بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

هرگز نکوشید در ساعت ۳ نیمه‌شب به سروسامان دادن به زندگی‌تان فکر کنید.

اگر افسردگی بهایی بود که برای احساس کردنِ زندگی باید می‌پرداختم؛ ارزشش را داشت. همین که هستم، خرسندم.

بی‌نهایت اتم، دیگر طوری در این جهان گرد هم نمی‌آیند تا یکی مثل من خلق شود؛ پس من یک افتخار منحصربه‌فردم!

پذیرش. با پدیده‌ها نجنگید. آنها را ادراک کنید. ناسازگاری تنش می‌زاید و چشم‌پوشی آرامش.

افسردگی همیشه داره یه مطلبو بیخ گوشت تکرار می‌کنه؛ اینکه یه روز ناخوشایند می‌تونه به اندازهٔ کل عمرت کش بیاد و طول بکشه. ولی این‌طوری نیست.

هنگام افسردگی و اضطراب، ابعاد حاشیهٔ امن شما کوچک و کوچک‌تر می‌شود و از جهان، به تخت‌خوابتان تقلیل پیدا می‌کند. یا اساساً به جایی می‌رسید که هیچ حاشیهٔ امنی برایتان به جای نمی‌ماند.

برای طبیعی بودن هیچ استانداردی در جهان وجود ندارد. روی این کرهٔ خاکی به اندازهٔ ۷ میلیارد راه و روش طبیعی برای زندگی کردن وجود دارد.

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.» هاروکی موراکامی از کتاب کافکا در ساحل

کتاب بخوانید بی‌آنکه به تمام کردن آن بیندیشید. فقط بخوانیدش و از هر واژه، جمله و پاراگراف لذت بجویید.

این سه‌گانه را هرگز از یاد مبرید: زندگی کردن، عشق ورزیدن، رها کردن.

محبت، بیش از خودخواهی موجبات شادکامی آدمی را فراهم می‌آورد. مهربانی به نوعی فنای خویشتن یا به قول شوپنهاور «فنای امیال نفس» است که رهایی‌بخش ما از رنج می‌شود؛ رنجی که زاییدهٔ خواسته‌ها و تمایلات ماست.

«هیچ‌کس رهایی‌بخش ما نیست جز خودمان. نه کسی توانش را دارد و نه امکانش را.»

در ستایش نازک‌نارنجی‌ها من انسانی هستم بسیار زودرنج و حساس. به گمانم این ویژگی بخشی از افسردگی و اضطراب من است؛ یا به عبارت دقیق‌تر، جزئی از من است به‌عنوان شخصی که امکان ابتلا به افسردگی و اضطرابِ او بسیار بالاست.

«تبلیغات دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهند که قرار است انجام دهند:‌ ایجاد اضطراب و درمان آن از طریق خرید کالاها و خدمات»)؛

«گویی در یک تسلسل پهناور دویده‌ام و مدام، در همان نقطهٔ آغازین، به خویشتن برخورد کرده‌ام.»

اگر شما از آن دسته افرادی هستید که امور مختلف برایتان تبدیل به دغدغه‌های ذهنی بی‌پایان می‌شوند، آن‌گاه تنهاترین انسان‌ها خواهید بود، حتی اگر جمعیت زیادی از مردم، با طرز فکرهای جور واجور احاطه‌تان کرده باشند.

من سررشتهٔ زندگی را گم کرده بودم.

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

«ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.»