بریده‌هایی از کتاب ما

"فردا آتش سرد می‌شود، یا پس‌فردا... اما یکی باید امروز این را ببیند و همین امروز به‌طرزی سنت‌شکنانه دربارهٔ فردا چیزی بگوید. سنت‌شکنان تنها علاج (تلخ) برای آنتروپی (یا زوال ناگزیر) اندیشهٔ انسان‌اند."

"عشق و گرسنگی فرمانروایان دنیا هستند." در نتیجه، انسان برای حکمرانی بر دنیا باید بر فرمانروایان آن چیره شود.

آدم مثل یک کتاب است: تا آخرین صفحه‌اش نمی‌دانی پایان کارش چطور رقم می‌خورد. در غیر این‌صورت ارزش خواندن ندارد..."

هیچ افتخاری بالاتر از این نیست که روزگار تاریک کسی را با وجودت زینت ببخشی.

"عشق و گرسنگی فرمانروایان دنیا هستند."

اشتباه است اگر آدم‌ها را به دو دستهٔ زنده‌ها و مرده‌ها تقسیم کنیم: آدم‌هایی هستند که زندهٔ مرده‌اند و دسته‌ای دیگر که واقعا زنده‌اند.

مؤلفه‌ای منفی همچون درد حاصل‌جمعی را که ما خوشبختی می‌نامیم کاهش می‌دهد. در نتیجه… اما هیچ "در نتیجه"ای در کار نیست. همه‌چیز آشکار و عریان است.

آیا باور دارید که روزی خواهید مرد؟ بله، انسان موجودی فانی است، من انسانم: در نتیجه... نه، نشد: می‌دانم که آن را از بَرید. سؤال من این است: آیا با تمام وجود آن را باور کرده‌اید؟ نه با عقل، بلکه با جسمتان احساس کرده‌اید که روزی همین انگشت‌هایی که این صفحهٔ کاغذ را نگه داشته‌اند زرد و سرد خواهند شد؟... نه، البته که باور ندارید؛ درست به همین دلیل است که تابه‌حال خودتان را از طبقهٔ دهم به خیابان نینداخته‌اید؛ به همین دلیل است که هنوز غذا می‌خورید، صفحه‌های کتاب را ورق می‌زنید، صورتتان را اصلاح می‌کنید، لبخند می‌زنید، می‌نویسید...

غریزهٔ جنایت تا کجا در نوع بشر ریشه دوانده است! من عمدا از کلمهٔ "جنایت" استفاده کردم. آزادی و جنایت چنان درهم گره خورده‌اند که... خب، که حرکت آئرو و سرعتش: اگر سرعت آئرو برابر صفر باشد، به این معنی است که حرکت نمی‌کند؛ اگر آزادی انسان برابر صفر باشد، یعنی مرتکب تخلفی نمی‌شود. واضح است. تنها راه رهایی انسان از جرم و جنایت در گرو رها شدن او از بند آزادی است.

ظاهرا حتی برای ما هم فرایند سخت‌سازی و بلورین‌سازی زندگی هنوز پایان نیافته و تا رسیدن به آن ایدئال هنوز چند مرحله‌ای باقی مانده است. ایدئال (واضح است) وضعیتی است که در آن دیگر هیچ اتفاقی نمی‌افتد