بریده‌هایی از کتاب اینترنت با مغز ما چه می‌کند؟

مک‌لوهان در فصلِ «شیفته ابزار مکانیکی» در همان کتاب شناخت رسانه که ذکرش رفت۱۱، می‌نویسد، در رادیکال‌ترین تعریف از جبرگرایی، بشر چیزی بیش از «اندام تناسلی جهانی ماشینی» نیست. در این تعریف، نقش اصلی ما تولید ابزارهای پیشرفته‌تر است ــ نقشمان این است که ماشین‌ها را «بارور» کنیم، درست همان‌طور که زنبورها گیاهان را بارور می‌کنندــ و این کار را آنقدر ادامه دهیم تا فناوری به مرحله‌ای برسد که خودش بتواند تولیدمثل کند و تکثیر شود. آن زمان ما دیگر به درد هیچ کاری نمی‌خوریم.

مک‌لوهان در فصلِ «شیفته ابزار مکانیکی» در همان کتاب شناخت رسانه که ذکرش رفت۱۱، می‌نویسد، در رادیکال‌ترین تعریف از جبرگرایی، بشر چیزی بیش از «اندام تناسلی جهانی ماشینی» نیست. در این تعریف، نقش اصلی ما تولید ابزارهای پیشرفته‌تر است ــ نقشمان این است که ماشین‌ها را «بارور» کنیم، درست همان‌طور که زنبورها گیاهان را بارور می‌کنندــ و این کار را آنقدر ادامه دهیم تا فناوری به مرحله‌ای برسد که خودش بتواند تولیدمثل کند و تکثیر شود. آن زمان ما دیگر به درد هیچ کاری نمی‌خوریم.

پژوهش‌ها همچنان نشان می‌دهند که کسانی که متن خطی می‌خوانند در مقایسه با کسانی که متن‌های لبریز از لینک را می‌خوانند، درک بیشتری از محتوای آن دارند؛ مطالب بیشتری را به خاطر می‌آورند و بیشتر یاد می‌گیرند.

در رادیکال‌ترین تعریف از جبرگرایی، بشر چیزی بیش از «اندام تناسلی جهانی ماشینی» نیست. در این تعریف، نقش اصلی ما تولید ابزارهای پیشرفته‌تر است ــ نقشمان این است که ماشین‌ها را «بارور» کنیم، درست همان‌طور که زنبورها گیاهان را بارور می‌کنندــ و این کار را آنقدر ادامه دهیم تا فناوری به مرحله‌ای برسد که خودش بتواند تولیدمثل کند و تکثیر شود. آن زمان ما دیگر به درد هیچ کاری نمی‌خوریم.

حافظه فراتر از چکیده مطالبی است که به خاطر سپرده می‌شوند. در واقع، حافظه برساخته‌ای جدید است ــ عصاره یک خویشتن منحصربه‌فرد.

سقراط ضمن نگرانی از اینکه فناوری نگارش باعث تضعیف حافظه شود، به قول اومبرتو اکو، رمان‌نویس و متفکر ایتالیایی، «ترسی ازلی را به زبان می‌آورد: ترس از اینکه دستاورد دیگری از فناوری باعث حذف یا ویرانی چیزی شود که ما آن را ارزشمند و مفید می‌دانیم، چیزی که در نظر ما در نوع خودش ارزشمند و عمیقا روحانی است. »

چیزی به اسم مرورگری توأم با فراغت و دل‌آسودگی وجود ندارد. ما می‌خواهیم تا جایی که سرعت حرکت چشمان و انگشتانمان اجازه می‌دهند به جمع‌آوری اطلاعات بپردازیم

بنابراین ما خودمان از اینترنت می‌خواهیم تا به روش‌های بیشتر و متفاوت‌تر وسط کارمان بپرد و انقطاعی در کارمان پیش بیاورد. ما با کمال‌میل عدم تمرکز، تقسیم توجه و پاره شدن رشته افکارمان را می‌پذیریم تا در مقابل به انبوهی از اطلاعات جالب‌توجه یا دست‌کم منحرف‌کننده ذهن دست یابیم. انقطاع توجه و پرت شدن حواس، گزینه‌ای است که بسیاری از ما به آن فکر نمی‌کنیم.

اینترنت، بنا به طراحی‌اش، سیستمی وقفه‌انداز است، ماشینی که برای تقسیم توجه ما ساخته شده

استفاده از اینترنت همان‌طور که گری اسمال می‌گوید، مغز را به همان روشی ورزش می‌دهد که حل کردن جدول قطعات متقاطع. اما چنین تمرین فشرده‌ای وقتی به حالت غالب تفکر ما تبدیل شود، می‌تواند یادگیری و تفکر عمیق را در ما مختل کند. محیط فکری اینترنت را می‌توان چنین ترسیم کرد: تلاش همزمان برای مطالعه کتاب باتلاش برای حل جدول کلمات متقاطع.