بریده‌هایی از کتاب طبقه وحشت

پلیدیِ توی رگ‌های من از جنس همون پلیدی توی وجود ناتاشاست.

بیشتر از هرچیز دیگر، الکس حسرت این را می‌خورد که چرا وقتی فرصتش را داشت آن داستان‌ها را برای کسی نخوانده بود. قبرستانی را تجسم کرد که روی همهٔ سنگ قبرهایش حک شده بود: مُرد، بی‌آنکه خوانده شود. احساسش ترکیبی از عذاب وجدان و احساس از دست‌دادن بود. بدبختانه نمی‌شد آن داستان‌ها را دوباره زنده کرد. الکس ممکن بود چندتایی از داستان‌ها و شخصیت‌ها را به یاد بیاورد، اما کنار هم چیدن آن‌ها مثل سرهم کردن پوستهٔ شکستهٔ تخم‌مرغ بود. هرقدر هم سعی می‌کرد، داستان‌ها مثل قبل نمی‌شدند.

«فقط عاشقش نباش! ازش استفاده کن!»

دیگر مثل قبل غمگین نبود. انگار تعریف کردن داستانش کمی از بار اندوهش را کم کرده بود.

«داستان‌های خوب، دنیای مخصوص خودشون رو می‌سازن. اتفاق‌هایی که در واقعیت ناممکن به نظر می‌رسن، در موقعیت مناسب خیلی هم منطقی‌ان. بهش می‌گن منطق درونی.» الکس به یاد آورد که موقع نوشتن آن حرف‌ها در دفترش چقدر هیجان‌زده بود. منطق درونی!!! انگار گفته باشند اگر می‌توانی حدومرز مناسبی برای داستانت تعیین کنی، برو هرچه دوست داری تصور کن. الکس که راهی پیدا کرده بود تا بی‌آنکه عقلش را از دست بدهد منطق ماجرا را پیدا کند، با خودش فکر کرد: اتاق‌های جادویی توی دنیای واقعی وجود ندارن. ولی تو آپارتمان یه جادوگر که قربانی‌هاش رو با فیلم ترسناک گول می‌زنه چی؟ زیاد هم عجیب نیستن!

هر جمله یک تجربهٔ یادگیری است. هیچ نوشته‌ای به‌دردنخور نیست.

یکی از دلایلی که دوست نداشت داستان‌هایش را برای کسی بخواند همین بود. تحمل کوچکترین انتقادی را نداشت.

کیتی عاشق خون‌آشام‌ها بود! هر کتابی که دربارهٔ آن‌ها نوشته بودند، خوانده بود و هرچه فیلم ساخته بودند، دیده بود. تمام قوانینشان را می‌دانست.

«داستان‌های خوب، دنیای مخصوص خودشون رو می‌سازن. اتفاق‌هایی که در واقعیت ناممکن به نظر می‌رسن، در موقعیت مناسب خیلی هم منطقی‌ان. بهش می‌گن منطق درونی.»

بیشتر از همه‌جای ساختمان، زیرزمینش را دوست داشت. جایی ترسناک و عجیب‌غریب با فضایی خفه که پر بود از خرت‌وپرت‌هایی که روی هم تلنبار شده بودند و ارتفاعشان به سقف می‌رسید؛ قبرستانی مخصوص وسیله‌های به‌دردنخور.