بریده‌هایی از کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم

مشکل‌هایمان آن‌قدر که تصور می‌کنیم توجه اطرفیانمان را به خود جلب نمی‌کنند و نباید در این زمینه به خود نگرانی راه بدهیم. شاید چند لحظه‌ای توجه چند نفر جلب بشود، ولی به‌سرعت دوباره مشغول کارهای خودشان می‌شوند. ما خودمان فکر می‌کنیم مرکز عالمیم، درحالی‌که اصلاً این‌طور نیست.

صنعت تولید خبر در جهان کارش ترساندن ما است و ما در محاصرهٔ آن هستیم. آنچه ما به آن اخبار می‌گوییم درواقع کسب‌وکاری است که می‌داند اگر به مردم بگوید مشکلی در کار نیست و همه‌چیز دارد به‌خوبی پیش می‌رود، پول درنمی‌آورد. پس باید سعی کند مخاطبانش را بترساند تا بتواند پول به دست بیاورد. دستاویزها و موضوعات بسیاری هم دارد که می‌تواند با آن‌ها بازی کند و این کار را به‌خوبی بلد است.

بهتر است بپذیریم هرگز کاملاً آرام نخواهیم بود. هدفمان نباید این باشد که اضطراب را نابود کنیم یا کنار بگذاریم، بلکه باید یاد بگیریم اضطرابمان را مدیریت کنیم، خوب زندگی کنیم و هروقت می‌توانیم از صمیم قلب به اضطراب‌هایمان بخندیم.

هر هدفی که داشته باشیم، هیچ‌وقت هیچ‌چیزی برایمان کافی نیست. انسان از ابتدا تا انتهای زندگی از لذتی به سراغ لذتی دیگر می‌رود و امروز از یک چیز می‌ترسد و فردا از چیزی دیگر. به‌دست‌آوردن هیچ هدفی باعث نمی‌شود انسان به دنبال هدف دیگری نرود. تنها عنصر پایدار در زندگی انسان همین ولع جست‌وجو است: تنها مقصد ما خودِ سفر است.

فکر خوب در هرجایی ممکن است به ذهن انسان برسد: آشپزخانه، موقع خرید و موقع پست‌کردن نامه. دنیای فکرهای خوب همین دنیای عادی است که ما در آن زندگی می‌کنیم و این فکرهای خوب هرجایی ممکن است به ذهنمان بیایند و ما باید آن‌ها را بپرورانیم، بهشان بال‌وپر بدهیم و به فکرهایی بالغ تبدیلشان کنیم.

- در سن چهل‌سالگی، کارهایی که در بیست‌سالگی کردیم و فکرهایی که در بیست‌سالگی داشتیم دیگر برایمان بی‌اهمیت‌اند؛

تنها عنصر پایدار در زندگی انسان همین ولع جست‌وجو است: تنها مقصد ما خودِ سفر است.

مغز هر انسان به‌خوبی می‌تواند دیگران را تماشا کند و همه‌چیز را در آن‌ها ببیند؛ ولی نمی‌تواند با خودش چنین کاری بکند. ممکن است فرد غریبه‌ای ظرف دو دقیقه مسئله‌ای را ببیند و بهمان بگوید که خودمان پس‌از سی سال هم متوجهش نمی‌شدیم. ظاهراً مغز انسان ماشینی است که از روز اول هم قرار نبوده است خودش را بررسی کند؛ همان‌طورکه چشمان ما ابزار بینایی‌اند، ولی هیچ‌وقت نمی‌توانند پشت کمرمان را ببینند.

خواندن تاریخ دوران قدیم باعث می‌شود موقع خواندن اخبار احساس متضادی داشته باشیم؛ چون متوجه می‌شویم پیش‌از این حادثه‌های بسیار بدتری رخ داده‌اند، ولی دست‌آخر همه‌چیز درست شده است. کاملاً عادی است که بدترین رفتارها از انسان‌ها سر بزند. همیشه در تاریخ خطرهایی وجود داشته که نسل و تمدن بشر را تهدید می‌کرده‌اند. بی‌معنا است اگر فکر کنیم مشکل‌های دوران ما در هیچ دوره‌ای سابقه نداشته و حماقت‌هایی که امروز رخ می‌دهند تا پیش‌از این هیچ‌وقت رخ نداده‌اند.

آنچه ما به آن اخبار می‌گوییم درواقع کسب‌وکاری است که می‌داند اگر به مردم بگوید مشکلی در کار نیست و همه‌چیز دارد به‌خوبی پیش می‌رود، پول درنمی‌آورد. پس باید سعی کند مخاطبانش را بترساند تا بتواند پول به دست بیاورد