بریده‌هایی از کتاب پنجاه چیزی که تقصیر من نیست

زندگی برای دخترها متفاوت است. زندگی ما وقت بیشتری می‌خواهد. زندگی ما پیچیده‌تر است.

هیچ‌کس بازنشسته نمی‌شود، همه بازآفریده می‌شوند؛ با هدفی جدید.

مردها تمام روز یک هیکل دارند. هیکل‌هایشان به قبل از صبحانه، بعد از ناهار، بعدازظهر و بعد از شام تقسیم نشده است که نیاز به یک لباس جداگانه برای هر ساعتی از روز داشته باشند. مردها تمام روز یک قد دارند. تمام شلوارهای مردان در کمدشان یک قد دارند؛ چون پاشنهٔ تمام کفش‌هایشان یک‌اندازه است. مردها موقع خرید شلوار یا حتی اندازه‌کردن قدش یک ثانیه از وقتشان را برای این موضوع تلف نمی‌کنند که تصمیم بگیرند قدشان با چه کفشی بهتر است. آن‌ها به شش مدل مختلف شلوار سیاه با چهار قد متفاوت نیاز ندارند تا آن‌ها را با نُه مدل کفش پاشنه‌بلند مختلف برای چهارده موقعیت مختلف ست کنند.

تقصیر من نیست که حتی احساس عذاب‌وجدان هم چندین حالت مختلف دارد؛ قبلاٌ شیرینی می‌خوردم و بعد عذاب‌وجدان می‌گرفتم، ولی حالا عذاب‌وجدان کالری، عذاب‌وجدان کربوهیدرات، عذاب‌وجدان چربی، عذاب‌وجدان گلوتن، عذاب‌وجدان تمشک غیرارگانیک، عذاب‌وجدان فرایند تولید آلوده‌کنندهٔ محیط‌زیست، عذاب‌وجدان کیسهٔ خرید بازیافت‌نشدنی، عذاب‌وجدان به‌خاطر تولید دی‌اکسیدکربن دارم ـ هر مافین نُه عذاب‌وجدان مختلف دارد؛ حالا این عذاب‌وجدان‌ها را برای هر مادهٔ غذایی در نظر بگیرید.

چطور یک مرد موفق مورداحترام است و یک زن موفق موردشک.

«تقصیر من نیست که جوری بزرگ شده‌ام که فکر کنم همه‌چیز تقصیر من است!»

قبلاً همه‌چیز آسان بود. نودل خوب بود، چون خوشمزه بود. نودل بد بود، چون چاق‌کننده بود. نودل خوب بود، چون یک مدل پاستا بود. نودل بد بود، چون کربوهیدرات داشت. نودل خوب بود، چون فیبر داشت. نودل بد بود، چون گلوتن داشت.

«تقصیر من نیست که جلد مجلات زنان ادعا می‌کنند باید اندام پرانحنای طبیعی خود را دوست داشته باشیم، ولی داخل مجله شانزده مقاله درمورد اینکه چطور ترکه‌ای و لاغر شویم وجود دارد و اینکه حتی اگر خودم به آن‌ها توجهی نکنم بازهم باید ساعت‌ها و ساعت‌ها وقت بگذارم تا این دورویی را برای دخترم توضیح بدهم!»

پدرومادر اهل تکنولوژی مجازی نیستند، اهل ارتباط متقابل هستند ـ برخورد شخصی و نزدیک. وقتی پدرومادر با دوستانشان هستند هیچ‌کس دلش نمی‌خواهد پیغام‌های گوشی موبایل یا اینستاگرامش را نگاه کند. وقتی در حضور پدرومادر هستند با تمام وجود آنجا هستند، در حال زندگی می‌کنند و از وجودِ هم سرشار می‌شوند. ارتباطاتشان قوی و ریشه‌دار است و با سیم‌هایی مرئی و نامرئی سر جایشان محکم شده‌اند. آیا به‌همین‌دلیل نیست که به‌نظر می‌رسد تمام دوستی‌هایشان، ازدواج‌هایشان و هرچیز دیگری، ازجمله خودرو و وسایل برقی و مکانیکی ساختهٔ نسل آن‌ها بسیار بیشتر عمر می‌کنند؟

من یک زن هستم و حتی اگر کسی به من توهین کند بازهم وجودم پر از عطوفت و مهربانی است