بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

«تا حالا اصلاً به خودت زحمت دادهٔ حالم رو بپرسی؟ ببینی خوبم یا نه؟ فقط وقتی خودت مشکلی داشته باشی بهم زنگ می‌زنی. فقط می‌خوای دربارهٔ خودت حرف بزنی.»

رفیق، تقریباً دو ماهه خبری ازت ندارم. بهم زنگ بزن. نگرانتم.

فکر می‌کنم هرکی که می‌تونه بهت کمک کنه تا راهت رو به جلو پیدا کنی، آدم خوبی برای نگه‌داشتن توی زندگی‌ته.

سر تکان می‌دهد و می‌گوید: «تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.»

آروم باش. این‌ها واقعی نیست.

«ترجیح می‌دم تا ابد دوستش داشته باشم و تمام مدت اذیت شم تا اینکه بخوام حتی یه ثانیه هم فراموشش کنم.

«فقط می‌خوام خوب باشی.»

«من رو که داری، نه؟»

تو باید بری جلو. توی گذشته نمون.

هر بخشش یک زخم تازه از خیانت است.

«من... یه دوست می‌خوام.» حرف‌هایم خودم را هم غافلگیر می‌کند؛ «یکی که من رو قبل از همهٔ این اتفاق‌ها نمی‌شناخته. یکی که بتونم باهاش خودم باشم؛ منی که دارم می‌شم، نه منی که بودم، منی که می‌خوام باشم.»

آن‌ها همیشه سعی دارند به من بگویند باید چه‌کار کنم و چطور باید خوب شوم، بدون اینکه به خودشان زحمت بدهند و چارهٔ به‌دردبخوری پیش پایم بگذارند.

وقتی تونستی از پس اون‌ها بربیای، حتماً می‌تونی از پس این هم بربیای. اگه مجبور باشی، همیشه یه راهی برای شروع دوباره پیدا می‌کنی.

چرا هر دقیقهٔ جدید همچنان مثل خیانت به همهٔ لحظات قدیم است؟

باور من به افسانه‌ها و عشق واقعی من را سرپا نگه می‌دارد؛ من را در دنیایی زنده نگه می‌دارد که همیشه پذیرای رؤیاپردازها نیست و درحالی‌که پاهایم همیشه روی زمین است، نگاهم همیشه به آسمان بالا و دنیای فرای آن است.

من هوات رو دارم؛ همیشه.

من تا ابد دوستت دارم. قول می‌دم.

تو ماه‌ها توی صورتم نگاه کردی و دروغ گفتی.

همه‌چیز مثل قبل است؛ همه‌چیز به‌جز آن چیزی که باید باشد. دنیا اگر بخواهد می‌تواند به کارش ادامه دهد. من ادامه نمی‌دهم.

سر تکان می‌دهم، اما نمی‌پرسم چرا. می‌دانم دست کشیدن از کارهایی که آدم دوست داشته یعنی چه.