بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

نظرم رؤیاها هم به حقیقت می‌پیوندن.

‫«اصلاً نمی‌دونستم که عشق یه همچین حسیّه، که می‌تونه این‌قدر به درونم نفوذ کنه و دو تا قلب توی سینه‌م بتپه.»

سنگینی غم و اندوه به‌آرامی از روی شانه‌های‌مان برداشته می‌شود، درد دیگر بر چهره‌های‌مان سایه نمی‌اندازد.

فقط بشین و ببین که چه کارهایی می‌تونی بکنی مارلی! حتی وقتی فکر می‌کنی نمی‌تونی. تو فوق‌العاده‌ای.

می‌دونی، همهٔ اتفاق‌های دنیا مربوط به تو نیست.

هرازگاهی غم گریزناپذیری مارلی را تسلیم خودش می‌کند

وقتی با منی لازم نیست قایم شی مارلی!

حس خوبی است که دوباره برنامه‌ای در دستم دارم، که آدم‌ها روی من حساب می‌کنند. ‫مثل یک قدم به پیش است. یک قدم به سمت کسی که دارم می‌شوم.

اگه مجبور باشی، همیشه یه راهی برای شروع دوباره پیدا می‌کنی

بعضی وقت‌ها...بعضی وقت‌ها موقع‌هایی که ناراحتیم، همین‌طوری بدون منظور یه چیزهایی می‌گیم. بدون فکرکردن به عواقبش یه چیزهایی می‌گیم.

انگار امروز قرار است بهترین اتفاق‌ها برایم بیفتد، پس اگر قرار است سعی‌ای بکنم، امروز وقتش است.

اما نمی‌پرسم چرا. می‌دانم دست کشیدن از کارهایی که آدم دوست داشته یعنی چه

کلافه‌ام، غلت می‌زنم. نمی‌دانم چه کاری درست است. دیگر هیچ‌چیز نمی‌دانم. زیر پتو به تاریکی خیره می‌شوم و می‌گذارم احاطه‌ام کند.

«من... یه دوست می‌خوام.» حرف‌هایم خودم را هم غافلگیر می‌کند؛ «یکی که من رو قبل از همهٔ این اتفاق‌ها نمی‌شناخته. یکی که بتونم باهاش خودم باشم؛ منی که دارم می‌شم، نه منی که بودم، منی که می‌خوام باشم.» می‌گوید: «همه همین رو می‌خوایم، نه؟»

تو باید بری جلو. توی گذشته نمون.

«تو همیشه می‌خواستی همه‌چیز رو درست کنی به جای اینکه بنشینی و فکر کنی که اصلاً چرا اون چیز خراب شده. اگه پایه ترک داشته باشه، ساختن سخته.»

دنیا اگر بخواهد می‌تواند به کارش ادامه دهد. من ادامه نمی‌دهم.

آرام بازویم را لمس می‌کند، انگار از نقطه‌ای که لمسم می‌کند، موج‌های کوچکی شکل می‌گیرد و کم‌کم تمام بدنم را می‌گیرد.

مت پالسون را می‌بینم، سعی می‌کنم چهره‌ام را در هم نکشم. او بهترین آدم روی زمین است و همین باعث می‌شود به خاطر متنفربودن از او احساس حقارت کنم.

می‌دانم چه حسی دارد. انگار این اتاق برای ما تنگ است، لبالب است از آن حس هنوز بی‌نامی که بین ما می‌چرخد.