بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

پس صرفِ انتشار این کتاب گواه است بر اینکه افسردگی دروغ می‌گوید. باعث می‌شود گمان ببرید که همه‌چیز خراب است. اما خودِ پدیدهٔ افسردگی دروغ نیست، حقیقی‌ترین پدیده‌ای‌ست که تابه‌حال تجربه کرده‌ام؛ و البته که پدیده‌ای‌ست نامحسوس و نامرئی.

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید. گویی داخل یک تونل مانده‌اید که دو سر آن مسدود است و به هیچ وجه قادر نیستید روزنهٔ نوری که در انتهای آن سوسو می‌زند را ببینید.

آیا من بودم که بیش‌ازحد نازک‌نارنجی بوده‌ام؟ یا زندگی خودش نوعی جنگ است که مردم از آن بی‌خبرند؟

هیچ چیز تا ابد ادامه پیدا نمی‌کند. درد و رنج کنونی شما ادامه‌دار نخواهد بود؛ به‌رغم اینکه خودِ درد و رنج به شما این پیام دروغین را می‌دهد. درد و رنج دروغ می‌گوید. به او بی‌اعتنا باشید. درد قرضی‌ست که گذشت زمان آن را ادا خواهد کرد.

هیچ‌کس نمی‌تواند درون انسان را ببیند. از بیرون دیگران تنها قادرند شکل و فرم فیزیکی شما را مشاهده کنند؛ شما برای آنان یک کلّ منسجم هستید متشکل از اتم‌ها و سلول‌ها. اما از درون، خودتان احساس می‌کنید یک بیگ‌بنگ (انفجار اولیه که موجب پدید آمدن کیهان شد) اتفاق افتاده است. احساس متلاشی شدن دارید. گویی در میان فضای تاریک و بی‌کرانهٔ کیهان پخش و پلا شده‌اید.

غمتان نباشد که چه مدت زمانی را به اندوه و پریشانی گذرانده‌اید. زمانی که بعدها به شادکامی‌تان خواهد گذشت؛ ارزشش چندین برابر خواهد شد.

ضرورتی ندارد که همهٔ جهانیان شما را درک کنند. مشکلی پیش نمی‌آید. برخی افراد توان ادراک پدیده‌هایی که تجربه نکرده‌اند را ندارند. بعضی‌ها دارند. از همگی‌شان به یک میزان سپاسگزار باشید.

کتاب بخوانید بی‌آنکه به تمام کردن آن بیندیشید. فقط بخوانیدش و از هر واژه، جمله و پاراگراف لذت بجویید. آرزو نکنید کاش زودتر تمام شود و یا کاش هرگز تمام نشود.

درد و رنج زمان را کش‌دار می‌کند. اما علت اصلی این است که رنج مارا وامی‌دارد که به گذر زمان دقت کنیم.

زمان آدمی را آشفته می‌سازد. علتش هم مشخص است؛ زمان است که ما را به کهولت سن و مرگ می‌رساند. اینها پدیده‌هایی هستند دلهره‌آور.

گاهی، در مسیر سنگلاخی و طوفانی بهبودی، اتفاقی که شکست به نظر می‌رسد، در حقیقت خود قدمی‌ست رو به جلو...

شاید همین کاستی اطلاعات است که موجب می‌شود بیماری‌های روانی همچنان به منزلهٔ لکهٔ ننگ باقی بمانند. هرجا که اسرار و ابهام و جود داشته باشد، هراس نیز وجود خواهد داشت

اضطراب همراه و همدست افسردگی‌ست. در نیمی از بیماران روانی، این دو مشکل به همراه هم بروز می‌کنند. گاهی اضطراب است که منجر به افسردگی می‌شود و گاهی افسردگی‌ست که اضطراب را نیز پدید می‌آورد. در برخی موارد هم هر دو، از ابتدا با هم ظهور می‌کنند؛ گویی پیوند شومی با یکدیگر بسته‌اند.

اضطراب که عموماً در هیئتِ حملهٔ هراس و وحشت ظاهر می‌شود به کابوسی می‌ماند که روی دور تند نمایش داده می‌شود. این بیماری حتی بیش از افسردگی پیامد زندگی مدرن در قرن بیست‌ویکم به شمار می‌رود و نتیجهٔ اتفاقاتی‌ست که امروزه پیرامون ما در حال رخ دادن است.

همیشه فشار فکری رو آدما زیاده. افسردگی هم احتمالاً همیشه، همه‌جا باهاته و کمین می‌کنه تا ببینه کی آمادهٔ سقوطی که بهت حمله کنه. اما درعین‌حال کلی اتفاقای دیگهٔ زندگی هم هست که انتظارتو می‌کشن. افسردگی همیشه داره یه مطلبو بیخ گوشت تکرار می‌کنه؛ اینکه یه روز ناخوشایند می‌تونه به اندازهٔ کل عمرت کش بیاد و طول بکشه. ولی این‌طوری نیست.»

یکی از ستم‌هایی که افسردگی به انسان روامی‌دارد، احساس گناه دادن به اوست. بیخ گوش شما زمزمه می‌کند: «به خودت یه نگاه بنداز آخه! زندگی خوب، نامزد خوب، همسر خوب، بچهٔ مامانی، سگ دوست‌داشتنی، مبلمان آنچنانی، کلی فالوور، شغل درست‌وحسابی، بدن سالم

در باب افسردگیِ افراد سرشناس بدگمانی‌های بسیاری وجود دارد. گویی رسیدن به پول و شهرت زیاد، آنان را از ابتلا به بیماری‌های روانی مصون می‌دارد! ظاهراً مردم فقط راجع به بیماری‌های روانی چنین باوری دارند.

کم‌کم داشتم به یک برداشت می‌رسیدم: گاهی انجام دادن کارهایی که از آنها وحشت داشتم، و به سلامت فارغ شدن از آنها، بهترین نوع درمان از آب درمی‌آمد.

چگونه فرد افسرده یا مضطرب را مورد حمایت خود قرار دهیم؟ ۱- بدایند که حضورتان ضروری‌ست و از آن سپاسگزارند؛ حتی اگر چنین به نظر نرسد. ۲- به آنها گوش بسپارید. ۳- هرگز نگویید «خودتو جمع‌وجور کن» یا «غمت نباشه»؛ مگر آنکه شرایط تحقق آن را دقیق و موبه‌مو فراهم سازید. (مهرورزی زیاده از حد کارساز نیست؛ همین که با ملایمت و به نرمی دوستشان بدارید کفایت می‌کند).

دویدن را به‌سان عنصری یافتم که تیرگی‌ها را می‌زداید و هوای غبارآلود را صاف و زلال می‌سازد. (جوهر