بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

براساس دیدگاه بوداییان، محبت، بیش از خودخواهی موجبات شادکامی آدمی را فراهم می‌آورد. مهربانی به نوعی فنای خویشتن یا به قول شوپنهاور «فنای امیال نفس» است که رهایی‌بخش ما از رنج می‌شود؛ رنجی که زاییدهٔ خواسته‌ها و تمایلات ماست.

با مورد بررسی قرار دادن زندگی در کلیت آن و مشاهدهٔ انسان و رنج او از یک منظر بالاتر، شوپنهاور به این اعتقاد رسیده بود که آدمی می‌بایست به زندگی پشت کند و از غرایزش صرف‌نظر نماید تا رنج نبرد.

تنها در این صورت (انکار کامل تمامی امیال انسانی) است که ما قادر خواهیم شد حقیقت را پیش روی خود ببینیم: «قطعاً به جز رنج، هیچ پدیدهٔ دیگری وجود ندارد.»

«منشأ رنج میل و طلب بیش از اندازه است.»

زیستی که صرفاً براساس اهداف بنا شده باشد، جز احساس یأس، ثمری به بار نخواهد داد. بله ممکن است شما را به سمت جلو سوق دهد و موجب ورق خوردن صفحات زندگی‌تان گردد، اما دست آخر شما را تهی و پوچ به حال خود رها خواهد ساخت.

آدمی تفکر را بسیار ارج می‌نهد، اما احساسات نیز همان منزلت را دارند و به همان میزان ضروری‌اند.

برای آنکه به خارق‌العاده بودن زندگی پی ببرید، نیاز است دهشتناک بودن آن را هم احساس کنید.

«آیا متوجه نیستید برای جهانی اینچنین پررنج و درد، چقدر ضروری‌ست که یک فرد خوش‌طینت و فهیم را تعلیم دهید و از او یک طلایه‌دار و پیش‌رو بسازید؟»

فهمیدم بیمار بودن اشکالی ندارد؛ راه‌حل‌های فوری و فوتی هم وجود خارجی ندارند

گاهی، در مسیر سنگلاخی و طوفانی بهبودی، اتفاقی که شکست به نظر می‌رسد، در حقیقت خود قدمی‌ست رو به جلو...

عشق نوعی جهان‌بینی‌ست که می‌تواند از ما محافظت کند.

روی آوردن به عشق، برای رهایی از چنگ اضطراب شاید خودخواهانه به نظر برسد؛ اما چنین نیست. اگر با شعله‌های آتش احاطه شده‌اید، خودخواهی نیست که به خلاصی از درد یا وحشتتان بیندیشید. در باب اضطراب نیز چنین است. خودخواهی آنان که مبتلا به رنج‌های روانی هستند یا با درد در هم پیچیده شده‌اند، فی‌النفسه بیش از مردمان عادی نیست. آنها فقط دچار احساسات و عوالمی غیرقابل انکار هستند. احساسات آنان موجب می‌شود نوک تمامی پیکان‌ها، به سمت خودشان نشانه رود. اما عشق ورزیدن به یک انسان و متقابلاً مورد مهر او قرار گرفتن، بسیار به اینان کمک می‌کند.

با پدیده‌ها نجنگید. آنها را ادراک کنید. ناسازگاری تنش می‌زاید و چشم‌پوشی آرامش.

«تبلیغات دقیقاً همان کاری را انجام می‌دهند که قرار است انجام دهند:‌ ایجاد اضطراب و درمان آن از طریق خرید کالاها و خدمات»

اضطراب همراه و همدست افسردگی‌ست. در نیمی از بیماران روانی، این دو مشکل به همراه هم بروز می‌کنند. گاهی اضطراب است که منجر به افسردگی می‌شود و گاهی افسردگی‌ست که اضطراب را نیز پدید می‌آورد. در برخی موارد هم هر دو، از ابتدا با هم ظهور می‌کنند؛ گویی پیوند شومی با یکدیگر بسته‌اند. اما درعین‌حال احتمال هم دارد مضطرب باشید، بی‌آنکه مبتلا به افسردگی شده باشید یا بالعکس.

مشکلِ عدم توجه به علامت‌های خطر این است که ما، تنها گذشته‌ای را که تمام شده و رفته را تجربه کرده‌ایم، و نه آینده‌ای را که هنوز رخ نداده است. از این‌رو اگر واقعه‌ای هنوز رخ نداده باشد، دشوار است امکان وقوع آن را باور کنیم.

هوشیاری مدام نسبت به فناپذیری انسان اگرچه ظالمانه و شوم به نظر می‌رسد، اما موجب شده است از زندگی و زنده بودن لذت ببرم.

چنان‌چه قادر نیستیم تمام و کمال بر افسردگی خود چیره شویم و آن را محو کنیم، می‌توانیم از آن به‌عنوان یک «موهبت هراس‌آور» بهره بگیریم

زمانی که افسردگی نداشتم، از کنجکاوی و نیروی محرکهٔ لازم برای کشف پدیده‌ها در من اثری نبود. هراس، کنجکاوی ما را برمی‌انگیزد. اندوه از ما فیلسوف می‌سازد. («بودن یا نبودن» دغدغهٔ ذهنی روزانهٔ بسیاری از افسردگان است.)

برای تشخیص یک خطر غیرمعمول، باید ذهنی غیرطبیعی داشت.