بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

بهتر است، اما هنوز عالی نیست.

«من که بچه‌کوچولو نیستم.» البته چون مامان دارد شلوارم را تنم می‌کند، این حرفم چندان هم درست به نظر نمی‌رسد. «می‌دونم.» «فکر نکنم بدونی.»

فکر کنم خانواده تا وقتی خانواده حساب می‌شود که همه‌چیز خوب‌وخوش باشد

آدم‌ها هرچه دلشان می‌خواهد بهت می‌گویند و بعد نظرشان را عوض می‌کنند.

«ربات‌ها احساس تنهایی نمی‌کنن.»

حتماً یک قبیله آدمِ عجیب‌وغریب مثل خودش را دور هم جمع می‌کرد تا باهم روی آمار و احتمالات کار کنند یا اسم تمام رئیس‌جمهورهای قبلی لیتوانی را حفظ کنند

«فقط به حقایق علاقه دارم.»

همیشه فکر می‌کردم مسابقهٔ ملکهٔ زیبایی مخصوص بچه‌های پنج‌ساله‌ای است که مامان‌های خُل‌وچِل دارند.

هیچ‌وقت نتوانستم درست دعا کنم. منظورم این است که گاهی دعا می‌کنم؛ ولی فقط مواقعی که نزدیک است اتفاق بسیار بدی بیفتد، یا من فکر می‌کنم ممکن است بیفتد. فکر نکنم بهش بگویند دعا کردن!

«هیچ‌وقت، هیچ‌وقت مجبور نیستی روزِ اول رو دوباره تکرار کنی. یه بار پشت سر گذاشتی‌ش. به عقیدهٔ من، «اولین‌ها» همیشه بدترینند. اولین ملاقات، اولین روز، اولین شغل. حالا روز دوم رو پیشِ‌رو داری و هیچ‌کس نمی‌دونه چی در انتظارته. سعی می‌کند حرفش هیجان‌انگیز باشد؛ اما ترسناک است. هیچ‌کس نمی‌داند چه در انتظارش است.

قول‌وقرارهای سالِ نو رو شکستم. خُب، خدا رو شکر همیشه سال آینده‌ای در کاره.

می‌دانم حرف زدن مشکلاتم را حل نمی‌کند. اگر ماشینِ زمان داشتم، شاید اوضاع فرق می‌کرد

البته من هزار سال پیش دختر مدرسه‌ای بودم و عمری از مدرسه رفتنم می‌گذره؛ اما حال‌وهوای اون روزها یادم نرفته. خاطرهٔ اون روزها مثل گِل می‌چسبه به دست‌وپای آدم. تنها راه خلاص شدن از دستش هم اینه که حرف بزنی

«تو دختر سرسختی هستی. می‌تونی از پسش بربیای.» نه، من سرسخت نیستم. یک آدم بی‌ارزشم. بی ـ ار ـ زش. دلم می‌خواهد این را بلند بگویم؛ اما می‌دانم به گوشش فرو نمی‌رود. بعضی چیزها هستند که مامان‌بزرگ اصلاً بهشان گوش نمی‌دهد.

به این فکر می‌کنم که جذاب بودن چطوری است و اینکه من هیچ‌وقت جذاب نخواهم بود. همدلی و دلسوزی. من که ندارم.

وقتی مشغول کاری هستی که تمام ظرفیت مغزت را درگیر می‌کند، مثل این است که دنیا ازت دور می‌شود و راحتت می‌گذارد. وقتی ذهنت پر از فکرهای جدید است، انگار آدم دیگری هستی در یک جای دیگر. شاید آلزایمر هم همین است: ذهنت را پُر می‌کند از داستان‌های جدید، طوری که دیگر جایی برای دنیای واقعی نمی‌ماند. فقط اگر موضوع این داستان را خودت انتخاب نکرده باشی خیلی بد می‌شود.

همهٔ ما داریم پسرفت می‌کنیم.» در را باز می‌کند. «پس بهتره کنار هم پسرفت کنیم.»

من با این‌طور مکث‌های طولانی آشنا هستم. هیچ‌وقت بعد از آن‌ها چیزهای خوب نمی‌شنوی.

«من سالم و در امن و امان هستم.» «خوشحال چی؟»

«لازم نیست برای همه چیز بجنگیم.»