بریده‌هایی از کتاب اتاق مهمان

«همیشه می‌گفت اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.» اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است. مادربزرگ الکس اشتباه می‌کرد. در این زندگی نمی‌شود صبر کرد. بعضی‌وقت‌ها باید خودت بروی جلو و موقعیت خوب را بقاپی.

«همیشه می‌گفت اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.» اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است. مادربزرگ الکس اشتباه می‌کرد. در این زندگی نمی‌شود صبر کرد. بعضی‌وقت‌ها باید خودت بروی جلو و موقعیت خوب را بقاپی.

«شاید دیگران منتظر بمانند تا شمعشان خاموش شود. اما من خود شمعم را خاموش می‌کنم.»

قانون اول من در محل کار این است که فقط کار کنم. همکارهایم دوستم نیستند. دوست‌ها درنهایت از آدم دور می‌شوند.

مشکل گذشته این است که بعضی‌وقت‌ها دوست دارد خودش را با سر وارد زندگی آینده‌تان کند.

«این‌همه سال روان‌شناس‌های مختلف برچسب‌های مختلفی مثل وسواسی، قربانی زورگویی، مضطرب پساآسیب، و عملاً دیوونه بهم چسبوندن، درحالی‌که مشکلم انسانی‌ترین مشکل دنیا بوده. دل‌شکستگی.»

«توی چنین روزی آدم همین که زنده‌ست انگار همه‌چی داره

ترجیح می‌داد میان مرده‌های متحرک بماند اما کار درست را نکند. چقدر ضعیف. چقدر ضعیف.

خشمم را در دل زنده نگه می‌دارم. انرژی فکر کردن را به من می‌دهد.

چهره‌اش درست شبیه چند لحظه قبل چهرهٔ من شده، وقتی‌که روی تختم دراز کشیده بودم و احساس می‌کردم درهم شکسته‌ام.

بی‌خیال تلاش برای یافتن رازی شوم که کم‌کم دارد من را می‌کشد.

«لازم نیست بگی آروم باشم.» فریادم میانمان طنین می‌اندازد. خونم به جوش آمده است. «همهٔ زن‌ها از اینکه مردها بهشون می‌گن باید آروم باشن خسته شده‌ن. ممکنه تو از احساساتت بترسی، اما من نمی‌ترسم.

مگر این‌همه سال خودم تنهایی دنبال حقیقت نگشته‌ام؟

فقط با نگاه کردن به اشخاص می‌شود خیلی چیزها را درموردشان فهمید.

شاید این حرفم کمی بدبینانه باشد، اما شک ندارم از اینکه من را در تابوت از خانه بیرون ببرند، حسابی خوشحال خواهد شد

از عطر لیمویی ملایم همیشگی‌اش سنگین‌تر است و رایحهٔ دسته‌ای گل سوسن را دارد که در مشتی آهنین له شده باشد. سرم را عقب می‌کشم تا کمی از این بو فرار کنم، اما رهایم نمی‌کند. ترسیده‌ام. نمی‌خواهم قبول کنم که ترسیده‌ام، اما برای هجوم سرد آدرنالین در رگ‌هایم چه بهانهٔ دیگری می‌توان آورد؟ این زن توانش را دارد که هر چیزی را نابود کند. هر چیزی.

هر دو ظاهری معمولی را به بقیه نشان می‌دهیم، اما درونمان درد و زجر و خاطراتی داریم که رهایمان نمی‌کنند.

طبق تجربهٔ من، مردم وقتی می‌خوان از خودشون داستانی دربیارن، از جزئیات ریز پرهیز می‌کنن، چون اون جزئیات رو می‌شه بررسی کرد.

«همیشه می‌گفت اتفاقات خوب در انتظار آدم‌های صبور است.»

شکسپیر می‌گوید: پوچی همان نیستی است.