بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

نسبی بودن زمان به زعم بعضی افراد چه معنا و مفهومی دارد؛ سرعت گذر دقایق برای همهٔ افراد یکسان نیست. یکسان نیست و لعنت به این دقایق کند و کش‌دار. آلبرت آینشیتین می‌گوید برای ادراک مفهوم نسبیت زمان، تفاوت میان لحظات عشق‌ورزی و لحظات تحمل درد را در نظر بگیرید: «زمانی که در حال اظهار عشق به دختری زیبارو هستید، یک ساعت همچون دقیقه‌ای در نظرتان سپری می‌شود. زمانی که بر روی توده‌ای نیم‌سوخته و داغ می‌نشینید، یک دم چونان یک ساعت در نظرتان می‌گذرد.»

«آن‌گاه که طوفان به پایان می‌رسد، به خاطر نمی‌آوری چطور آن را از سر گذراندی و چگونه زنده ماندی. در حقیقت حتی مطمئن نیستی که آیا واقعاً طوفان تمام شده یا نه. اما در یک نکته شک و تردیدی نیست؛ از طوفان اگر جان سالم به در ببری، دیگر همان شخص طوفان‌زده نیستی. تنها حکمت نهفته در طوفان همین است و بس.» هاروکی موراکامی از کتاب کافکا در ساحل

دلم نمی‌خواست بمیرم، فقط می‌خواستم زنده نمانم! مرگ مرا می‌ترساند.

سخنان تأسف‌آوری که مردم به افسردگان می‌گویند، اما در دیگر موقعیت‌های خطیر زندگی چنین اظهار نظرهایی نمی‌کنند. «ای بابا، بی‌خیال؛ می‌دونم مرض سل داری، ولی اوضاع می‌تونست از این بدترم باشه. حداقل نمی‌کشدت که!» «فکر می‌کنی واسه چی سرطان معده گرفتی؟» «آره بابا، می‌دونم سرطان رودهٔ بزرگ خیلی بده، ولی فکر کن مجبور بودی با یکی زندگی کنی که اون سرطان داره؛ اوف؛ چه ضدحالیه!» «اووه؛ می‌گی آلزایمر؟! اینو به من نگو تو رو خدا؛ من که همیشهٔ خدا آلزایمر دارم!» «اووه؛ مننژیت؟! به خودت تلقین نکن، خوب می‌شی!» «پاهات دارن آتیش می‌گیرن؟ باشه؛ ولی به نظرت اگه همه‌ش بشینی و پاشی و ازش حرف بزنی خوب می‌شن؟» «باشه باشه؛ چتر نجاتت باز نشد، قبول. اما حالا دیگه اخماتو وا کن.»

«و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.»

شما می‌توانید در یک طوفان قرار بگیرید و شدت وزش باد را با تمام وجود حس کنید؛ اما آگاه باشید که شما باد نیستید. موجودی هستید که فقط در معرض آن قرار گرفته‌اید.

از قعر یک درّه نمی‌توان چشم‌اندازی باز و باصفا داشت

کارکرد افسردگی و حملهٔ هراس و وحشت همین است: پدید آوردن افکار اغراق‌آمیز که ذهن شما را به خود مشغول می‌دارند.

وقتی مجازید نزد کسی خود خودتان باشید، خودِ ناخرسندتان را ابراز می‌کنید.

می‌دانم، می‌دانم که ما انسانیم؛ موجوداتی محجوب. برخلاف دیگر جانداران لباس می‌پوشیم و پشت درهای بسته زاد و ولد می‌کنیم. وقتی خطایی از ما سر می‌زند شرمگین می‌شویم. اما به مرور زمان می‌توان ترک عادت کرد؛ با سخن گفتن از مشکل یا حتی با خواندن و نوشتن از آن... .

«سپیده در دل سیاهی سر می‌زند به همان سان که جراحت، از نو سرباز می‌کند و خونِ تازه از آن فرومی‌چکد.»

