بریده‌هایی از کتاب طبقه وحشت

آدم‌ها وقتی عصبانی می‌شن نمی‌تونن درست فکر کنن. جزئیات از دستشون درمی‌ره. می‌تونیم از این موضوع به نفع خودمون استفاده کنیم.

نویسنده‌های خوب لزوماً ایدهٔ بهتری از بقیهٔ مردم ندارند؛ آن‌ها فکر بکر را خیلی راحت تشخیص می‌دهند.

الکس به‌تجربه می‌دانست که اگر بخواهی خودت را مجبور کنی چیزی بنویسی به جایی نخواهی رسید؛ فقط ایده‌ها را از ذهنت می‌پرانی. مثل اینکه سر یک دسته پرنده جیغ بزنی و انتظار داشته باشی پرنده‌ای از میان آنها بیاید و روی دستت بنشیند. باید بگذاری ایده‌ها خودشان با پای خودشان بیایند.

الکس گفت: «چون ما مهربون بودیم. و مهربونی همیشه جلوی بدجنسی برنده می‌شه.»

«تو فکر می‌کنی که چون همه‌ش یه هفته‌ست اومدی اینجا می‌دونی که چی به سر من اومده؟! حتی فکرش هم نمی‌تونی بکنی! به تو خیلی آسون گذشته. راستش احتمالاً خیلی هم داره بهت خوش می‌گذره! شدی قهرمان یکی از همون داستان‌هایی که خودت می‌نویسی. تو تا حالا ندیدی وقتی ناتاشا واقعاً عصبانی می‌شه چطوری می‌شه، اما من دیدم! تو هیچ‌وقت وقتی که جادو کارش رو شروع می‌کنه، وحشت رو تو چشم‌های دوست‌هات ندیدی!»

من... یه.... دستگیره خوردم؟ چرا من یه دستگیره خوردم؟!

یاسمین گفت: «خب، حالا دیگه می‌دونی، واسه همین بود که اون اول‌ها که دیده بودمت اون‌قدر باهات بداخلاق بودم. نمی‌خواستم دوباره با یکی دوست بشم و از دستش بدم. معذرت می‌خوام.»