بریده‌هایی از کتاب رنج و سکوت

تاچر نیز با او هم‌عقیده بود و می‌گفت: «چیزی به نام قتل سیاسی، بمب‌گذاری سیاسی یا خشونت سیاسی وجود ندارد. ما با این روش مصالحه نخواهیم کرد. هیچ وضعیت سیاسی‌ای وجود ندارد.» او در سخنرانی پرحرارت خود که خیلی زود مشهور شد، تأکید کرد: «جنایت جنایت است، فقط جنایت است»

در اوایل دههٔ ۱۹۷۰، اعضای ارتش موقت هر سال در ماه ژانویه می‌گفتند امسال قرار است انگلیسی‌ها را یکبار و برای همیشه از اینجا بیرون کنیم. برای هم‌نسلان آدامز، که شاهد سقوط سایگون بودند، سرنگونی ناگهانی حکومت‌ها زیاد دور از دسترس به نظر نمی‌رسید اما پس از چندین و چند سال و پس از خون‌های زیادی که ریخته شد، اهداف ماه ژانویه دیگر فقط شبیه هذیان به نظر می‌رسید. بی‌شک در شکست جمهوری‌خواهان نوعی سوز و گداز احساساتی و محکوم‌به‌فنا وجود داشت، مثل یکی از آن شعرهایی که در رثای بیهودگی می‌سرایند.

کیتسون وسواس جمع‌آوری اطلاعات داشت. همیشه می‌گفت اولین قدم در هر کاری «جمع‌آوری اطلاعات درست» است.

اگر می‌خواهید شورشیان را شکست دهید اول باید آن‌ها را بشناسید.

هیوز اعتقاد عمیقی به این سخن مائو داشت: چریک باید میان مردم مثل ماهی در دریا شنا کند.

حسی میان دانشجویان بود که می‌گفت لاعلاج‌ترین بی‌عدالتی‌ها هم در برابر تظاهرات صلح‌آمیز بی‌اثر می‌شوند.

به گفتهٔ رودیارد کیپلینگ در شعر اولستر به سال ۱۹۱۲ «در نهایت می‌دانیم اگر تسلیم شویم، از بین می‌رویم.»

عمهٔ دلورس از آن کاتولیک‌های سفت و سخت بود که اعتقاد داشت: «اول خدا بعد ایرلند.»

پرایس خیره به مولونی گفت: «ما معتقد بودیم جاسوس‌ها پست‌ترین نوع انسان‌ها هستن. اون‌ها اصلاً انسان نیستن. مرگ واسه‌شون مثل پاداشه.»

«قلب پیر زمین باید با شراب سرخ رزمگاه گرم شود.»

قانون در مورد اون سرباز انگلیسی، که در جمعهٔ خونین به شهروندان غیرمسلح شلیک کرده، هم اجرا می‌شه؟ چرا در مورد جرایم مرتبط با درگیری‌ها با همه یکسان رفتار نمی‌شه؟» به دلیل اینکه هیچ‌گاه سازوکار مشخصی برای رسیدگی به حوادث گذشته وجود نداشت.

فقط باید مک‌کانویل را به آن طرف زمین کنار این گور تازه‌حفرشده می‌بردند و به او شلیک می‌کردند. اما این کار را نکردند. «اون‌ها نمی‌خواستن این کار رو بکنن.» به نظر پرایس به این دلیل که مک‌کانویل زن بود، این کار را نکرده بودند.

در بحبوحهٔ آشوب و تراژدی کسی به تقویم نگاه نمی‌کند و به حافظه هم چندان اعتباری نیست.

پرایس گفت: «دوست دارم فکر کنم کارهایی که کردم با این هدف بوده که به دنیا نشون بده آدم‌های معمولی هم می‌تونن به‌کمک باورهای عمیق، از محدودیت‌های جسمی و ذهنی‌شون عبور کنن.»

اما کمپبل فهمید بهترین خبرچین‌ها اغلب «عوامل نزدیک به هدف» هستند، نه خود هدف اطلاعاتی بلکه کسی که همیشه در کنار اوست. اگر رانندهٔ گری آدامز را استخدام کنید اطلاعات ارزشمندتری به دست می‌آورید تا اینکه خود آدامز را استخدام کنید

«خبرچین» در تصور ایرلندی‌ها موجودی به‌غایت شیطانی و نماد خیانت است

اگرچه خود را نیز سرزنش می‌کرد. «چه» در عنفوان جوانی به شهادت رسیده بود، هدفی که غایت خوشبختی مبارزان است.

تاریخ می‌گوید زیاد به زندگی امیدوار نباش اما بعد در عین ناباوری آن موج عظیم عدالت آن موج مطلوب از راه می‌رسد و امید و تاریخ هم‌قافیه می‌شوند.

آتش‌بس حرکتی مثبت معرفی شد. نه پیروزی و نه شکست.

با این حال، هیوز و آدامز همیشه مثل یک تیم بودند و هیوز کماکان عمیقاً به رفیقش وفادار بود. گر چه آدامز دستاورد مبارزاتیِ خاصی نداشت، هیوز امیدوار بود بتواند با شهرتش اعتبار رفیقش را تضمین کند و بتواند «بازوی فیزیکی او در نهضت» باشد. اگر آدامز طراح بود، هیوز ابزار او می‌شد. شاید نمی‌دانست چقدر برای هر دوی آن‌ها خوب است که همراه هم دیده شوند و هیوز امنیت پایگاه انتخاباتی شین‌فین را تأمین کند.