بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

اگر همه به‌طور یکسان از فراغت و آسایش خیال بهره‌مند شوند، توده‌های عظیم مردم که به دلیل فقر عقب مانده‌اند، خیلی زود به سواد و آگاهی می‌رسند و دیر یا زود متوجه می‌شوند که اقلیت ممتاز کار خاصی انجام نمی‌دهد و سپس اقدام به قیام علیه‌ی آن‌ها می‌کنند.

این امر برای مردم دو نسل پیش چندان اهمیت نداشت؛ چون آن‌ها در پی تغییر تاریخ نبودند. راهنمای آن‌ها، اطاعت بی‌چون‌وچرا و وابستگی‌های‌شان بود، که به آن اطمینان داشتند

آن‌طور که می‌توانستی حدس بزنی اگر همه‌ی مردم را هم تمام‌وقت زیر نظر بگیرند، چندان دور از ذهن نباشد. در کل آن‌ها هر زمان که اراده می‌کردند می‌توانستند همه‌ی کارهایت را زیر نظر بگیرند، بدون این‌که آه از نهاد کسی بلند شود. مردم از روی عادتی که تبدیل به غریزه شده بود، همواره می‌بایست با این فرض زندگی می‌کردند که هر حرفی که می‌زنند شنیده می‌شود، و هر حرکتی انجام می‌دهند - به‌جز در تاریکی- تحت کنترل آن‌ها است.

که آن را به «پرستش مرگ» تعبیر می‌کنند، اما شاید بهتر باشد آن را «نابودگی خویش» معنا کرد.

این‌که اگر بتواند ریسک کند، خیلی ساده می‌تواند اتاق را در ازای هفته‌یی چند دلار اجاره کند. فکری نشدنی، که به محض شکل‌گرفتن آن در ذهن‌اش، فراموش‌اش کرد؛ اما اتاق نوعی احساس حسرت را در او زنده کرد. یک‌جور خاطره‌ی نیاکان درگذشته را. حس می‌کرد دقیقا می‌داند نشستن روی چنین صندلی راحتی نزدیک آتش چه احساسی دارد: پاهایت را درازکرده باشی تا پیش‌بخاری و صدایی نشنوی جز غل‌غلِ کتری روی آتش و تیک‌تاک ساعت روی دیوار، و از این اطمینان که کسی مراقب تو نیست احساس امنیت و آرامش کنی.

میل به فریادزدن از ته دل و حواله‌کردن فحش‌های آبدار، شدیدتر از همیشه در جان‌اش وسوسه‌ انگیخته بود.

چه‌گونه آدمی می‌تواند قدرت‌اش را بر دیگری اعمال کند؟ » وینستون لحظه‌یی درنگ کرد و بعد گفت: «با رنج‌. » «دقیقا. با رنج‌دادن او. اطاعت کافی نیست. اگر او رنج نکشد، چه‌طور می‌توان مطمئن شد که او در حال اطلاعت از خواست و اراده‌ی ماست و نه خواست و اراده‌ی خودش؟ قدرت یعنی تحمیل درد و حقارت. قدرت به معنی متلاشی‌کردن ذهن انسان و شکل‌دادن مجدد آن در قالب دیگری که در اراده‌ی ماست

قدرت یعنی قدرت مسلط بر نوع بشر. تسلط بر جسم آن‌ها و مهم‌تر از همه تسلط بر افکار آن‌ها.

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند. هدف تفتیش عقاید، تفتیش عقاید است. هدف شکنجه، شکنجه است. هدف قدرت، قدرت است

پرنده‌ها آواز می‌خواندند. کارگران آواز می‌خواندند، ولی حزب آواز نمی‌خواند. در سراسر دنیا - در لندن و نیویورک، آفریقا و برزیل و سرزمین‌های اسرارآمیز و ممنوع آن سوی مرزها، در خیابان‌های پاریس و برلین، در روستاهای واقع در دشت‌های بی‌انتهای روسیه، در بازارهای چین و ژاپن- همه‌جا همان چهره‌ی استوار و شکست‌ناپذیر را می‌شد دید که بر اثر کار زیاد و زاییدن‌های متعدد به خشونت کشیده شده، اما از زمان تولد تا لحظه‌ی مرگ کار می‌کند و آواز می‌خواند. روزی خواهد رسید که از این بدن‌های تنومند، نسلی آگاه به دنیا خواهد آمد

هر چه افراد از منظر مقام اجتماعی رشد پیدا می‌کنند، جنون جنگ در آن‌ها بیش‌تر می‌شود

با تمرین‌های دوگانه‌باوری خود را اقناع می‌کند که واقعیت نقض نشده است.

