بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

فصل یکم: سقوط «و در پایان این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.» آلبر کامو

در نظر برخی از افراد، افسردگی اساساً موجودیت ندارد؛ اصلاً نیست! با سرِ شعله‌ور این‌سو و آن‌سو پناه می‌برید و کسی نمی‌تواند شعله‌ها را روی سرتان ببیند. و از آنجا که افسردگی کاملاً نامرئی و اسرارآمیز است، داغ ننگش را بر پیشانی شما به جای می‌گذارد؛ خیلی ساده بدنام می‌شوید. و این داغ ننگ چه ستمی‌ست علیه افسردگان! زیرا بر افکار اثر می‌گذارد و افسردگی مرضِ افکار است و اندیشه... . هنگام افسردگی احساس تنهایی می‌کنید؛ گویی هیچ‌کس آنچه که بر شما می‌رود را درک نمی‌کند. هراسان‌اید از اینکه به هر نحوی دیوانه به نظر برسید. پس بر هر آنچه درونتان می‌گذرد سرپوش می‌گذارید. بیمناک‌اید که مردم بیش از پیش از شما رنجیده و روی‌گردان شوند. پس خفه‌خون می‌گیرید و دربارهٔ مشکلتان سخنی بر لب نمی‌آورید؛

«فقط چشاتو ببند و نفستو حبس کن. همه‌چیز دوباره قشنگ می‌شه.»

زمان خود درمان‌گر دردهاست.

شگفت‌انگیزترین بُعد ذهن آن است که پرهیاهوترین اتفاقات در آن رخ می‌دهد، اما هیچ‌کس دیگری قادر به دیدن آنها نیست.

فرسودگی مطلق سراپای وجودم را فراگرفته بود. تا یک تفکر مثبت می‌آمد در ذهنم جان بگیرد، به بن‌بست می‌رسید و پایان می‌یافت.

اما افسردگی به نوعی فیزیک کوانتوم افکار و هیجانات است. هرآنچه در ذهن ما نهفته است را به نوعی محرز می‌سازد. تار و پود شما و درگیری‌های ذهنی‌تان را از هم باز می‌کند و می‌نمایاند

خودیاری چگونه زمان را متوقف سازیم؟ با بوسیدن عزیزان. چگونه در زمان سفر کنیم؟ با مطالعه. چگونه از زمان بگریزیم؟ با هنر. چگونه زمان را لمس کنیم؟ با قلم به دست گرفتن. چگونه زمان را فروبنشانیم؟ با نفس کشیدن.

تصور کنید تمام عمر گذشته‌مان را در خمره‌ای کرده‌اند و پس از گذر سال‌ها، به دستمان می‌دهند. چگونه آن را به اتمام خواهیم رساند؟ با مزمزه‌کردن و لذت بردن از هر جرعهٔ آن؟ یا اینکه یک نفس آن را سرکشیدن و فرو دادن؟

همیشه مشاهدهٔ آینده، از زمان حال دشوار است؛ حتی چنان‌چه آن آینده پیش چشمان ما به وضوح جلوه‌گری کند...

درد قرضی‌ست که گذشت زمان آن را ادا خواهد کرد.

نسبت به فاصله‌ها هوشیار باشید. فاصلهٔ جایی که هم‌اکنون در آن قرار دارید و جایی که می‌خواهید به آنجا برسید. اگر صرفاً به فکر کردن به فاصله‌ها اکتفا کنید، آنها را ژرف‌تر خواهید ساخت و دست‌آخر به اعماق آن سقوط خواهید کرد.

«منشأ رنج میل و طلب بیش از اندازه است.»

به این خاطر که گزینه‌های دیگر، انعطاف‌پذیریِ زنده بودن را ندارند.

پذیرش. با پدیده‌ها نجنگید. آنها را ادراک کنید. ناسازگاری تنش می‌زاید و چشم‌پوشی آرامش

شاید اگر بخواهیم قدم به قدم، خود را با زندگی دیگر مردمان هم‌آهنگ سازیم، ابتلا به اضطراب گریزناپذیر شود.

جهان به صورتی شکل و فرم یافته که ما را ملول سازد. و این روند روزبه‌روز در حال اوج‌گرفتن است. گویی شادکامی ما چندان به نفع اقتصاد جهانی نیست

معنای واقعی کلمه زندگی نکرده بودند؛ من هم دلم می‌خواست یکی از آنان باشم! و این همان آرزوی دیرین بسیاری از انسان‌ها بود؛ اینکه ای کاش هرگز زاده نمی‌شدند؛ اینکه کاش یکی از آن سیصد میلیون اسپرم بودند که موجودیت انسانی پیدا نمی‌کردند.

من یک مادر داشتم، یک پدر، یک خواهر و یک نامزد. همان زمان چهار نفر دست به نقد وجود داشتند که به من عشق می‌ورزیدند. در آن دم دیوانه‌وار آرزو می‌کردم که کاش اصلاً کسی را نداشتم. حتی یک موجود جان‌دار. عشق بود که آنجا دست و پایم را بست. و آنان، عزیزانم، روحشان نیز خبر نداشت که بر من چه می‌گذرد؛ در سرم چه غوغایی‌ست

افسردگی چنان مرض صعبی‌ست که مردم، تحت تأثیر آن، به چنان شیوه‌هایی از خودکشی دست می‌زنند که تحت تأثیر هیچ مرض دیگری، مبادرت به چنین اقداماتی نمی‌کنند. و جالب اینجاست که با همهٔ اوصاف، افراد همچنان این بیماری را زیاد جدی نمی‌گیرند.