بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

هیچ‌وقت فکرش را نمی‌کردم که مجذوب یک حلزون غول‌پیکر بشوم، ولی شده‌ام. زیپ دهانم را باز می‌کنم و گلویم را صاف می‌کنم؛ «یه لحظه، فقط باید بگم... تو بامزه‌ترین حلزونی هستی که تا حالا دیده‌م.» می‌گوید: «آره واقعاً.» اما نرم می‌شود و کمی می‌چرخد. راه می‌افتم تا به او نزدیک‌تر شوم، اما لاک غول‌پیکرش سر راه است و نمی‌گذارد دستم را کامل دورش بیندازم.

از چشم‌هایش اجتناب می‌کنم، چون می‌دانم اگر چشمم به آن‌ها بخورد، احتمالاً می‌مانم

کیم، می‌تونستی خیلی راحت بگی می‌خوای بری دانشگاه برکلی نه کالیفرنیا. من که دیگه بورسیهٔ فوتبال رو نگرفتم. برام مهم نیست کجا بریم تا وقتی با هم...» «من نمی‌خوام با هم باشیم!» حرفش مانند سیلی‌ای به صورتم می‌خورد. چشم‌هایم را از جاده برمی‌دارم و به او نگاه می‌کنم؛ دختری که از کلاس سوم دوستش داشته‌ام. الان دیگر او را نمی‌شناسم.

می‌گویم: «ولی باز هم حرف‌هات یادم بود. بالأخره بهشون گوش دادم و یاد گرفتم روی پای خودم بایستم. فهمیدم کی بودم و کی می‌خواستم باشم.» به مارلی فکر می‌کنم. به کارآموزی. به کلاس‌های روزنامه‌نگاری. «فهمیدم کی هستم. بدون تو.» بهت‌زده شده و زبانش بند آمده است. عجیب است! من ادامه می‌دهم، بالأخره کلمه‌هایی را می‌گویم که لازم بود بگویم، اما هرگز نتوانسته بودم پیدای‌شان کنم؛ «ما همدیگه رو تحمل می‌کردیم، کیم! تو و من. خوشحال هم نبودیم.»

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

همیشه به پیش، عقب هرگز

نگاهم همیشه به آسمان بالا و دنیای فرای آن است.

می‌دانم این آخرین باری نیست که این نگاه را می‌بینم. ما میلیون‌ها لحظهٔ دیگر مانند این لحظه خواهیم داشت، یک قصهٔ کامل برای زندگی با هم. از الان شروع می‌شود.

همیشه به‌جای اینکه ببینم چه‌چیزی باعث ایجاد سوراخ‌ها شده است، سعی داشتم آن‌ها را وصله‌پینه کنم.

متأسفانه، این دنیایی است که دیگر جایی برای من ندارد.

اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.

«باید برای برگشتن بجنگی.» همیشه به پیش، عقب هرگز.

احتمالاً گاهی جروبحث‌های کوچکی خواهیم داشت، ولی همیشه همدیگر را دوست داریم.

لبخندش مسری است. ناگهان من هم لبخند می‌زنم

می‌گوید: «شکوفه‌های گیلاس؟ یعنی آغازِ دوباره، یک شروع جدید.»

«می‌دونی خوبی قصه گفتن چیه؟» سرم را تکان می‌دهم، چشم‌هایم هنوز به سرخی گونه‌هایش است. می‌گوید: «شنونده. بدون شنونده، قصه‌گو فقط داره رو هوا یه چیز می‌گه واسه خودش، ولی وقتی یکی داره گوش می‌ده ...»

مامان یک کت تک راه‌راه بسیار بزرگ را بالا می‌گیرد و می‌گوید: «این یکی رو امتحان کن.» زیرچشمی نگاهی می‌اندازم، نمی‌دانم چطور باید این خبر را به او بدهم که موفق شده است زشت‌ترین لباس اینجا را پیدا کند!

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

«تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.»

فکر می‌کنم هرکی که می‌تونه بهت کمک کنه تا راهت رو به جلو پیدا کنی، آدم خوبی برای نگه‌داشتن توی زندگی‌ته.»