بریده‌هایی از کتاب دلایلی برای زنده ماندن

حربه‌های من اینها بودند: نوشتن، خواندن، سخن گفتن، سفر رفتن، یوگا، مراقبه و نیز دویدن... .

همان‌طور که شوپنهاور می‌گوید: «ما برای آنکه همچون دیگر مردمان شویم، دست از سه‌چهارمِ خویش می‌شوییم.»

این ادامهٔ زندگی‌ست که شجاعت بیشتری می‌طلبد، نه خودکشی.

«تنها یک انسان ابله یا دروغگو می‌تواند بگوید عملکرد مغز انسانی چگونه است.» مغز یک دستگاه تستر ساده نیست؛ یک سیستم پیچیده و هزارتو است. بله؛ وزن مغز مختصری بیشتر از یک کیلوست، اما یک کیلویی که حافظهٔ یک عمر شما را در خود جای داده است.

سوءعملکردی که در زندگی‌ام به امری طبیعی تبدیل شده بود.

یکی از نشانه‌های محرز افسردگی این است که سر سوزن امیدی به هیچ چیز ندارید و آینده‌ای را متصور نمی‌شوید. گویی داخل یک تونل مانده‌اید که دو سر آن مسدود است و به هیچ وجه قادر نیستید روزنهٔ نوری که در انتهای آن سوسو می‌زند را ببینید.

در سراسر جهان، نرخ خودکشی مردان سه‌برابر بیشتر از زنان است.

شجاع باشید، قوی بمایند، نفسی تازه کنید و ادامه دهید. بعداً روزی می‌رسد که از خودتان سپاسگزار خواهید شد.

نسبت به فاصله‌ها هوشیار باشید. فاصلهٔ جایی که هم‌اکنون در آن قرار دارید و جایی که می‌خواهید به آنجا برسید. اگر صرفاً به فکر کردن به فاصله‌ها اکتفا کنید، آنها را ژرف‌تر خواهید ساخت و دست‌آخر به اعماق آن سقوط خواهید کرد.

همیشه نسبت به کاری که انجام می‌دهید و چرایی آن هوشیار باشید.

هر کجا که هستید و هر دورانی را که می‌گذرانید، در جست‌وجوی یافتن یک زیبایی باشید: یک چهره، یک بیت شعر، ابرهای آسمان، دیوارنوشته‌ها و یا نیروگاه بادی که جلوتان سبز می‌شود. زیبایی ذهن را تطهیر می‌کند.

بیشتر داشتن، الزاماً بهتر شدن زندگی را منجر نمی‌شود.

شما «اندیشه و افکار» خود هستید.

قادر شدم پی ببرم که دقیقاً کدام عوامل حالم را بهتر می‌کنند. (ورزش، نور آفتاب، خواب کافی و گپ و گفت‌های صمیمانه).

برای جبران درد و رنج، همیشه لازم نیست لذت را جایگزین آن کنیم؛ گاهی لذت و شادی خود از دل درد و رنج زاییده می‌شود.

آرزویم بود که کاش در زندگی‌ام، به نوشیدنی قوی‌تر از قهوه لب نمی‌زدم.

«باشه باشه؛ چتر نجاتت باز نشد، قبول. اما حالا دیگه اخماتو وا کن.»

من یک مادر داشتم، یک پدر، یک خواهر و یک نامزد. همان زمان چهار نفر دست به نقد وجود داشتند که به من عشق می‌ورزیدند. در آن دم دیوانه‌وار آرزو می‌کردم که کاش اصلاً کسی را نداشتم. حتی یک موجود جان‌دار. عشق بود که آنجا دست و پایم را بست. و آنان، عزیزانم، روحشان نیز خبر نداشت که بر من چه می‌گذرد؛ در سرم چه غوغایی‌ست.

افسرده‌حالان اصلاً و ابداً به بُعد تجملی شادکامی اهمیتی نمی‌دهند. تنها چیزی که می‌خواهند فقدان رنج است.

یکی از واقعیت‌های وجودی سوسمارها آن است که خود را نمی‌کشند. آنها نجات‌یافتگان و بازماندگان‌اند. دُمشان را می‌کَنید و یکی دیگر درمی‌آورند! اهل غصه خوردن نیستند و اندوهگین نمی‌شوند! زمین هرچه سنگلاخی و بی‌آب و علف باشد، آنها خود را با آن وفق می‌دهند. در آن لحظه دیدم که بیش از هر چیز دیگر، دلم می‌خواهد یک سوسمار باشم!