بریده‌هایی از کتاب تمام این مدت

گفتن کل ماجرا همهٔ ترک‌های ریز را بیشتر به چشم می‌آورد. تعدادشان بیشتر از چیزی بود که من به یاد داشتم، آن‌قدر که می‌توانست منجر به یک شکستن بزرگ شود.

هرچند بعد از همهٔ اتفاق‌ها بعید به نظر می‌رسد، اما من هم می‌خواهم باور کنم چیز بهتری پیش رو است.

چرا هر دقیقهٔ جدید همچنان مثل خیانت به همهٔ لحظات قدیم است؟

چرا هر دقیقهٔ جدید همچنان مثل خیانت به همهٔ لحظات قدیم است؟

چرا هر دقیقهٔ جدید همچنان مثل خیانت به همهٔ لحظات قدیم است؟

«تو هنوز زنده‌ای و نمی‌تونی چون اون نیست همه‌چیز رو تعطیل کنی. باید به زندگی ادامه بدی.»

همه‌چیز مثل قبل است؛ همه‌چیز به‌جز آن چیزی که باید باشد. دنیا اگر بخواهد می‌تواند به کارش ادامه دهد. من ادامه نمی‌دهم.

همه‌چیز زیادی وقت تلف‌کردن است.

همه‌چیز مثل قبل است. این من هستم که فرق کرده‌ام.

«وقتی تونستی از پس اون‌ها بربیای، حتماً می‌تونی از پس این هم بربیای. اگه مجبور باشی، همیشه یه راهی برای شروع دوباره پیدا می‌کنی.»

«بعضی وقت‌ها...بعضی وقت‌ها موقع‌هایی که ناراحتیم، همین‌طوری بدون منظور یه چیزهایی می‌گیم. بدون فکرکردن به عواقبش یه چیزهایی می‌گیم. مطمئنم مامانت هم منظوری نداشته.»

تنها کاری که کردم این بود که دنیا و دوستانم را از زاویهٔ دید خودم ببینم. یک‌بار هم به خودم زحمت ندادم که از دید یکی از آن‌ها به ماجرا نگاه کنم.

اشتیاق او مسری است

خوب است که بشود دربارهٔ جداشدن با کسی حرف زد؛ کسی که واقعاً تأیید می‌کند من رها شده‌ام، بدون اینکه باعث شود دراین‌باره احساس گناه کنم.

تا حالا به ذهنت نرسیده که فقط تو عزادار نیستی؟

«من... یه دوست می‌خوام.»

تو باید بری جلو. توی گذشته نمون.

«تو هنوز زنده‌ای و نمی‌تونی چون اون نیست همه‌چیز رو تعطیل کنی. باید به زندگی ادامه بدی.»

هر بار یه قدم، همیشه به پیش، عقب هرگز. درست همون کاری که تو باید بکنی

تو اون جای تاریک رو ساختی چون فکر می‌کنی این چیزیه که لایقشی. این درست نیست مارلی! تو لایق یه زندگی خوبی؛ یه زندگی شاد. قول می‌دم که هر روز سعی کنم اون رو بهت بدم، که با تو بسازمش، با هم.