افکار غمگنانه داشتن، حتی داشتن سلسله‌ای از آنها که همیشه ادامه دارند، به این معنا نیست که شما فردی هستید اندوهگین. شما می‌توانید در یک طوفان قرار بگیرید و شدت وزش باد را با تمام وجود حس کنید؛ اما آگاه باشید که شما باد نیستید. موجودی هستید که فقط در معرض آن قرار گرفته‌اید.

شادکامی در ترک همهٔ پدیده‌ها نیست، در این است که ارزش زندگی را، به همان شکلی که هست بدانم و با همان خوش باشم.

راهکار، دوستی کردن با افسردگی و اضطراب است و سپاسگزاری از آنها. این‌گونه که با آنها برخورد کنید خیلی بهتر از پسشان برخواهید آمد.

:@Halftongue گاهی دلیل ادامهٔ زندگی برای من این است که اگر من غمگین و عصبانی نبودم، از تعداد افراد غمگین و عصبانی کاسته می‌شد. روزهای غم و خشم، روزهای خوبی نیستند. ‫:@tara۸۱۸ این من بودم که باید به نوزادم شیر می‌دادم. من باید افسردگی و اضطراب را فلج می‌کردم چون کسی نبود از پسرم پرستاری کند. ‫:@BeverlyBambury هیچ‌وقت دقیقاً نفهمیدم چرا به زندگی ادامه می‌دهم. اما مدت‌های مدیدی‌ست که خاتمه دادن به زندگی جزو گزینه‌هایم نبوده. نمی‌دانم؛ شاید سرنوشت شوم من چنین مقدر شده. ‫:@wolri چیزهای ساده مثل حمایت‌های همسرم، اینکه در روزهای بد دوره‌ام نمی‌کنند و سربه‌سرم نمی‌گذارند، خانواده و سگ کوچکم. ‫:@Lyssa-۱۲۳۴ دلم نمی‌خواهد والدین، خواهر و برادر و نامزدم آسیب ببینند. هر چقدر هم حالم بد شود مهم نیست. می‌دانم این افراد دلشان برایم تنگ می‌شود

:@BlondeBookGirl تصور گربه‌ام وقتی مرا از دست بدهد؛ و تصور مادر و خواهرم. کلی کتاب نخوانده دارم که می‌خواهم بخوانم. ‫:@gourenina می‌دانم که افسردگی‌ام همیشه و همهٔ اوقات همراهم نبوده و نیست و برای گریز از آن همیشه راهکارهایی داشته‌ام. ‫:@Despard قبلاً هم حال خوب را تجربه کردم و بعداً هم خواهم کرد

:@legallyogi آخرین افسردگی من یک افسردگی حاد پس از زایمان بود. چه روزهای بدی داشتم. اما دلیل زنده ماندن من خانواده‌ام بودند و اینکه: این نیز بگذرد. ‫:@ataanidilsays من می‌گویم دوستان صمیمی‌ام شاید بزرگ‌ترین دلیل زنده بودنم هستند. ‫:@lordf۱ چون سگ‌هایم نیاز دارند صبح‌ها ببرمشان پیاده‌روی. ‫:@UTBookblog تجربه‌ای که به من ثابت کرده فردا روز بهتری‌ست. خانواده، نامزد و دوستانم و همچنین کوه کتاب‌های نخوانده‌ام. ‫:@GoodWithoutGods به این دلیل که بی‌نهایت اتم، دیگر طوری در این جهان گرد هم نمی‌آیند تا یکی مثل من خلق شود؛ پس من یک افتخار منحصربه‌فردم! ‫:@Book-Geek-Says حمایت‌های مادر و نامزدم که سه سال پیش، در بدترین دوران روحی من، پشتم را گرفتند. ‫:@Teens۲۲ عشق بهترین دلیل زنده ماندن است. عشق به خود، عشق به دیگران و زندگی و نیز در نظر گرفتن خوبی‌های جهان. ‫:@ZODIDOG برخی روزها دلچسب‌اند؛ همین اندازه که آسمان آبی باشد و خورشید بتابد. یا شیرینی و لذتی که سگم- چینچیلا- نصیبم می‌کند

