بریده‌هایی از کتاب پنجاه چیزی که تقصیر من نیست

تنها کاری که از دستم برمی‌آید این است که به‌خاطر داشتن مادری شجاع که من را به اینجا رسانده است تشکر کنم.

زندگی برای دخترها متفاوت است. زندگی ما وقت بیشتری می‌خواهد. زندگی ما پیچیده‌تر است. زندگی ما پر از تعهدها و انتظاراتی است که زمان زیادی از ما می‌گیرند، انرژی و روحیه‌مان را خراب می‌کنند و جز احساس خستگی و ناامنی و عدم اعتمادبه‌نفس و تنهایی برایمان چیزی باقی نمی‌گذارند. و من دیگر نمی‌توانم تحمل کنم.

روزهای زیادی سرگرم تحقیق درمورد مدهای فصل بودم؛ به‌عنوان مثال اینکه از زنان چه تصویری ارائه می‌شود و جنسیت‌زدگی درهم‌پیچیده‌ای که در مجلات زنان با عنوان «مد بی‌پروا» به خورد جامعه داده می‌شود. تصاویری از مدیران زنی که با شومیز تک‌دکمهٔ یقه‌بازی به میزی تکیه داده‌اند بدون اینکه چیزی زیر آن پوشیده باشند که چند ده سال تلاش بی‌وقفه برای نابودکردن نگاه جنسی به زن و ازمیان‌برداشتن سوءاستفاده‌ها و تهدیدهای جنسی را یک‌شبه از بین برد.

آیا اجازه دارم نودل بخورم؟ به منوی روی دیوار پشت صندوق خیره می‌شوم و سعی می‌کنم به یاد بیاورم. قبلاً همه‌چیز آسان بود. نودل خوب بود، چون خوشمزه بود. نودل بد بود، چون چاق‌کننده بود. نودل خوب بود، چون یک مدل پاستا بود. نودل بد بود، چون کربوهیدرات داشت. نودل خوب بود، چون فیبر داشت. نودل بد بود، چون گلوتن داشت. نودل خوب بود، چون یک مدل سوپ ویتنامی بود. نودل بد بود، چون شاخص گلوکز بالایی داشت.

زندگی برای دخترها متفاوت است. زندگی ما وقت بیشتری می‌خواهد. زندگی ما پیچیده‌تر است. زندگی ما پر از تعهدها و انتظاراتی است که زمان زیادی از ما می‌گیرند، انرژی و روحیه‌مان را خراب می‌کنند و جز احساس خستگی و ناامنی و عدم اعتمادبه‌نفس و تنهایی برایمان چیزی باقی نمی‌گذارند.

هنوز نابرابری‌های بسیار زیادی وجود دارند که اجازه نمی‌دهند زنان زیادی به آنچه می‌خواهند برسند یا حتی احساس خوبی نسبت به خود داشته باشند.

در هر وضعیتی چیزی خنده‌دار وجود دارد

اگر ما همین‌طور که هستیم زیبا و جذابیم، چرا هر روز هزاران پیغام را برای ناپدیدکردن بخشی از خودمان دریافت می‌کنیم؟ از چروک‌های عمیقمان گرفته تا پاهای بزرگمان. چرا هزاران فعلِ کاهش دهید! آب کنید! کوچک کنید! کم کنید! تقلیل دهید! اصلاح کنید! از دست بدهید! هر روز سر راهمان است؟

حالا منظور پدرم را از اینکه می‌گوید حس می‌کند هنوز همان پسر پیشین است می‌فهمم. پدر با لحنی بیش‌ازحد خردمندانه که برایم تحمل‌ناپذیر است می‌گوید: «نمی‌تونم باور کنم. وقتی به آینه نگاه می‌کنم نمی‌تونم باور کنم که اون پیرمرد نودساله من هستم.»

«تقصیر من نیست که بعضی روزها حتی باوجود دانش و عملکردم بازهم ارزش خودم را با میزان چربی بدنم می‌سنجم!»

تقصیر من نیست که ما هنوز هم باید خودمان را به‌زور در تعریف یک نفر دیگر از زیبایی بگنجانیم، چون به‌غیراز آن هیچ گزینهٔ واقع‌گرایانهٔ دیگری وجود ندارد!

«لازم نیست همه‌چیز رو همین‌الآن بدونی، فقط قدم بعدی رو بردار.»

برای شجاعت زنان، انسان‌دوستی‌شان و الهام‌بخشی‌شان که نشان دادند چطور از خودمان دفاع کنیم، پشتکار داشته باشیم و حتی از کوچک‌ترین احتمال، یک زندگی جدید بسازیم؛ و همچنین برای حمایتشان که اجازه می‌دهد گذشته را رها کنیم و به آینده بیندیشیم.

ولی من دختر همین مادر هستم. خوش‌بینی مثل ریسه‌های لامپی که دور درخت کریسمس کشیده می‌شوند، دی‌اِن‌اِی من را فراگرفته است.

هیچ‌وقت نخواهم توانست همه را خوشحال و راضی نگه‌دارم.

هیچ لحظهٔ مناسبی برای گرفتن تصمیمی که زندگی‌تان را تا ابد تغییر می‌دهد وجود ندارد؛ مخصوصاً وقتی تنهای تنها هستید ـ من نه شجاع هستم و نه جسور.

وقتی دنیا این پیام را مخابره می‌کند که همهٔ زن‌ها از پس هر کاری برمی‌آیند، سخت است که احساس نکنی بقیهٔ زن‌ها موفق هستند و فقط خودت در یک چاه گیر افتاده‌ای.

«تقصیر من نیست که باوجود اینکه هزاران بار قلبم شکسته است بازهم گول تبلیغات محصولات پوست‌ومو را می‌خورم!»

بچه‌ام را می‌بینم که با بندها و سگک‌ها در حال کلنجاررفتن است. او به‌دنبال رضایت من نیست، او از من کمک می‌خواهد تا خودش را در این لباس‌ها جا کند. او را در دنیایی جا کنم که به معنای واقعی کلمه با دنیایی که من در آن بزرگ شده‌ام متفاوت است؛ دنیایی که به‌نظر می‌رسد بسیار پیچیده‌تر و ترسناک‌تر شده است، چون هم‌نسلان من، او و امثال او را از قوانین و قواعدی آزاد کرده‌اند که بسیار روشن بودند و او را در امنیت قرار می‌دادند.

هیچ‌کس وجود ندارد تا از صدها فشار مختلف و ساعت‌های تلف‌شده و چیزهای کوچک تخریب‌کنندهٔ اعتمادبه‌نفس که در وجودم انباشته می‌شوند و آخر شب از من موجودی خسته و بی‌فایده و خردشده در ساعت ۰۰: ۹ شب و بعد در ساعت ۰۶: ۹ چاق‌تر از قبل می‌سازند حرفی بزند.