بریده‌هایی از کتاب رنج و سکوت

تاچر نیز با او هم‌عقیده بود و می‌گفت: «چیزی به نام قتل سیاسی، بمب‌گذاری سیاسی یا خشونت سیاسی وجود ندارد. ما با این روش مصالحه نخواهیم کرد. هیچ وضعیت سیاسی‌ای وجود ندارد.» او در سخنرانی پرحرارت خود که خیلی زود مشهور شد، تأکید کرد: «جنایت جنایت است، فقط جنایت است»

در اوایل دههٔ ۱۹۷۰، اعضای ارتش موقت هر سال در ماه ژانویه می‌گفتند امسال قرار است انگلیسی‌ها را یکبار و برای همیشه از اینجا بیرون کنیم. برای هم‌نسلان آدامز، که شاهد سقوط سایگون بودند، سرنگونی ناگهانی حکومت‌ها زیاد دور از دسترس به نظر نمی‌رسید اما پس از چندین و چند سال و پس از خون‌های زیادی که ریخته شد، اهداف ماه ژانویه دیگر فقط شبیه هذیان به نظر می‌رسید. بی‌شک در شکست جمهوری‌خواهان نوعی سوز و گداز احساساتی و محکوم‌به‌فنا وجود داشت، مثل یکی از آن شعرهایی که در رثای بیهودگی می‌سرایند.

کیتسون وسواس جمع‌آوری اطلاعات داشت. همیشه می‌گفت اولین قدم در هر کاری «جمع‌آوری اطلاعات درست» است.

اگر می‌خواهید شورشیان را شکست دهید اول باید آن‌ها را بشناسید.

هیوز اعتقاد عمیقی به این سخن مائو داشت: چریک باید میان مردم مثل ماهی در دریا شنا کند.

حسی میان دانشجویان بود که می‌گفت لاعلاج‌ترین بی‌عدالتی‌ها هم در برابر تظاهرات صلح‌آمیز بی‌اثر می‌شوند.

به گفتهٔ رودیارد کیپلینگ در شعر اولستر به سال ۱۹۱۲ «در نهایت می‌دانیم اگر تسلیم شویم، از بین می‌رویم.»

عمهٔ دلورس از آن کاتولیک‌های سفت و سخت بود که اعتقاد داشت: «اول خدا بعد ایرلند.»

پرایس خیره به مولونی گفت: «ما معتقد بودیم جاسوس‌ها پست‌ترین نوع انسان‌ها هستن. اون‌ها اصلاً انسان نیستن. مرگ واسه‌شون مثل پاداشه.»

«قلب پیر زمین باید با شراب سرخ رزمگاه گرم شود.»