بریده‌هایی از کتاب روی چرخ زندگی

معلم‌ها همیشه باعث می‌شوند جنبهٔ بدم را نشان بدهم.

ما در اوج ناتوانی، تواناییم. صدای غرش ما رو خواهید شنید. وای پسر. اما آن‌طور که از همین اول می‌بینم، مشکل این است که هیچ‌کس پیدایش نیست تا بتوانیم برایش غرش کنیم

تمام عمرم وقت داشتم ساکت نشستن را تمرین کنم.

می‌فهمد وقتی چیزی می‌خواهی که با خواستهٔ دیگران متفاوت است چه حالی دارد

خوب می‌دانم وقتی کسی آرزوهای بزرگی در سر دارد، چه حس‌وحالی دارد.

با تماشای آن از خودم می‌پرسم: «چرا مردم فیلم وحشتناک دوست دارند؟» منظورم این است که چرا اصلاً کسی باید از ترسیدن خوشش بیاید؟

نکتهٔ مهم درمورد اختلافِ نظر با افراد خانواده این است که نمی‌توانید از آن‌ها دور شوید

دیدن آدم‌های جدید برایم خسته‌کننده است

درست کردن چرخ ماشین با درست کردن آدم‌ها فرق دارد.

«چرا من باید به حرف‌های تو گوش کنم؟ وقتی تو هیچ‌وقت به حرف‌های من گوش نمی‌دی؟!»

غیرعادی بودن برای من عادی شده است.

مردود، مردود است؛ چه فرقی می‌کند این کلمه را با چه رنگی بنویسیم؟

اگر قرار است خبر بدی بشنوم، بهتر است چند دقیقه دیرتر بشنوم

ببخشید که کمی فضا لازم دارم.

ببخشید که من هم برای خودم عقایدی دارم.

شما شگفت‌انگیزید. حرفم را تکرار می‌کنم: شما شگفت‌انگیزید. اجازه ندهید کسی به‌جز خودتان، شما را وصف کند.