و مثل آدامس می‌جود. سپس یکی ازهمنوعانش می‌آید و کنار او می‌نشیند. پشم‌هایشان در هم گره می‌خورد و نگاهی خنثی و ملایم به هم می‌کنند، انگارکه نگاهشان معنی‌دار است.

فکر خوب در هرجایی ممکن است به ذهن انسان برسد: آشپزخانه، موقع خرید و موقع پست‌کردن نامه. دنیای فکرهای خوب همین دنیای عادی است که ما در آن زندگی می‌کنیم و این فکرهای خوب هرجایی ممکن است به ذهنمان بیایند و ما باید آن‌ها را بپرورانیم، بهشان بال‌وپر بدهیم و به فکرهایی بالغ تبدیلشان کنیم.

قرار نیست ما تعیین کنیم چه‌کسی در زندگی‌اش گناهکار و چه‌کسی بی‌گناه است.

اعتقاد به روز قیامت راهبردی علیه ظاهربینی افراطی انسان‌ها در این جهان است؛ انسان‌هایی که معتقدند براساس احساس‌ها و دیده‌هایشان می‌توانند درمورد مسائلی قضاوت کنند که در زندگی شخصی یا کاری دیگران به وجود می‌آیند، مخصوصاً درمورد سه طایفه: کسانی که طلاق گرفته‌اند، از کارشان اخراج شده‌اند یا مریض‌اند. درحقیقت، اصلاً معلوم نیست هرکسی به چه دلیلی به وضع بدی می‌افتد

حضرت مسیح در خطبهٔ خود در موعظهٔ سر کوه، به مؤمنان می‌گوید برای اینکه این‌قدر مضطرب نباشند، به رفتار پرندگان دقت کنند

متوجه این نیستیم که چه اتفاق‌های بدی در زندگی هستند که خوشبختانه برایمان نیفتاده‌اند یا چه‌چیزهای خوبی ممکن بوده از دست بروند، اما نرفته‌اند. واقعیت این است که در زندگی هرکسی، چیزهایی هستند که خیلی خوب‌اند. خوب است گاهی کمی تأمل کنیم و فکر کنیم چه‌چیزهای خوبی در زندگی وجود دارند که باید بابتشان ممنون باشیم. این فکر پادزهر تمام بدبینی‌ها و بددلی‌هایی است که هر روز وارد ذهن می‌شوند.

هر روز با دقت تمام، چیزهایی را که در زندگی کم داریم مشخص می‌کنیم و بابتشان غصه می‌خوریم. نارضایتی احساس مفیدی است و می‌تواند بهمان کمک کند ازخودراضی نباشیم و دچار بی‌عملی نشویم؛ ولی کم‌کم دچار وضعی شده‌ایم که نمی‌توانیم دست از این کار برداریم و تمام‌وقت فقط به چیزهای مشکل‌دار و مشکل‌سازی که در زندگی وجود دارند فکر می‌کنیم. این موضوع به این دلیل است که شتاب‌زده در پی تأمین آینده‌ای خوب برای خودمانیم.