بریده‌هایی از کتاب شب سراب

یا مکن با فیلبانان دوستی، یا بساز خانه‌ای در خورد پیل

زندگی فقط چشم و ابرو و خط و خال نیست.

ما ز یاران چشم یاری داشتیم، خود غلط بود آنچه ما انگاشتیم

در همه کارها صلاح مصلحت باید کرد.

یاد تو روی پوست بدنم، توی گوشتم و درون استخوانم با خونم مخلوط می‌شود و سراپای وجودم را گرم می‌کند.

«تو بگریزی از پیش یک شعله خام من ایستاده‌ام تا بسوزم تمام»

الا ای آهوی وحشی کجایی مرا با توست چندین آشنایی دو تنها و دو سرگردان دو بی‌کس دد و دامست کمین از پیش و از پس بیا تا حال یکدیگر بدانیم مراد هم بجوییم ار توانیم که می‌بینم که این دشت مشوّش چراگاهی ندارد خرّم و خَش مگر خضر مبارک پی در آید که این تنها بدان تنها رساند

خدایا، اکسیر عشق معجزه می‌کند! آدم را از این رو به آن رو می‌کند!

آشنا داند زبان آشنا!

راهی است راه عشق که هیچ‌اش کناره نیست آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست

آن‌قدر زن و شوهرها هستند که از هم دورند، نسبت به هم بیگانه‌اند، هر چند سرشان را همه شب روی یک بالش می‌گذارند

دلم رمیده شد و غافلم منِ درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

تو که با من سر یاری نداری چرا هر نیمه شب آیی به خوابم؟

دل می‌رود زدستم صاحبدلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

«ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت.»

یتیم واقعی مادر مرده است نه پدر مرده

رحیم، سعی کن از زندگی دیگران عبرت بگیری. سعی کن از تجربه دیگران درس بیاموزی. مبادا بخواهی همه چیز را خودت تجربه کنی! نه، عمر ما کفاف نمی‌دهد. هیچ وقت نگو من تافته جدا بافته‌ام، من می‌توانم، من می‌کنم! نه، نه ما همه‌مان عاجزیم، بیچاره‌ایم، کوریم، کریم، چلاقیم، پس با تکیه به تجربیات همدیگر باید آن‌قدر قوی شویم که این پل زندگی را طی کنیم و به دره سرنگون نشویم.

ما زن‌ها همیشه سنگ صبور مردها بودیم و هستیم. فرقی نمی‌کند مرد مرد است یا پدرمان است یا شوهرمان و یا پسرمان. در هر صورت کارمان سوختن و ساختن است.

باز شدن این در بسته شدن بقیه درها را به همراه دارد. عاقل باش! دیوانگی بس است! زندگی فقط چشم و ابرو و خط و خال نیست. فردا مثل نوکر خانه‌شان با تو رفتار می‌کنند