بریده‌هایی از کتاب اینترنت با مغز ما چه می‌کند؟

اینکه در بلندمدت اهمیت محتوای یک رسانه در تأثیری که بر نحوه تفکر و عملکرد ما می‌گذارد به‌مراتب کمتر از خود آن رسانه است.

«شواهدی هست مبنی بر اینکه سلول‌های مغز ما عملاً در اثر استفاده رشد می‌کنند و بزرگ‌تر می‌شوند و اگر بی‌استفاده بمانند فرسوده می‌شوند و از بین می‌روند.

صدای غالب در کتابخانه مدرن تق‌تق صفحه کلید است نه ورق خوردن صفحات.

محتوای یک رسانه صرفا «آن تکه‌گوشت لذیذی است که سارق جلوی سگ نگهبانِ ذهن ما می‌اندازد تا حواسش را پرت کند. »

«محیط دیجیتالی، اغلب افراد را ترغیب می‌کند تا موضوعات بیشتری را گسترده‌تر اما سطحی‌تر بررسی کنند. » و اینکه «هایپرلینک‌ها افراد را از مطالعه و تفکر عمیق بازمی‌دارند. »

وقتی آنلاین هستیم، نسبت به همه چیزهایی که در اطراف ما می‌گذرد، بی‌توجهیم. وقتی ما سرگرم پردازش خیل عظیمی از نشانه‌ها و محرک‌هایی هستیم که از سوی رسانه دیجیتال به سوی ما روان می‌شوند، در نظر ما جهان واقعی عقب می‌نشیند.

شما می‌توانید کتاب را همراهتان به ساحل دریا ببرید، بدون اینکه نگران ورود شن و ماسه به داخل آن باشید. می‌توانید آن را با خودتان به رختخواب ببرید، بدون اینکه نگران باشید اگر خوابتان گرفت از دستتان روی زمین بیفتد و خراب شود. اگر قهوه هم روی آن بریزد، مشکلی پیش نمی‌آید. می‌توانید روی آن بنشینید، می‌توانید آن را روی میز بگذارید، صفحه‌ای را که دارید می‌خوانید، علامت بگذارید و چند روز بعد ادامه آن را از همان صفحه‌ای که رها کرده بودید، از سر بگیرید. هرگز دغدغه اینکه چگونه و کجا آن را به برق بزنید، ندارید یا نگران تمام شدن شارژ باتری‌اش نیستید.

بروس فریدمن هم که وبلاگی درباره کاربرد رایانه در علم پزشکی دارد شرح داده که چطور اینترنت عادات ذهنی‌اش را عوض کرده. او می‌نویسد: «حالا دیگر توانایی خواندن و فهم مقاله‌ای بلند را چه در اینترنت و چه روی کاغذ از دست داده‌ام. »

بهایی که بابت مواهب اینترنت می‌دهیم ــ مواهبی که فقط یک آدم تنگ‌نظر چشمش را به روی آنها می‌بنددــ همانی است که کارپ «فرایند تفکر خطی قدیمی ما» می‌نامد. ذهن خطیِ متین، دقیق، متمرکز قدیمی با ورود ذهن جدید به حاشیه رانده شده است؛ ذهنی که حریص است که اطلاعات را در زمانی کوتاه، منقطع و اغلب توأمان بگیرد و توزیع کند ــ هرچه سریع‌تر بهتر.

«نوشتن، آگاهی را گسترش می‌دهد. »