بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

هیچ‌کس با هیچ‌کس حرف نمی‌زند، مگر اینکه باهم دوست باشند.

بهتر است، اما هنوز عالی نیست.

«من که بچه‌کوچولو نیستم.» البته چون مامان دارد شلوارم را تنم می‌کند، این حرفم چندان هم درست به نظر نمی‌رسد. «می‌دونم.» «فکر نکنم بدونی.»

فکر کنم خانواده تا وقتی خانواده حساب می‌شود که همه‌چیز خوب‌وخوش باشد

آدم‌ها هرچه دلشان می‌خواهد بهت می‌گویند و بعد نظرشان را عوض می‌کنند.

«ربات‌ها احساس تنهایی نمی‌کنن.»

حتماً یک قبیله آدمِ عجیب‌وغریب مثل خودش را دور هم جمع می‌کرد تا باهم روی آمار و احتمالات کار کنند یا اسم تمام رئیس‌جمهورهای قبلی لیتوانی را حفظ کنند

«فقط به حقایق علاقه دارم.»

همیشه فکر می‌کردم مسابقهٔ ملکهٔ زیبایی مخصوص بچه‌های پنج‌ساله‌ای است که مامان‌های خُل‌وچِل دارند.

هیچ‌وقت نتوانستم درست دعا کنم. منظورم این است که گاهی دعا می‌کنم؛ ولی فقط مواقعی که نزدیک است اتفاق بسیار بدی بیفتد، یا من فکر می‌کنم ممکن است بیفتد. فکر نکنم بهش بگویند دعا کردن!