این‌که توده‌ها به هیچ‌گاه به خواست خود یا تنها به این دلیل که تحت سلطه و ظلم قرار گرفته‌اند، دست به قیام نمی‌زنند. درواقع تا وقتی که آن‌ها به معیارهایی برای مقایسه دست پیدا نکرده‌اند، حتا ممکن است از تحت سلطه و ظلم قرارگرفتن خود نیز اطلاع نداشته باشند.

هدف گروه قوی، حفظ موقعیت کنونی خویش است. هدف گروه متوسط، تغییردادن جای خود با طبقه‌ی قوی است. هدف گروه ضعیف نیز به‌هم‌ریختن هرگونه تمایز و ایجاد جامعه‌یی است که در آن همه‌ی انسان‌ها برابر باشند.

وقتی که جنگ عملا به صورت مستمر در‌آید، از خطر آن کم می‌شود؛ یعنی هیچ‌چیز به اندازه‌ی نیروی نظامی مورد نیاز نیست. پیشرفت‌های صنعتی متوقف می‌شود و بسیاری از حقایق آشکار، یا انکار می‌شود یا مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد. همان‌طور که دیدیم تحقیقاتی که می‌توانست در خدمت پیشرفت علم باشد به مقاصد جنگی اختصاص داده شد

اما وقتی که جنگ عملا به صورت مستمر در‌آید، از خطر آن کم می‌شود؛ یعنی هیچ‌چیز به اندازه‌ی نیروی نظامی مورد نیاز نیست. پیشرفت‌های صنعتی متوقف می‌شود و بسیاری از حقایق آشکار، یا انکار می‌شود یا مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد.

در همه‌ی این کشورها ساختار هرمی متشابه است: ستایش رهبر هم‌چون موجودی نیمه‌خدا و اقتصاد بر پایه‌ی جنگ مداوم و کش‌دادن آن. چنان‌که پیدا است، این سه ابرقدرت نه تنها نمی‌توانند یکدیگر را تسخیر کنند، بلکه از این کار، سودی هم عایدشان نمی‌شود. برعکس، تا زمانی که آن‌ها با یکدیگر در تقابل باشند، مانند بافه‌های ذرت می‌توانند به رشد یکدیگر کمک کنند

بنابراین همه‌ی طرف‌های منازعه متوجه شده‌‌اند که اهمیتی ندارد سرزمین‌های ایران، مصر، جاوه و سیلان چه‌قدر دست به دست می‌شود، اما عبور از مرزهای اصلی تنها برای بمب‌ها میسر است.

نتایج اصلی جنگ نابودی و ویرانی است، اما احتمال دارد اثرات جنگ نه به طور خاص انسان را نشانه رود، بلکه دست‌آوردهای بشر باشد. جنگ راهی است برای تکه‌تکه‌کردن و نابودن‌کردن یا به هوافرستادن و غرق‌کردن و دودکردن موادی که می‌توانست برای آسایش بیش‌تر مردم، و در درازمدت، برای افزایش آگاهی آنان به مصرف برسد

ساکنان این سرزمین‌ها که کم‌وبیش به شکل آشکاری تبدیل به برده می‌شوند، پی‌درپی بین فاتحان جدید و قدیم معاوضه می‌شوند و مثل ذغال‌سنگ یا نفت در این بازی، بارها و بارها و برای مدت نامشخصی مورد سواستفاده قرار می‌گیرند برای رسیدن به تولید بیش‌ترِ اسلحه و مهمات، تسخیر سرزمین‌های بیش‌تر و کنترل بر جمعیت بیش‌تری از نیروی