بریده‌هایی از کتاب کیمیاگر

«اگر قول چیزی را بدهی که هنوز آن را به‌دست نیاورده‌ای، اشتیاقت را برای به‌دست‌آوردنش از دست می‌دهی

مرداب برای مدتی ساکت ماند، سپس گفت:‌ «بااینکه‌من برای نرگس گریه می‌کنم، بااین‌حال هیچ‌وقت نفهمیده بودم او واقعاً زیباست. گریه می‌کنم چون هر بار که کنارم زانو می‌زد، می‌توانستم زیبایی خودم را که در اعماق چشمانش انعکاس می‌یافت ببینم.»

دوستم داری چون دوستم داری. دوست‌داشتن دلیل نمی‌خواهد

روح دنیا وجودش را پر کرد. وقتی به چشمان سیاه دختر نگاه کرد و حالت لبانش را دید که چیزی بین لبخند و سکوت بود، مهم‌ترین قسمت زبان جهانی را فراگرفت. همان زبانی که هرکسی آن را با قلبش درک می‌کند و آن عشق است؛ چیزی کهن‌تر از بشریت، باستانی‌تر از صحرا، چیزی که هروقت دو جفت چشم در هم گره می‌خورند شعله می‌زند، همان‌گونه که الآن در کنار چاه بین این دو نفر اتفاق افتاد. دختر لبخند زد و این بدون شک یک نشانه بود. بدون اینکه بداند تمام عمر منتظر این نشانه مانده بود؛ نشانه‌ای که در گوسفندها، کتاب‌ها، بلورها و سکوت صحرا به‌دنبالش گشته بود. این نشانه، زبان خالص دنیا بود و به توضیح نیاز نداشت؛

هنوز هم دربارهٔ تصمیمی که گرفته بود شک داشت، ولی می‌توانست یک چیز را به‌خوبی بفهمد؛ تصمیم‌گرفتن تنها شروع کار بود. وقتی کسی تصمیمی می‌گیرد گویی در رود عظیمی شیرجه می‌زند که او را به مکان‌هایی می‌برد که تا قبل از تصمیم‌گیری حتی فکرش را هم نمی‌کرد.

پادشاه پیر به او گفته بود:‌ «وقتی کسی می‌خواهد سرنوشتش را بفهمد من همیشه نزدیکش هستم.»

از خودم پرسیدم: آیا شکست‌ها لازم هستند؟ خب، چه لازم باشند و چه نباشند، اتفاق می‌افتند. وقتی برای محقق‌شدن رؤیایمان حرکت می‌کنیم، هیچ تجربه‌ای نداریم و بارها اشتباه می‌کنیم. بااین‌حال راز زندگی این است که هفت بار شکست بخوری و هشت بار از جایت برخیزی.

انسان وقتی عاشق است همه‌چیز برایش بیشتر معنا پیدا می‌کند.

حال من چطور آینده را حدس می‌زنم؟ براساس نشانه‌های اکنون. راز کار من در حال است. اگر به‌اندازهٔ کافی به حال دقت کنی، می‌توانی براساس آن زندگی‌ات را بهبود ببخشی و اگر زمان حالت را بهبود ببخشی، آینده‌ات هم بهتر خواهد شد.

ما قلب‌ها حتی از فکر افراد موردعلاقه‌مان که دیگر در بین ما نیستند هم وحشت می‌کنیم، از یادآوری لحظاتی که می‌توانستند خوب پیش بروند ولی همه‌چیز خراب شد می‌ترسیم، از گنج‌هایی که می‌توانستند پیدا شوند ولی حالا زیر خروارها شن برای همیشه پنهان شده‌اند، چون وقتی چنین اتفاق‌هایی می‌افتد ما به‌شدت زجر می‌کشیم.

قبل از محقق‌شدن هر رؤیایی روح دنیا تمام چیزهایی را می‌آزماید که در این راه آموخته‌ای. این کار را از روی بدخواهی انجام نمی‌دهد، بلکه می‌خواهد علاوه‌بر محقق‌شدن رؤیایمان، در درس‌هایی که در راه رسیدن به رؤیایمان آموخته‌ایم هم استاد شویم. اینجا همان‌جایی است که بیشتر مردم تسلیم می‌شوند.

روح جهان از شادی مردم تغذیه می‌کند، همین‌طور از غم و حسادت و بدخواهی. تنها وظیفهٔ انسان، فهمیدن سرنوشتش است. همه‌چیز تنها یک چیز است. وقتی تو چیزی را بخواهی، تمام دنیا کمکت می‌کنند تا به آن دست پیدا کنی.

تا وقتی نتوانیم هدفمان را در زندگی بفهمیم، چیزی را که حقیقتاً خوشحالمان می‌کند پیدا نمی‌کنیم.

«وقتی چیزی را از صمیم قلب بخواهی تمام هستی دست‌به‌دست هم می‌دهند تا تو به خواسته‌ات برسی

اگر چیزی که انسان پیدا می‌کند از مادهٔ خالص باشد، هیچ‌وقت خراب نمی‌شود و همیشه می‌تواند به‌سوی آن بازگردد. اگر چیزی که پیدا کرده‌ای تنها لحظه‌ای نور بوده باشد، مثل انفجار یک ستاره، موقع بازگشت هیچ‌چیز پیدا نخواهی کرد.

«به چیزی که پشت سر جا گذاشتی فکر نکن. همه‌چیز در روح دنیا نوشته شده است و تا ابد همان‌جا می‌ماند.»

می‌تواند خودش را قربانی بدبخت یک دزدی ببیند یا ماجراجویی در پی یافتن گنج. به خودش گفت:‌ «من ماجراجویی هستم در جست‌وجوی گنج.»

هیچ‌کس و هیچ‌چیزی به‌جز خودش مانع رسیدن به خواسته‌اش نبود

هرچیزی در زندگی بهایی دارد.

مردم در هر سنی که باشند می‌توانند هر کاری را که دوست دارند انجام دهند.»