:@stueygod موسیقی (هنر). ‫:@ameliasward صبح‌های آفتابی. ‫:@DolinaMunro رول‌های بیکن ‫:@mirandafay هوای تازه، عشق بی‌چون و چرا. ‫:@jeebreslin به این دلیل که درونم، یک منِ طلایی‌ست که عاشقم است و دلش می‌خواهد پیروز و کامیاب شوم و شاد باشم. ‫:@ylovesgok چون متوجه شدم می‌توانم کمک بگیرم. ‫:@wilsonxox غروب آفتاب و مخصوصاً آن ژانرهای موسیقی نامشخص که تا مغز استخوان انسان رسوخ می‌کنند. ‫:@MagsTheObscure برادرم که از او نگهداری می‌کنم. او مهم‌ترین انگیزهٔ بقای من است. او در طوفان‌ها، فانوس دریایی من است. ‫:@javas۷۶ امکان‌ها، چیره شدن بر چالش بعدی، فوتبال. ‫:@HHDreamWolf خودکشی من ممکن است دوستان و خانواده‌ام را افسرده کند. من آرزو می‌کنم هیچ‌کس مبتلا به افسردگی نشود. ‫:@DebWonda همه‌چیز گذراست. لذت پس از درد می‌آید و گرما هم یخ‌ها را ذوب می‌کند.

:@ameliasnelling چون هنوز جزیرهٔ ایسلند را ندیده‌ام. جایی که خاکسترم در آنجا قرار است به دست باد سپرده شود. ‫:@debecca برای این زنده‌ام تا سرطان، دوقطبی و چیزهای دیگری که می‌خواهند مرا در جوانی بکشند را سر لج بیاورم! ‫:@vivatrampv کادر درمانی خیلی زحمت کشیدند تا آینده‌ای را به من پیشکش کنند که سزاوار داشتن آنم. ‫:@lillianharpl به این خاطر که گزینه‌های دیگر، انعطاف‌پذیریِ زنده بودن را ندارند. ‫:@NickoDaviesbr چون من یک موجود عجیبم! یک افسردهٔ مثبت‌اندیش! با اینکه همه چیز خیلی نامساعد است، هنوز امید دارم به بهبودی اوضاع. ‫:@Leilah-Makes من با دائمی بودن این شرایط مشکلی ندارم، کمی به من امکان تحت کنترل گرفتن اوضاع را می‌دهد. ‫:@Doc-Megz-to-be آینده‌ای که قطعیت ندارد. ممکن است عدم قطعیت کمی اضطراب‌آور باشد، اما مثل کتابی‌ست که به سختی می‌توانی پایانش را حدس بزنی. ‫:@ilonacatherine این تنها خودت هستی که وقتی در اوج افسردگی هستی احساس می‌کنی یک موجود اضافه‌ای. هیچ شخص دیگری این عقیده را ندارد. به دیگران اعتماد کن

AlRedboots@: تحمل جای خالی نبودنتان برای عزیزانتان، خیلی سخت‌تر از رنجی‌ست که خودتان از زنده‌ماندن می‌برید. ‫@LeeJamesHarrison: لج‌کردن با آن روزهای نفرت‌انگیز که به صورت دوره‌ای سروکله‌شان پیدا می‌شود، بالاترین لذت را به من می‌دهد. ‫:@H۳IIInHighH۳۳Is هستند لحظاتی که غبارها و مه کنار می‌روند و درخشش عمر را به چشم می‌بینم. ‫:@simone-mc امید به زندگی من «آینده» است. جاهایی که کشف نکرده‌ام و ندیده‌ام. ملاقات کردن انسان‌های جدیدی که ارزش ماجراهای پیش‌پاافتادهٔ بازگشت پیشتازان فضا را می‌دانند و از آن لذت می‌برند. ‫:@Erastes روزهایی که پس از پایان ۲۱ دسامبر طولانی‌تر می‌شوند؛ در این بلاروزگار، رخدادهایی برای انسان پیش می‌آیند که می‌توان به آنها امید بست. ‫:@PixleTVPi تنها دلیل من برای زنده ماندن دوست صمیمی‌ام است. ‫:@paperbookmarks به این دلیل که با همهٔ رنج‌های دائمی‌ام، حامی‌ترین افراد را دور خود دارم و بهترین کتاب‌ها را برای خواندن