بریده‌هایی از کتاب خاطرات یک گیشا

وقتی درد می‌کشیم، به نظر می‌رسد که حتی درخت‌های غرق شکوفه هم با سنگینی خود به درد ما می‌افزایند

ماهی گفت؛ به این‌ها بگو وظیفه‌شان را انجام دهند و مرا تمیز کنند. دیگر چیزی ندارم که به خاطر آن زنده بمانم. آن ماهی که لحظه‌ای پیش در آن طرف مُرد زنم بود.»

هرگاه به زن یا مردی برخورده‌ام که دوران کودکی‌شان را در این سال‌ها گذرانده‌اند، اغلب دیده‌ام که صورتی به نحوی خاص جدی دارند، سهم خنده‌شان در خردسالی کم بوده است.

به رقاصه‌ای می‌ماندم که از کودکی تمرین رقصی را کرده که هرگز اجرا نخواهد کرد.

هیچ چیز غم‌انگیزتر از آینده نیست، مگر گذشته

اما گیشای نیازمندِ کمک، یک تکه جواهر افتاده در کف خیابان نیست که هر کسی خوشحال شود آن را بردارد.

«رؤیای دخترها همیشه احمقانه است سایوری، آرزو مثل شانه‌های زینتی سر است. دخترها می‌خواهند چند تا چند تا از آن‌ها بر سر بگذارند. اما به سالخوردگی که می‌رسند حتی اگر یکی هم بر سر داشته باشند به نظر مسخره می‌رسد.»

بگو ببینم سایوری، فکر می‌کردی زندگی یک گیشا یعنی چه؟ ما گیشا نمی‌شویم که زندگی دلخواهمان را داشته باشیم، گیشا می‌شویم چون چارهٔ دیگری نداریم.»

اگر از من بپرسید که چرا این مجالس تا این اندازه کسل‌کننده بودند، فکر می‌کنم دو دلیل داشت. اول، چون خانواده‌ای دختر کوچکشان را می‌فروشند و این دختر از خردسالی برای گیشا شدن تربیت می‌شود. اما لزوماً به این معنا نیست که این دختر باهوش هم بشود و یا چیز جالبی برای گفتن داشته باشد. دوم، مردها نیز به همین ترتیب.

غم چیز غریبی است، در برابر آن تا چه اندازه ناتوانیم.

تا آنجا پیش رفته بودم که فکر می‌کردم گیون یعنی همه چیز و تنها چیزی که در دنیا به حساب می‌آید فقط گیون است. اما اکنون که در خارج از کیوتو بودم، می‌دیدم که برای بیشتر مردم زندگی اصلاً هیچ ربطی به گیون ندارد

بایستی از این فکر به شگفت درمی‌افتادم که آیا بعضی مردها در برابر زیبایی تا این اندازه نابینا هستند که زندگی با یک شیطان را افتخار بدانند، ولو آن شیطان یک شیطان زیبا باشد.

یک گیشای اصیل هرگز در پایان یک مهمانی شبانه خود را در اختیار کسی قرار نمی‌دهد تا به حیثیت خود لطمه وارد کند.

اما برای من دیگر تحمل کشیدن بار شکیبایی در زندگی دشوار شده بود، شکیبایی برای باز شدن روزنهٔ کوچکی که شاید هرگز پیش نمی‌آمد

او گفت: «هیچ‌کدام از ما آن‌طور که باید و شاید از دنیا محبت نمی‌بینیم.»

در چرخشی از لحظه، دنیایی را سراپا متفاوت با دنیایی که همیشه در آن بودم مجسم کردم، دنیایی که در آن با انصاف و حتی با مهر با آدم برخورد می‌شد ــ دنیایی که در آن پدرها دختر خود را نمی‌فروشند.

احساس می‌کردم جزیرهٔ متروکی در یک اقیانوس هستم

گیج و منگ به حیاط رفتم که از بدبختی‌ام فرار کنم، اما البته هیچ‌گاه از بدبختی درون راه فرار نداریم.

برخی از مردم در بیان تفاوت میان چیزی بزرگ و چیزی که فقط درباره‌اش شنیده‌اند مشکل دارند.

زندگی در گیون سراسر مبارزه بود، اما مطمئناً زندگی بعد از فرار از آن چیزی بیشتر از مبارزه بود. دنیا بی‌رحم بود، چطور می‌توانستم خودم را نجات دهم!